Ontsnapt aan de Wraak

24. Een Nieuwe Weg

Met gesloten ogen wachtte ik mijn dood af. Alleen, die kwam niet. Ik fronste. Waar wachtte Kye op? Ik was er klaar voor!

Voorzichtig opende ik een oog, en ik keek recht in die van Kye. Hij stond over me heen gebogen, mes in zijn handen, maar hij bewoog zich niet.

"Wie ben jij?" vroeg hij uiteindelijk, zijn stem zacht.

Vol ongeloof staarde ik hem aan. "Ik ben een heks. Ik verdien het te sterven, dus waar wacht je op? Maak het af!"

Kye schudde zijn hoofd. "Je bent een waardeloze heks. Je hebt geen magie, je trekt met mensen op en je hebt niet eens de kracht om me te vermoorden."

Verontwaardigd schoot ik overeind. Hoe durfde hij dat te zeggen?!

"Oh, ik ben een heks, geloof me maar. Ik heb vreselijke dingen gedaan, ik heb talloze mensen vermoord. De dorpen waarin jullie families zijn afgeslacht? Ik ben waarschijnlijk degene die ze tot de grond toe heeft afgebrand!"

Er sprong een vonk van haat in Kye's ogen en met een flitsende beweging hield hij het mes tegen mijn keel.

Ik glimlachte en ging door. "Oh ja, zeker wel. Ik was waarschijnlijk de heks die opdracht gaf tot de moorden. Ik was degene die hun gedachtes zo door elkaar gooide dat ze in een verschrikkelijke pijn verkeerden in hun laatste moment, daar zorgde ik wel voor. Dus, ga je gang. Vermoord me. Ik ben de heks die je wilt hebben, ik verdien het het allermeest, dus leef je uit!"

De haat in Kye's ogen laaide glinsterend op, maar in plaats van het mes in mijn keel te planten, stond hij op en liep weg.

Ik was wanhopig. Waarom vermoordde hij me niet? Ik verdiende het, ik wilde het. Waarom gaf hij me niet het einde waar ik zo naar verlangde?

Ik stond op en rende achter Kye aan. "Wat doe je?" siste ik. "Waarom vermoord je me niet? Ik verdien het, de wereld is beter af zonder mij. Dus kom op, draai je om en steek dat mes in mijn keel. Vermoord me. Dan zullen jullie ook veilig zijn. Waar wacht je op? Je kunt eindelijk je wraak krijgen. Wraak voor je familie, je vrienden. Voor alle mensen die zijn afgeslacht. Leef het uit op mij, ik ben de heks die je zoekt."

Wanhopig trok ik aan zijn arm. Hij moest me vermoorden. Ik wilde dat het klaar was, dat ik niet meer door hoefde, zo zonder Cobe. Hij moest er een eind aan maken voor me. Dan kon ik opgeven. Dan kon ik hier gewoon liggen en alles van me afzetten. Sylvana, mijn wraak, de coven, mijn pijn en verdriet. Dan zou ik alles vergeten. Dus waar wachtte hij op?! Hij moest mijn leed eindigen, dat zou de makkelijke oplossing zijn.

Kye keek me aan en ik zag de tweestrijd in zijn ogen. Hij wilde me vermoorden, maar ook weer niet.

Ik probeerde hem over te halen en schreeuwde naar hem. "Kom op, vermoord me dan! Ben je een watje? Wil je weglopen en je verstoppen? Waar wacht je op! Vermoord me!"

Kye trok zijn arm los uit mijn greep en draaide zich om. "Waarom zou ik dat doen?" vroeg hij. "Je hebt geen magie, dus ben je geen bedreiging voor ons."

Mijn gegil ging langzaam over in een smeekbede. "Ik ben wel een bedreiging. Ik zal jullie wel vermoorden. Ik vermoord iedereen. Dat is wie ik ben, dat is wat ik doe. Dus alsjeblieft, vermoord me gewoon. Ik vertel je, ik verdien het, dus maak het af. Zorg dat ik er klaar mee ben."

Kye keek me bedachtzaam aan. "Wat is je echte naam?" vroeg hij plotseling.

Ik knipperde verbaasd. "Wat?" vroeg ik.

"Tamara is een mensennaam, niks voor heksen. Dus vertel, hoe heet je echt?"

Ik aarzelde, maar besloot dat na alles wat Kye nu van me wist het toch weinig kwaad meer kon. "Raven".

Kye knikte. "Wat doe je hier, Raven?"

Niet begrijpend keek ik hem aan.

"Waarom reis je met ons mee? Waar ben je naar op weg? Wat heb je bij ons te zoeken?"

Met een wezenloze blik antwoordde ik. "Ik ben op weg naar het chateau, van mijn coven."

Kye keek sceptisch. "Yeah right, en dat moet ik geloven? Ze vermoorden je onmiddellijk als je daar zo verzwakt naar binnen loopt."

"Niet als ik hen eerst vermoord."

Kye was stil, zijn blik sneed in die van mij. "Je meent het, niet?"

Ik knikte.

"Waarom?"

"Ik ga haar vermoorden, de koningin."

Kye's mond viel open. "En je denkt dat dat gaat lukken?!"

Ik haalde mijn schouders op. "Dat, of ik ga dood. Wat kan mij het verrotten, beiden is even goed voor mij."

Kye schudde zijn hoofd. "Je bent gek."

Uitdrukkingsloos keek ik hem aan. "Dus? Wat wordt het? Ga je me nog vermoorden of niet?"

"Ha, alsof dat nodig is! Van wat ik hoor hoef ik daar geen moeite in te steken."

"Prima," antwoordde ik, "dan reis ik mee."

Kye keek me even aan, tot hij zich hoofdschuddend omdraaide en weer richting het kamp liep. "Prima, dan reis je mee."