"Ah! Benim dağ gibi duran, dal gibi kırılan kalbim."
Kalbi, annesinin gül bahçesinin içerisinde kalmış bir genç kız.
Kız kardeşinin bileğindeki prangalarla mücadele eden bir genç oğlan.
●
"Elimi yıkayabilir miyim?" Güldü.
"Elindeki kanın yıkadığın...
Hoş bir şarkı daha yukarıya bıraktım, isterseniz bakabilirsiniz :)
Nasılsınız canlar?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
۱۲ - 12.BÖLÜM
Yıllar evvel,
Genç kız, kapı pervazına kulağını dayamış, annesinin ve babasının sohbetlerini dinliyordu.
"Alihsan, benim yüzüğü satalım, hem borcu da ödemiş oluruz?"
"Olmaz, Kır papatyam."
"Olsun, Alihsan'ım."
...
Koluma takılmış seruma baktım, hastane de neredeyse üçüncü günümdü ve artık hastane kokusu beni yoruyordu. Sadece omuzumdan vurulduğumu sanarken aslında karnımdan da vurulmuş fakat omuzumdaki kurşun yarasının sızısını öyle bir hissetmişim ki, karnımdaki sızıyı hissedemedim.
Elif, çok şükür ki iyiydi fakat onu göremiyorum, aynı şekilde o da beni göremiyor. Birkaç kere hastane de kriz geçirdiği için erkenden eve götürülmüştü ve daha iyileştiğini düşünmedikleri için - haklılar da - yanıma gelmesine izin vermiyorlardı.
Umur Bey, birkaç kere beni görmeye gelmişti fakat Atalay, gelmemekte ısrarcıydı, arada Elif ile konuşurken Elif'in yanından, benim yanıma geleceğini söylerek çıktığını duydum fakat pot kırmadım çünkü hem o beni sevmiyordu hemde ben, bu yüzden gelmemekte oldukça haklı.
Aslında gelebilirdi.
Her neyse.
"Gupse Zeynep Hanım?" Kapının pervazında beyaz önlüğü ile bana bakan hemşireye baktım;
"Buyurun?" Umarım, çıkacağımın haberini vermeye gelmiştir.
"Polis memurları geldi ve sizinle konuşmak istiyorlar, eğer iyiyseniz içeri alabilir miyim?" Başımı salladım, onlara anlatacağım şeylerin listesi oldukça kabarıktı.
"O halde, buyurun." Kapı iyice açıldığında iki polis memuru içeriye geldi, arkalarında ise siyah kabanı ile bir adet Atalay duruyordu, istemsizce gözlerimi devirdim. Başımdaki tülbentimi iyice boynuma çekerek kendimi düzelttim.
"Sadece polis memurları gelmeyecek miydi?" Atalay'ı o günden beri hiç görmemiştim ve oldukça çökmüş gözüküyordu, galiba Elif için oldukça endişeli ve üzgündü.
"Benim yanında olmamda sakınca yok Gupse, anlatacaklarını merak ediyorum." Onu odadan gönderemeyeceğimi anladım, hemşirenin odadan çıkması ile gerginliğim hatsafaya çıktı.
"Gupse Hanım, bu çatışma olmadan önce hayatınızda garip bir şey oldu mu?" Kır saçlı polis memurunun sorusuyla Atalay'a baktım, bu adamdan elbette korkmuyorum fakat onun yanında bir şeyler bahsetmek beni korkutuyor.
