Ontsnapt aan de Wraak

10. Kinderdromen

INFORMATIE OVER DE INHOUD: Dit hoofdstuk bevat milde weergaves van seksueel geweld en misbruik. Onthoudt dit graag tijdens het lezen en zorg goed voor jezelf.

--------------------------------------------

Het was al laat in de avond de volgende dag toen we eindelijk onze bestemming bereikten. Terwijl de mensen het kamp opzetten, liep ik samen met Faicinn alvast naar de rand van het bos om het dorp te observeren. Het was er stil, aangezien iedereen al sliep.

Het was een klein dorp met oude huizen. De mensen waren er duidelijk arm. Waarschijnlijk leefden ze van de opbrengsten en het eten van de boerderijen in de directe omgeving. Dit was natuurlijk vaak zo in dit afgelegen deel van de alpen waar het in de winter moeilijk was het volgende dorp te bereiken.

Het enige leven leek te komen vanuit de kerk. In tegenstelling tot de rest van het dorp was de kerk goed onderhouden en kwam er het vage licht van kaarsen naar buiten geschenen.

Faicinn en ik besloten het erop te wagen. We verlieten de rand van het bos en betraden de wegen van het dorp. Faicinn's hoeven kletterden op de grijze stenen met veel lawaai en ik kromp onwillekeurig ineen, al wist ik dat ik de enige was die het kon horen. Eenmaal in het centrum van het dorp, vlak naast de kerk met de flakkerende lichtjes, stonden we stil.

Ik sloot mijn ogen en reikte met mijn magie naar buiten. Ik streelde langs de huizen en voedde me met de energie van de slapende mensen binnen. Ik observeerde hun dromen en dook in hun verleden. Voornamelijk de kinderen besteedde ik veel aandacht aan. Ik doorzocht de energie die ze uitstraalde, totdat ik wist wat ik wilde weten.

Met een laatste zucht liet ik mijn magie wegvloeien, achtergelaten met een tevreden gevoel. Dit zou een succesvolle tocht worden.

Ik knikte naar Faicinn en we begonnen aan de korte wandeling terug.

Dit is een veel belovend dorp, sprak Faicinn.

Ik knikte. "We gaan hier zeker vinden wat ik zoek."

Vergeet het akkoord niet.

Ik schudde mijn hoofd. Hoe zou ik dat kunnen vergeten?

We liepen weer zwijgend verder. Eenmaal terug bij de bosrand veranderde Faicinn van richting. Ik keek hem na terwijl hij tussen de bomen verdween, ondertussen verzonken in gedachten.

Ik had zeker vele geschikte kinderen gevonden. Sommige dorpen zijn zo, die hebben al vele generaties magie in hun bloed, al is het nooit tot uiting gekomen. Ik zou morgen een drukke dag hebben.

En ook een moeilijke. Twee van die kinderen zou ik moeten opofferen. Wegsturen naar het bos, waar ze ten prooi zouden vallen aan de kaelpies. Dit zouden kinderen zijn zonder of met zo min mogelijk magische vermogens. Ik hoopte dat ik die zou vinden.

Bij mijn eerste inspectie net had ik vele kinderen met redelijk wat kracht gevonden. Dit betekende dat ik ze allemaal zou moeten testen, zonder er een bij voorbaat al naar de kaelpies te kunnen sturen, en dan was er het probleem dat de meesten kinderen de proeven niet overleefden. Aangezien de kaelpies alleen levende kinderen wilden, stond ik dus voor een moeilijk dilemma.

"De koningin zal niet blij zijn als ik mogelijke heksen opoffer," verzuchtte ik. Morgen zou ik goed moeten nadenken over een oplossing, zonder mezelf in problemen te werken bij de kaelpies of de koningin.

Ik zuchtte nogmaals, draaide me om en keerde terug naar het kamp.

Verrast stond ik stil in de opening van de tent en keek ik naar het figuur opgekruld in mijn bed. Het was Cobe.

Even wist ik niet wat ik moest doen. Hij sliep al en zag er zo stil en onschuldig uit. Wat had hij gedacht? Dat ik weer mijn bed zou delen? Mijn offer was duidelijk eenmalig geweest, maar zo had hij het kennelijk niet opgevat. Om het nog erger te maken, was hij in zijn slaap naar het midden opgeschoven, zodat er geen plek meer over was voor mij.