"Ah! Benim dağ gibi duran, dal gibi kırılan kalbim."
Kalbi, annesinin gül bahçesinin içerisinde kalmış bir genç kız.
Kız kardeşinin bileğindeki prangalarla mücadele eden bir genç oğlan.
●
"Elimi yıkayabilir miyim?" Güldü.
"Elindeki kanın yıkadığın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
٦٢ - 26.BÖLÜM
Vazonun içerisindeki kırmızı gülleri annem, camın güneş gördüğü yere koydu, "Anne, gülleri çok mu seviyorsun?"diye soruyorum, çünkü anneler gününe yaklaşıyorduk, eğer seviyorsa ona gül alabilirdim.
"Hayır, aslında Karanfilleri severim."diyor bana, sanki sır veriyormuş gibi. Aklım karışıyor, "Gülleri de çok seviyorsun değil mi anne?"diye soruyorum, tekrardan.
"Hayır, aslında gülleri hiç sevmem."aklım tekrardan karışıyor, eğer gülleri sevmiyorsa neden öyle güzel bakıyordu ki?
"Anne, gülleri sevmiyorsan başka birine verelim."diyorum, bana dönüyor.
"Veremem."diyor.
"Neden veremezsin ki?"diye soruyorum, yüzündeki gülümseme soluyor, "Babanın onca yıl sonra aldığı ilk çiçek çünkü, kızım."diyor, kaşlarımı çatıyorum.
"Onca yıl almadı, şimdi niye alıyor ki anne?"diyorum, yüzünde kırık bir tebessüm oluşuyor.
"Çünkü kızım, baban bir hata yaptı, onun telafisi. Yıllarca bir çiçek almayıp, bir gün gül alıp gelmesi, ne kırıcı. Kızım, Güller telafi çiçekleridir, insanların aklına sadece hata yaptıklarında gelir, babanın geldiği gibi."diyor, başımı sallıyorum.
Güller telafi çiçekleri.
Atalay'ın bir buket aldığı beyaz güller ile aklıma gelen can alıcı kötü hatıram, beyaz güllerin üzerine kırmızı bir damla düşürdü.
"Sevinmedin mi?"diye soruyor bana ama bu sorusuyla aklıma tek bir cümle geliyor, güller telafi çiçekleridir.
Anneme alınan o kırmızı güllerden sonra babam evi terk etti ve o kadına gitti, hala o kadının yanında.
Atalay, kollarını bedenimden çekiyor ve kucağımdaki beyaz güllere bakıyor sonra da yüzüme, bir sorun olduğunun farkında ama sormuyor da. Önüne dönüyor ve Betül ile ilgileniyor.
Müjde de Elif ile tatlı tatlı konuşuyor, kocaman bahçenin içerisinde kendimi tek başıma hissetmem normal mi? Sanki bu güller, annemin gözyaşlarını tekrar gönlüme yağdırıyordu.
"Sevinmedin mi?"diye tekrar soruyor, Atalay. Zar zor gülümseyerek, "Yok, beğendim ama anlamadım, neden aldığını?"diye soruyorum, etrafa bakıyor ve gülümsüyor, "İçimden geldi."diyor ve aklıma; babamın anneme o kırmızı gülleri verirken söyledikleri geliyor, "İçimden geldi."
