Ontsnapt aan de Wraak

31. De Stenen

Ik werd wakker van een stem die zachtjes praatte net buiten mijn tent. Meteen schoot ik overeind, klaar om mezelf te verdedigen en met de gebeurtenissen van een paar dagen geleden nog vers in mijn geheugen gegrift. Een andere stem gaf nu brommend antwoord, te zacht om te verstaan.

Ik spitste mijn oren en probeerde de stemmen te herkennen. Toen haalde ik opgelucht adem. Het waren Kye en Trey die bij het kampvuur zaten te praten.

Een zwaarte viel van mijn hart nu dat Kye terug was. Ik trok een vies gezicht. Waarom zou ik opgelucht zijn dat die eikel terug was? Ik had liever gewild dat hij verscheurd was, dat zou pas een opluchting zijn.

Maar natuurlijk had ik hem nodig voor de stenen, hield ik mezelf voor. En zeker sinds hij Hernic was kon hij me goed helpen in mijn strijd tegen Sylvana.

Trey verhief zijn stem ietsjes, waardoor ik net kon verstaan wat hij zei. "Ik wil gewoon weten wat er aan de hand is," prevelde Trey boos. "Ik heb je nog nooit zo gezien."

Kye's antwoord was helaas te zacht om te kunnen horen, maar Trey bleef in het nieuwe volume praten. "Ik weet het niet hoor. Ik heb een naar gevoel bij die meid. Iets klopt er niet aan haar. Weet je zeker dat ze niks heeft gedaan?"

Even schoot ik rechtop. Trey vertrouwde me niet? Vermoedde hij iets? Mijn paranoia gedachten raasden gelijk alle kanten op, maar toen zuchtte ik en liet me achterover in mijn kussen vallen.

Natuurlijk vertrouwde hij me niet, zeker na gisteravond. Maar dat was mijn probleem niet echt meer. Ik wist dat Kye me zou steunen vanwege mijn pact met hem en dus kon Trey me wantrouwen hoeveel hij wilde, hij kon toch niks doen.

Kye gaf ondertussen geen antwoord. Ik kon me voorstellen hoe hij naar zijn voeten keek, Trey's blik ontwijkend. Kye hield niet van vragen beantwoorden en ik kende hem ondertussen goed genoeg om te weten hoe hij op ze reageerde, vooral als ze persoonlijk werden.

"Prima, wat jij wilt," vervolgde Trey, "maar je hoeft het maar te zeggen en ik knikker haar zo de groep uit. Ysbel kan protesteren zoveel ze wilt, maar als ze moet gaan dan gaat ze."

Ik draaide met mijn ogen. Trey kon Ysbel misschien wel aan, maar hij was behoorlijk overmoedig als hij dacht dat ik zomaar zou opgeven. Zelfs zonder al mijn magie wist ik dat ik sterker was dan hij. Tenminste, zolang hij geen Hernic bleek te zijn zoals Kye, maar dat was wel heel erg onwaarschijnlijk.

Nadat Trey dit had gezegd bleef het stil. Ik moet uiteindelijk weer in slaap zijn gevallen, want ik werd 's ochtends pas weer wakker van Ysbel's kreet.

"Kye, je bent er weer! Ik maakte me zoveel zorgen, doe dat nooit meer, ja. Je kan niet plotseling zo verdwijnen, stel je voor dat er wat gebeurd."

"Het spijt me, Ysbel. Ik zal het nooit meer doen," antwoordde Kye's zachte stem, waarin een zwakke glimlach doorklonk.

Ik gooide mijn slaapzak open en kroop mijn tent uit. Kye keek op van de rugzak die hij aan het inpakken was. Even keken we elkaar aan, tot Kye lichtjes knikte. Ik knikte terug, begrijpend dat het weer goed was, en voor de rest van de dag deden we alsof er niks was gebeurd.

Diezelfde avond was het eindelijk zover. We waren met de groep door het bos aan het sjokken, vermoeid door de vele lange dagen reizen, toen Kye zijn hand opstak. Meteen stonden we stil, Kye afwachtend aankijkend. Die keek speurend om zich heen, elk detail van de bosgrond in zich opnemend.

Hij nam weer het vel papier uit zijn zak waar hij de hele dag regelmatig naar had gestaard, en fronste. Hij keek om zich heen en klakte een paar keer met zijn tong. Hij gebaarde dat we moesten blijven staan en liep toen zoekend door het bos, heen en weer.

Ysbel en ik keken elkaar aan en lieten ons toen schouderophalend op de bosgrond zakken. Daar wachtten we tot Kye had gevonden wat hij zocht.

Ik wist dat dat de stenen waren, die Kye aan mij zou geven om mijn krachten terug te geven, en Ysbel, Trey en Liam dachten dat het wapens waren, waarover Kye een hint had gekregen van de zogenaamde jagers die ons eerder hadden achtervolgd.

Ik had het een slechte verhulling gevonden, toen Kye die leugen bedacht van de wapens, maar de anderen hadden het zonder protesteren geslikt en ik had me er dus ook verder maar niet mee bemoeid. Of de anderen het daadwerkelijk geloofden of dat ze simpelweg geleerd hadden elkaar niet te wantrouwen in deze grimmige wereld wist ik niet, maar zolang het werkte, werkte het.

Liam, Trey, Ysbel en ik zaten boter-kaas-en-eieren op de bosgrond te spelen toen Kye eindelijk weer terugkwam. Hij wierp een zak tussen ons in die hard kletterde toen hij de grond raakte, het spel daarmee uitwissend.

We keken allen even op naar Kye, tot Ysbel de zak gretig naar zich toe trok en de inhoud bekeek. Haar gezicht begon te glunderen bij het aanzicht van de wapens en snel stak ze er een paar in haar zakken, voordat ze hem doorgaf aan Trey.

Geamuseerd keek ik naar Kye, kennelijk had hij echt wapens gehad. Zodra onze blikken elkaar kruisden, trok hij zijn wenkbrauw naar me op. Twijfelde je ooit aan me? Leek zijn blik te zeggen.

Vervolgens gebaarde Kye subtiel dat ik met hem mee moest komen. Terwijl de rest afgeleid was door de zak met wapens, glipten wij stilletjes het bos in.

Zodra we zeker wisten dat de anderen ons niet meer konden zien, draaide Kye zich naar me toe. Hij graaide even in zijn zakken en haalde er twee handen vol edelstenen uit. Ik keek hem met grote ogen aan en pakte er een vast om hem beter te bestuderen.

De kwaliteit van deze stenen was minder dan die van de grote agaat die hij me eerder had gegeven, kennelijk had Kye toch een goed oog voor welke stenen hij extra in de gaten moest houden, maar ze gonsden nog steeds van energie. Mijn hart maakte zowaar een sprongetje van blijdschap en ik kon Kye wel knuffelen. Deze stenen konden misschien niet mijn eigen collectie, die ik had verdronken, vervangen, maar ik zou verre van machteloos zijn.

"Zijn ze goed?" vroeg Kye.

Ik knikte enthousiast. "Ze zijn fantastisch," antwoordde ik.

Kye glimlachte opgelucht. "Gelukkig maar, straks had ik je helemaal hierheen gesleept voor niks."

"Zeker niet, deze zullen me zeker helpen." Ik stopte de steen in mijn zak en hield mijn hand op zodat Kye me de rest kon geven.

Diens blik veranderde plots in onzekerheid. "Weet je zeker dat dat een goed idee is? De vorige keer beïnvloedde de steen je niet heel positief."

Ik glimlachte geruststellend naar hem. "Maak je geen zorgen, ik heb het onder controle. Ik heb jaren met stenen geleefd en ik weet hoe ik ermee om moet gaan."

Even twijfelde Kye nog, voor hij knikte.

We realiseerden ons beiden hoe erg onze relatie was verandert. Ondanks al onze ruzies, vertrouwde hij me nu genoeg om te weten dat ik me niet zomaar tegen zijn vrienden zou keren. Bovendien wist hij dat hij me nodig had om de mensen te beschermen, zeker nu we dichter naar het fort toe zouden trekken.

Een voor een overhandigde Kye me de stenen en ik borg ze zorgvuldig op. Met elke steen dat ik een plekje gaf, voelde ik mijn macht toenemen. Labradoriet dat me zou beschermen, obsidiaan dat mijn kracht stimuleerde, bergkristal om me te focussen, tijgeroog voor dapperheid, granaat voor ambitie, ametrien om alle blokkades uit de weg te ruimen. Elke steen voelde als een puzzelstukje dat op zijn plek viel en me terugbracht naar mijn oude, vertrouwde zelf.

Een gelukzalig gevoel verspreidde zich door mijn aderen. Elke beweging die ik maakte werd soepeler en elk pijntje verdween. Het liefste was ik in lachen uitgebarsten van de macht die nu door me heen stroomde, de macht die me zou toestaan eindelijk mijn wraak te nemen, maar ik hield mijn gezicht zorgvuldig in plooi zodat Kye niks zou merken.

Zodat Kye onwetend bleef over de duisternis die zich in mij verspreidde, bevrijd door de heksenmagie uit de stenen, en over het andere plan dat ik langzaam begon te smeden. Mijn plan voor Kye, om hem een lesje te leren voor dat hij mij voor schut had gezet.