Ontsnapt aan de Wraak

3. De Maneschijnplassen

Twee uur later liep ik mijn balkon op. Het was inmiddels donker geworden en de volle maan stond hoog aan de hemel. Ik likte mijn vinger en hield hem in de lucht om de wind te voelen.

Tamara had me na mijn aftocht uit de troonzaal onzichtbaar gevolgd. Natuurlijk had ik haar aanwezigheid gevoeld, maar ze had zich stil gehouden. Pas in mijn kamer had ze me voorzichtig benaderd met de details van mijn missie naar de Maneschijnplassen.

Kennelijk moest ik 's nachts gaan, tijdens de volle maan, omdat de magie dan het sterkst was. Ik vond het allemaal prima. Eigenlijk had ik zoiets al verwacht, aangezien dat nog gevaarlijker was.

Daarom had ik besloten de rest van de dag te gebruiken om mijn magie te versterken door middel van mijn stenen. Larimar voor kracht en intuïtie, Agaat voor bescherming, en Granaat voor uithoudingsvermogen. Ik deed een paar in het water dat ik dronk en hield de rest in mijn handen terwijl ik met rustige ademhaling mijn eigen krachten met die van de stenen liet mengen.

Naast deze stenen, had ik natuurlijk ook mijn navelpiercing met de robijn, die mij had uitgekozen toen ik 10 was. Dat was precies een jaar geweest nadat ik bij de heksen was gekomen. Het was een traditie om gekozen te worden door een steen. Het geeft een beeld van je persoonlijkheid en kracht, maar helpt je ook met je zwaktes.

Ik was de eerste heks die werd gekozen door de robijn, die als kracht liefde heeft en helpt met het uitbannen van verdriet. Vanaf het eerste moment dat ik de steen aanraakte, voelde ik mijn krachten toenemen, maar waarom juist deze steen mij had gekozen, was mij nog steeds een raadsel.

Zo zat ik de hele dag op de vloer van mijn zitkamer, omringd door de donkere, stenen muren van mijn vroegere cel. Toen het licht dat door het raam naar binnen viel langzaam grijs werd, haalde ik diep adem en stond op. Tijd om te gaan.

Die avond kwam de wind uit het zuiden, wat voordelig was voor mij aangezien dat de richting was waar ik heen moest. Ik ging op de rand van mijn balkon zitten en sloeg mijn benen eroverheen. Even keek ik naar beneden, naar de diepe afgrond onder mij en helemaal daaronder de stenen van de binnenplaats. Ik knipperde kort en zette me af.

De grond kwam steeds sneller dichterbij. Ver weg hoorde ik een kreet van een kamermeisje die me ongecontroleerd zag vallen. Echter, net voordat ik tegen de stenen smakte, liet ik mijn krachten me optillen.

Dat had ik natuurlijk al vanaf mijn balkon kunnen doen, maar dit was zoveel leuker. De schrik in de ogen van de mensen op de binnenplaats toen ik op een paar centimeter van ze af langs scheerde ook.

Ik vloog nu over het bos, waar ik genoot van de wind in mijn gezicht en het gevoel van vrijheid. Ik hield van vliegen, al was het wel jammer dat heksen geen vleugels hadden. Dat had me pas gaaf geleken!

Het verhaal ging dat heksen op bezemstelen vlogen, maar dat is gewoon ontstaan omdat een heks jaren geleden een grap wilde uithalen.

Diep onder mij maakte het bos plaats voor een open plek met een stuk of vijf kleine meertjes die abnormaal helder het licht van de volle maan weerkaatsten. De maneschijnplassen. Ze waren best wel mooi vanaf hier, waar je het gevaar dat in de bossen en onder het oppervlak van het water school niet kon zien.

Drie rondjes vloog ik om de open plek heen, om er zeker van te zijn dat het veilig was. Relatief veilig tenminste. Uiteindelijk landde ik aan de rand ervan en liep voorzichtig naar de dichtstbijzijnde plas toe.

Het was een kleine, en hopelijk minder gevaarlijke, plas. Ik tuurde in het water, op zoek naar tekenen van leven. Niks. Het oppervlak was glad en ik kon diep naar beneden kijken, tot de kale bodem. Ik besloot het erop te wagen.

Wat maakte mij het immers uit als ik hier stierf. Het was vooral jammer voor de heksenkoningin. Al haar opvoeding voor niks! Al maakte die het waarschijnlijk nog minder uit dan ik. Het zou me niet verbazen als ze een vreugdedansje zou doen omdat ze eindelijk van die lastpak af was die nooit deed wat er van haar werd gevraagd. Nee, verdrietig zou ze niet zijn. Wie gaf er nou weer iets om de grote teleurstelling.