"Ah! Benim dağ gibi duran, dal gibi kırılan kalbim."
Kalbi, annesinin gül bahçesinin içerisinde kalmış bir genç kız.
Kız kardeşinin bileğindeki prangalarla mücadele eden bir genç oğlan.
●
"Elimi yıkayabilir miyim?" Güldü.
"Elindeki kanın yıkadığın...
Sizi seviyorum, desteklerinizi bekliyorum, eğer bu bölüm erken gelirse lütfen emojilerle öpün beni :))
Bölümleri geciktirmemin sebebi, dersleri düşünmekten kurgunun gidişatını düşünemememden kaynaklı :(
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu benim köpeğim, adı Kınalı, biraz eski tarz olabilir belki ama old but gold ;)
Bir tane daha var, onu da diğer bölüm atarım artık :))
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
۱۷ - 17.BÖLÜM
Beynimin yabaş yavaş uyuşması ile başımı sağıma doğru yatırıyor ve bana kollarını açan uykuma doğru yürürken ani fren ile öne doğru savruluyorum, emniyet kemerimin sayesinde başım önümdeki koltuğa çarpmadım.
"Atalay, daha yavaş dursan. Betül'ün başı kucağımda olduğu için düşmez belki, ama Müjde, düşebilirdi." Müjde'nin ayaklarından tuttuğum için düşmemişti fakat uykusundan sıyrılmış, gözlerini aralamış ve şaşkın şaşkın etrafa bakıyor ve burnunu ovuyordu.
"Geldik." Atalay, arabayı çalıştırdığından beri dakikalar öncesindeki alaycı tavrından sıyrılmış ve garip bir ciddiyet ve huysuzluk ile sürmüştü arabayı, şu an ki gibi. Dürüst olmak gerekirse işime de geliyor, onun alaycı tavrına nispeten, bu tavrı daha katlanılır.
"Araba da kalmayı mı düşünüyorsun? Hadi!" Yanıldım, çünkü Atalay'ın her tavrından hoşlanmıyormuşum, galiba tamamen Atalay'ı sevmiyorum.
"Beni terslemeyi bırakır mısın?" Derin bir nefes verdim. Müjde, kendi tarafındaki kapıyı açarak aşağıya indi, Atalay'ın sol tarafına geçti.
"Sen in, ben Betül'ü alırım." İkazımı dikkate almış olmalı ki daha demin ki ses tonuna nispeten daha sakin konuşuyordu. Başımı salladım, arabadan inerek Müjde'nin soğumuş elini avucumun arasına alarak onunla birlikte eve doğru yürüdük.
Kapıyı çalmayarak kapının önünde dikilmeye başladım, evdekileri uyandırmak gibi bir düşüncem yoktu, Atalay'ın ise benimki incelik yapmarak dirseği ile zili çaldı.
