Forget

37

"Tot vanmiddag." Zeg ik voordat ik de deur achter me dichttrek. Het is zaterdag en Dave en evenmin Harry hebben geen initiatief genomen om mij een sms'je te sturen over het werk.

Ik trek mijn jas goed dicht, want er staat net zoals gisteren een harde wind. En nu ik aan gisteren denk, denk ik aan Harry. Harry gaat natuurlijk ook werken. Ik ben benieuwd of hij ooit nog iets tegen me gaat zeggen.

Dave is zo raar bezig. Ik dacht dat ik onvoorspelbaar was, maar Dave is dat overduidelijk ook. Ik dacht altijd dat Dave alles tegen me wilde vertellen. Nu weet ik dat hij die jongen kiest boven mij. En die jongen is erger dan mij.

Ik fiets op mijn blauwe fiets op weg naar de weet-ik-veel-hoe-het-heet bedrijf, waar ik werk. Het is niet ver, dus ik ben er in een wip. Het waait inderdaad erg hard. Dus ik doe er wat langer over.

Ik zie in de verte al twee bekende auto's staan. Van Harry en Dave. Dave is zo te zien net aangekomen, want hij stapt zijn auto uit. Aan de andere kant zie ik ook iemand uitstappen. Dat is waar ook, zijn vriendin zou ook komen.

Ach, zijn vriendin? Zijn crush van vroeger. Het warmt nog steeds mijn hart als ik aan Dave denk die verliefd is op een meisje. Wow. Een erg mooi meisje. Ze lijkt wel op een actrice. Ze heeft zo'n gezicht.

Ze pakt zijn hand vast en lopen samen naar de ingang. Volgens mij heette ze Chantal. Dave glimlacht van oor tot oor. Ergens, diep in mijn hart doet het pijn om hem zo blij te zien met haar. Ik wil dat hij ook zo gelukkig met mij kan zijn.

Ik moet het snel goedmaken met hem. Hij is niet iemand die zomaar uit het oog en uit het hart verdwijnt. Ik fiets snel door, zet mijn fiets buiten onder een klein dakje en loop naar binnen.

Daar zitten al heel wat mensen, ik heb nog geen idee hoe iedereen heet. Ik wil het trouwens niet eens weten. Teveel informatie en dan haal ik ze ook nog eens doorelkaar.

Ik loop langzaam naar de grote groep, die allemaal al op een bank zitten. Waarom hebben ze zulke kleine banken? Iedereen zit er in een kluitje op. Ik neem de verstandige weg en sta langs de bank. Ik zeg niets. Ik merk Harry op.

Hij kijkt niet eens naar me. Hij is bezig met een meisje die naast hem zit. Hun benen raken elkaar aan, wat me stiekem, een tikkeltje jaloers maakt. Dave is op de bank naast mij. Er zitten nog drie mensen tussen ons.

Hij praat met Chantal. Ze lachen hier en daar wat. Ik zie in Dave zijn ogen dat hij haar nog steeds zo leuk vindt. Ik hoop voor hem dat zij dat ook ziet. Hij is nerveus. Volgens mij, omdat hij nu opeens met haar praat.

Ik zucht. "Hallo, lieve lentekindertjes." Spreekt Katherine op. Oh ja. Ik was even vergeten dat we ook een baas hebben. Wat een trut is, maar goed. Ze kijkt streng naar mij, alsof ze mijn gedachten kan lezen.

"Dus, ik heb jullie allemaal in groepjes van drie ingedeeld. Ik zal ze eens allemaal oplezen." Wat gaan we in hemelsnaam doen als we groepjes nodig hebben? Katherine leest de groepen op. Ik luister met gespitste oren als ik mijn naam hoor.

"Eva..." zegt ze met een extra walging in haar stem. "...Harry... Alex... Leon... en als laatste in groepje drie zit: Vincent." Ik zit dus in groepje drie, met Harry en nog drie andere mensen. Wat by the way allemaal jongens zijn.

Harry en drie andere jongens staan op en lopen naar buiten. Verbaasd kijk ik ze na. Ik moet nu meegaan, toch? Gehaast loop ik er toch maar achterna. Harry zie ik bij een zwart busje staan. De andere drie jongens zitten er al in.

"Stap in." Zegt hij kortaf. Ik frons mijn wenkbrauwen. Waarom doet hij nou zo? Ik was gewoon eerlijk toen ik tegen hem vertelde wat ik van hem vond. En trouwens, hij ging mij een tweet sessie geven op Twitter, wat ik al niet snap.

"Ha-" "Stap in. We moeten gaan, Eva." Onderbreekt hij me. Ik schrik van de hardheid van zijn stem. Hij is volgens mij erg geïrriteerd op me. Ik knik snel en stap in de auto. Op de achterbank hebben ze een vier zitplekken. Harry slaat met een klap de deur dicht als ik erin ben gestapt.

"Waar gaan we eigenlijk heen?" vraag ik als Harry de auto start. "Je zult het straks allemaal zien, Eva. Geen zorgen. Je gaat het fantastisch doen." Zegt een van de drie onbekende jongens.

"En wat is jouw naam?" vraag ik aan de donkerblond harige jongen die naast me zit. Hij heeft fel blauwe ogen, wat zijn gezicht heel erg schattig maakt.

"Ik ben Leon." Antwoord hij. Hij steekt zijn hand uit. Ik schud glimlachend zijn hand. We laten los en ik richt me op het raam naast me. Ik kijk in de achteruitspiegel en zie Harry staren naar mij.

Snel wend ik mijn blik weg. Met een lichte, rode kleur kijk ik uit het raam.

"Ik ben trouwens Vincent." Spreekt één van de jongens opeens. Ik kijk hem aan en schud zijn hand netjes. Hij heeft zwart haar en heeft een licht baardje. Ik kijk de ander aan en geef hem een hand.

"Ik ben Eva." glimlach ik.

"Alex." Knikt hij. Hij heeft blonde haren, met een piercing door zijn lip. Het ziet er wel sexy uit. Ik kijk ongemakkelijk weg uit het raam. Niet wetend wat ik moet zeggen.

"Dat is Harry." Zegt Vincent na een korte stilte. Harry kijkt met een kleine glimlach via de achteruitspiegel naar mij. Ik grinnik op Vincent zijn opmerking. "Dat wist ik al." Antwoord ik Vincent als ik in Harry zijn groene ogen kijk.

Iedere keer weer. Hij heeft toch weer iets wat me aantrekt. Ik haat het gevoel, maar houd er ook weer van. Zijn groene kijkers maken me levendig, terwijl ze al het leven uit me zuigen.

"Ik ken Eva ook al. Erg goed." Zegt Harry op Vincent als hij nog steeds naar mij kijkt. Ik probeer een brede glimlach te laten zien, maar word onderbroek door Leon zijn gil.

"Dude! Kijk uit!" roept hij. Harry richt zijn ogen meteen op de weg. Nu zie ik dat we bijna van de weg afraken. Harry geeft een zwaai aan het stuur en we rijden weer normaal op de weg.

"Wees asjeblieft niet afgeleid aan je vriendinnetje, maar houdt de ogen op de weg." Zegt Alex met wijze woorden. Harry krijgt een brede glimlach op zijn gezicht. Wat heb ik zijn lach gemist zeg.

"Ik ben z'n vriendinnetje niet." vertel ik lachend tegen Alex, maar ik zie in de weerspiegeling in de spiegel dat Harry zijn lach verdwijnt als de woorden m'n mond verlaten.

"Oh." Zegt Alex kortaf. Ik knik. Harry blijft stil en houdt – gelukkig – zijn ogen op de weg. Ik voel me schuldig. Waarom? Door Harry. Zijn lach verdween toen ik zei dat ik zijn vriendin niet was.

"We zijn er!" roept Harry vrolijk, maar ik kan je vertellen dat het nep klinkt. We stappen allemaal uit. Ik zie een klein winkeltje, wat lijkt op een kleding winkel. Harry had inderdaad gelijk over dat ik met kleding in en weer zou gaan.

De vier jonge mannen lopen voorop. Ik strompel er een beetje achterna. Ik heb geen idee wat me allemaal te wachten staat. Ze pakken alle vier iets uit hun zak, wat lijkt op een pasje. Ze halen om de beurt hun pasje langs een apparaat en laten mij alleen achter.

"Wat?" zeg ik tegen mezelf. Vincent komt naar buiten lopen en geeft mij zijn pasje. "Oeps." Verontschuldigt hij zich. Nu kan ik erdoorheen lopen. Als ik binnen ben geef ik zijn pasje terug. Ik krijg een klap op mijn kont als hij weer wegloopt.

Is dit een of andere manier van bedanken voor jongens? Ik snap niets van tegenwoordig, ook al ben ik iemand die wel snel dingen begrijp. Omgekeerde wereld, wow.

Geschokt loop ik achter de vier, stoere jongens aan. Ze lopen naar een man en Harry fluistert wat in zijn oor. De man knikt naar mij. Volgens mij begrijpt hij Harry erg goed. Harry loopt naar een kamer en de drie andere jongens lopen hem als aapjes achterna.

De man loopt naar mij toe. "Hallo, ik ben meneer Steenstra." Schud hij m'n hand. "Je hebt zeker nog niets gehoord wat je allemaal moet gaan doen?" Ik schud mijn hoofd.

"Wat moet ik doen?"

"Je moet onze kleding passen, daar maken wij foto's van." Legt hij uit.

"Dus eigenlijk is het modellenwerk?" Verheug ik me.

"Nee, dat niet. De kleding is heel anders. Je zult het straks allemaal zien, schatje." Hij loopt terug naar de balie. Nu ben ik bang. Erg bang. Ik weet niet wat me allemaal staat op te wachten...

---

[u know i like this pic of chloe really really much]