Ontsnapt aan de Wraak

32. Duisternis

Toen we terugkwamen bij de groep sprong Ysbel gelijk op me af, de wapenzak in haar handen.

"Hier, Tamara, pak snel. Die jongens zijn alle wapens aan het claimen dus als je niet snel bent is alles al weg. Ik heb dit voor je kunnen bemachtigen."

Er klonk protest van de jongens toen ze hen van die gretigheid beschuldigde, waarop Ysbel vrolijk haar tong naar ze uitstak. De wapens hadden iedereen in een goede bui gestemd en de sfeer in het bos was opgetogen.

Ik glimlachte breed naar Ysbel terwijl ik de zak aannam. "Even kijken hoor, of jullie wel wat goeds voor me bewaard hebben."

"Tuurlijk wel," riep Liam, "we moesten van Ysbel alle goede wapens aan jou geven."

Ysbel porde hem hard in zijn maag, waarop ze samen moesten lachen.

Nieuwsgierig keek ik in de zak. Ik herinnerde me het begin van mijn reis met deze mensen, toen ik alleen argwanend een schilmesje toebedeelt had gekregen. Nu, na al meer dan een maand samen te hebben gereisd, was er geen enkele discussie meer over of ik een wapen mocht dragen. En dat terwijl ik het nu niet meer nodig had, ironisch genoeg.

Echter, toch pakte ik de drie messen en kleine werpspeer uit de zak en testte ze in mijn hand. Ik kon nu niet plotseling ongeïnteresseerd lijken in de wapens, dan zouden ze zeker iets vermoeden.

"Zijn ze goed?" vroeg Ysbel gretig.

Ik knikte. "Ze zijn top, dankjewel."

Ysbel glimlachte opgetogen. "Speciaal voor jou!"

"Speciaal voor jou!" deed Trey met een hoog stemmetje na.

"Hou toch eens op jij!" riep Ysbel bozig. Ze stond op het punt Trey te slaan toen die achter Liam wegdook.

"Oke, oke! Ik geef me over, genade! Ik zal het niet meer doen," riep Trey met zijn handen in de lucht gestoken.

Ysbel wierp hem nog een laatste boze blik toe en draaide zich toen naar de rest van ons. "We hebben hier zulk lawaai gemaakt, laten we gauw doorgaan voordat iets besluit dat we een makkelijke prooi zijn. Ik weet toevallig een heel mooi plekje hier vlakbij bij een beekje, daar kunnen we mooi ons kamp opslaan!"

Met een opgeheven hoofd draaide ze zich om en ging ons voor.

Ysbel had gelijk gehad toen ze had gezegd dat het een mooie plek was. Het beekje liep slingerend door een smalle open plek omringd door lage varens en andere struiken. Langs de oevers bloeiden tijm en zonnehoed, wiens witte en roze kleuren prachtig tegen elkaar afstaken.

De zomer was ondertussen ten einde gekomen en de herfst was in aantocht, waardoor de eerste bladeren van de berkenbomen die boven ons uittorenden begonnen te verkleuren. De lucht was blauw vandaag en het was een prachtig gezicht om de laatste zonnestralen van de dag door de bladeren heen te zien schijnen.

Nadat we snel het kamp hadden opgezet, zaten we met zijn allen in een kring te genieten van wat een van de laatste zomerse dagen zou worden.

Toen verbrak Trey de stilte terwijl hij zich naar Kye wendde. "En nu?" vroeg hij aan hem. "Waar gaan we nu heen?"

Kye sloot zijn ogen en bleef even zo zitten, genietend van het heerlijke weer. Toen zuchtte hij en rechtte hij zijn rug. Betekenisvol keek hij Trey aan.

"Wíj gaan helemaal nergens heen. Tamara en ik moeten iets regelen, dus in de tussentijd moeten jullie maar gewoon zonder ons verdergaan."

"WAT," riep Ysbel. "Ga je ons zomaar verlaten?"

"Niet verlaten," antwoordde Kye kalm. "We zoeken jullie weer op zodra we klaar zijn, maar dit moeten we echt alleen doen."

Ysbel keek eerst ongelovig naar hem en toen naar mij. Ik ontweek haar blik en staarde naar mijn voeten. Ik had het gevoel dat ik het beter aan Kye kon overlaten hen te overtuigen.