Ontsnapt aan de Wraak

4. Cobe

"Waar bleef je! Ik had je minstens twee uur geleden al terugverwacht." De snerpende stem van onze hooggeachte ijdele koningin verwelkomde me het moment dat ik de deuren van de troonzaal open liet slaan. Ook deze keer nam ik niet de moeite om te antwoorden.

Met een klein handgebaar liet ik het flesje met het heilige water naar haar toe zweven en voor haar troon neervallen, net niet hard genoeg dat het flesje zou breken, maar wel hard genoeg dat er een luide kling klonk.

De koningin wierp me een priemende blik toe en pakte met haar eigen magie het flesje weer op, zodat het voor haar in de lucht zweefde. Met getuite lippen bestudeerde ze even mijn vangst, waarna ze het flesje liet verdwijnen, waarschijnlijk naar haar 'geheime' kluis.

"Je zult je dienstjongen spoedig ontmoeten."

Nadat Hare Majesteit me dit had meegedeeld, keerde ze zich naar de heks naast haar, waarmee ze zachtjes begon te praten. Ik fronste. Het was niks voor de koningin om zachtjes met iemand te praten. Ik probeerde mijn magie te gebruiken om ze te verstaan, maar de weerwolfbeet had met teveel verzwakt. In mezelf vloekend liep ik de troonzaal uit, terug naar mijn kamers.

Door de drukte had ik geen moment meer gedacht aan mijn dienstjongen. Ergens had mijn brein wel geregistreerd dat de koningin er iets over had gezegd in de troonzaal, maar ook toen had ik er geen aandacht aan besteed door het mysterieuze gesprek. Hierdoor was ik nogal verrast toen ik de jongen opmerkte die doelloos door mijn zitkamer dwaalde.

Verstard bleef ik staan. De koningin had gezegd dat ik hem spoedig zou zien, wat me eigenlijk al had moeten waarschuwen dat hij me zou opwachten in mijn kamers. Totaal niet in de stemming besloot ik hem eerst maar eens duidelijk te maken wie hij voor zich had.

"Oooh, wat een knappe jongen hebben we hier. Hoe heet je lieverd?" koerde ik. Mijn toon had hem moeten waarschuwen, maar in plaats van ineen te krimpen rechtte hij zijn rug.

"Mijn naam is Cobe," antwoordde hij, en hij staarde me uitdagend aan.

Voordat dienstjongens naar ons, de heksen, werden gestuurd, werden ze eerst 'getraind'. Ze werden gevraagd bijna onmogelijke klusjes te doen en na een miniem foutje werden ze geslagen en gemarteld. Ze kregen te weinig eten en slaap totdat ze waren gebroken. Zodra dat was gebeurt werden ze weer redelijk normaal behandelt, zodat ze er weer gezond en aantrekkelijk uitzagen, maar gebroken bleven ze. Dit zag je in hun ogen en hun houding. Maar op het moment dat deze jongen, Cobe, me aankeek, zag ik dat hij niet was gebroken.

In mezelf fronste ik. Ik vroeg me af waarom deze jongen geen training had gehad. Echter, mijn gezicht behield zijn kille masker.

"Cobe," mompelde ik. Ik keek alsof ik zijn naam beoordeelde en tikte met een vinger tegen mijn lippen. "Cobe, wat een mooie naam," zei ik, terwijl een glimlach op mijn gezicht doorbrak.

De meeste dienstjongens zouden verlegen zijn geworden en aarzelend een bedankje hebben gemompeld, maar Cobe zei niks. Hij keek me alleen aan, nog steeds recht in mijn ogen.

Ik liep langzaam op hem af, als een roofdier dat zijn prooi besluipt, totdat ik vlak voor hem stond. Hij gaf geen krimp toen ik mijn lange, roodgelakte nagels langs zijn kaak liet glijden. Ik wikkelde een lok van zijn bruine haar om mijn vinger en bracht mijn gezicht nog dichterbij.

Nu verschoot er iets in zijn ogen. Een kort moment waarop zijn masker afbrokkelde en ik de angst erachter zag. Ik glimlachte en begon wat magie om me heen te verzamelen. Niet teveel, anders zou ik er last van krijgen, maar genoeg om lichtjes zijn gevoelens binnen te dringen.

Ik voelde zijn angst, hoe hij het liefst gillend weg wilde rennen en mama wilde roepen. Ook voelde ik hoe hij zijn uiterste best deed om dit te verbergen en stoer over te komen.