"Ah! Benim dağ gibi duran, dal gibi kırılan kalbim."
Kalbi, annesinin gül bahçesinin içerisinde kalmış bir genç kız.
Kız kardeşinin bileğindeki prangalarla mücadele eden bir genç oğlan.
●
"Elimi yıkayabilir miyim?" Güldü.
"Elindeki kanın yıkadığın...
Ben biraz kötüyüm, kulaklarım enfeksiyon kaptı ve duyamıyorum, yine de çok şükür.
Kendinize dikkat edin, bu zamanlarda.
Desteklerinizi bekliyorum...
İsterseniz yukarıdaki şarkıyada bakabilirsiniz, 43. Saniye sonrası sarıyor :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
۱۵ - 15.BÖLÜM
Aylar sonra,
Gupse, sağ elindeki bavul ile bekleme salonunda trenin gelmesini bekliyordu, gözleri yaşlar ile doluyor, yanındaki sandalye de birbirine sarılmış bir şekilde oturan kız kardeşlerini izliyordu. Gördükleri ile apar topar toplanmış, kız kardeşlerini okuldan alıp hızla bilet almıştı. Sakarya'ya gidiyordu çünkü sadece orayı biliyordu.
Gönlündeki ağırlık, omzuna yük olmuş ve nefesini kesmekteydi.
"Gupse?!" Duyduğu sesleniş ile zemine odaklanmış gözlerini beyaz kapı da ona doğru hızla gelen Atalay ile buluşturdu.
...
Dakikalar saatleri kovaladı ve yine bir gün bitti, önce kız kardeşlerimi buraya yakın bir ilkokula yazdırmıştım sonra ise Beyhude Hanım ile sohbet edip, Elif ile ilgilenmiştim, bir günün sonuna da böylelikle gelmiştik. Günüm ne kadar keyifli geçse de evimi özlüyorum, zar zor yanan sobayı ya da kız kardeşlerime kitap okumayı, yalnız kalmayı özlemiştim.
Bu ev çok kalabalıktı, her yerden hizmetliler çıkıyordu. Anlayacağınız kadarı ile yalnız kalmak pek mümkün değildi, Elif'i seviyorum ama onunla da yalnız kalamıyorduk. Onu bu durama sokan sadece annesi olduğunu düşünmüyorum, çünkü gözlerindeki kırgınlığın tek sebebi annesi olamaz, çok bariz orta da.
"Burada ne işin var?" Atalay'ın sesi ile gözlerimi pencereden çekerek ona döndüm, kız kardeşlerimin eve gelmesini burada, onun çalışma odasında bekliyorum. Elif uyuduğundan beri her ne kadar başka odalarda beklesem de sürekli bir yerlerden insanlar çıkıyordu ve gerçekten, bu rahatsız ediciydi.
"Evde boş bir oda yok, bu yüzden burada beklemek mantıklı geldi." Atalay, beyaz gömleğini dirseklerine kadar kıvırarak çalışma masasına oturdu.
"Kimleri bekliyorsun?" Masanın üzerindeki gözlüğünü takarak bana bakmaya devam etti, "Müjde ve Betül'ü bekliyorum, Elif uyuduğu için orada ses çıkarabileceğimi düşündüm, bu evde odamız da olmadığı için, senin çalışma odan mantıklı geldi." Başını salladı, saatine baktı.
"O zaman hizmetlilere söyleyelim, size bir oda ayarlasınlar." Başımı olumsuzca salladım, "Burada uzun süre kalmayı düşünmüyorum, hem o kadar insan var evde, birisi gelip evden alır bizi." Başını olumsuzca salladı, kaşları çatılmıştı.
