Karanlığın İçimde

Karanlık... Önceleri karanlığın içinde olduğumu sanıyordum. Zamanla anladım ki karanlık benim içimde, onun karanlığı. Hangi sokağa koşsam sonu çıkmaz sokak. Hangi ışığa koşsam sonu karanlık. Labirent gibi , başladığım yerden biteceği yere kadar karanlık bir koşturmaca içindeyim sonuçsa yine karanlık. Sanki kara bulutlar dağılsa her yer aydınlanacakmış gibi , kaybolan mısra bulunup şiir tamamlanacakmış gibi, hüzün ayaklanıp beni terk edecekmiş gibi... Yüreğimde bir kuytu köşede oturmuş kara bulutların dağılmasını bekleyen küçük bir çocuk var biliyorum , ağlıyor duyuyorum. Senden karanlığımı aydınlatmanı istemiyorum. Sadece... Sadece içimden karanlığını al , anne.