Forget

35

“E-eh… pardon?” vraag ik nerveus. “Je hoort me wel. Jij gaat nergens heen.” Herhaalt Harry. Ik probeer los te komen uit zijn grip, maar zijn grote hand houdt nog steeds zich goed vast aan mijn bovenarm.

“Harry… je doet me p-pijn.” Zeg ik als mijn stem breekt. Nee, Eva. Het is niet de tijd om te gaan huilen nu. Houd je in. Harry lijkt wel te denken en vermindert zijn grip op mij waardoor ik los kom.

Ik ren terug naar mijn lokaal. Ik hoor dat Harry nog iets zegt, maar ik besteed er geen aandacht meer aan. Ik wil niet meer bij hem in de buurt komen.

Met een diepe zucht leun ik tegen de deur die ik net heb dichtgeslagen. Al mijn klasgenoten hun ogen staan mijn kant op. Ik slik. “Eva, good you’re here. Have you talked to the principal?” vraagt Mevr. Klaassen vanuit haar stoel achter haar bureau.

“Uh yes. And he said I could return.” Antwoord ik haar netjes. Ik loop stil naar mijn tafel, waar Dave nog steeds naast mij zit. “Dat duurde wel lang zeg.” Merkt hij op als ik zit.

Ik knik. Ik heb geen behoefte om te praten op dit moment. “Waarom duurde het zo lang?” vraagt Dave door. Ik haal mijn schouders op, want ik heb ook werkelijk geen idee waarom. “Antwoord.” Commandeert hij. Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.

“Dave, ik wil niet praten.”

“Maar ik wel.”

“Ik niet. Punt.”

“Ik wel. Komma.”

Ik kreun. Jongens. Waarom doen ze allemaal lastig? Ik zucht diep voordat ik begin met spreken. “Ik kwam Harry tegen op de gang.” Zeg ik. Dave kijkt me met een open mond aan.

“Ja. Ik schrok ook.” Lach ik. “Zei hij nog wat tegen je?” vraagt Dave nieuwsgierig. “Pfft.. ja. Oftewel… ik ook tegen hem.” Zeg ik nerveus. “Ik heb hem misschien een beetje verleid.” Zeg ik met een grijns. Ik begin alweer te lachen als ik Harry zo voor me zie, totaal in mijn macht.

“Waarom deed je dat?” zegt Dave met een speelse por. “Omdat ik het gewoon moest doen, dan weet hij ook hoe ik me voel als hij dat bij mij doet.” lach ik. Dave fronst zijn wenkbrauwen. “Bij jou doet?” vraagt hij.

“Harry deed… doet- nee deed, altijd bepaalde dingen waardoor mijn hart sneller ging kloppen.”

“Alleen je weet niet of hij dat nog steeds doet?” Nu kijk ik hem met gefronste wenkbrauwen aan. “Ik bedoel, dat je niet weet of je je nog steeds zo voelt als Harry zoiets bij je doet, Eva.”

Ik kijk weg, uit het raam. Laat Harry me nog zo voelen? Hij laat me eerder schrikken. Wat een eikel. Maar wel een zachte eikel. oh my God. Dat klonk verkeerd. Ik bedoel een lieve eikel. Nee. Ook niet.

Ik zucht. Vind ik Harry op ten minst nog aardig? Ja.

Vind ik hem meer dan aardig? Lief.

Maar zou je ooit meer van hem vinden? Nee. Ja. Nee niet. Ja, toch wel.

Ik haal een hand door mijn haar. Harry laat me gelukkig zijn, maar hoe meer ik aan hem denk hoe meer ik hem ook weer niet leuk vind. Wat doet hij toch met me?

Hij laat me hem haten, terwijl ik het niet eens wil. Oh wacht. Ik wil hem wel haten. Nee.

“Gaat het, je zit zo te wiebelen op je stoel.” Ik word uit mijn gedachten gehaald door Dave die een beetje bezorgt naar me kijkt. “Harry zit in m’n hoofd en wilt er niet meer uit.” Zucht ik.

De bel gaat op dat moment. Dave en ik staan op, groeten de docent en lopen naar onze volgende les: gym.

“Ik ken het gevoel.” Zegt Dave als we al even lopen. “Wat? Ik ben vergeten wat ik zei.” Grinnik ik.