Forget

17

Mijn oogleden zijn zwaar. Ik probeer mijn ogen te openen. Ik zie naast mijn bed twee kleine meisjes hand-in-hand naar de lakens kijken. Daar tegenover staan mijn ouders. Ze zien me ontwaken en hun ogen lichten op.

"Lieverd, oh lieverd. Wat heb je ons laten schrikken!" zei mijn moeder verdrietig. Haar handen vonden de mijne en houd ze stevig vast.

"Het spijt me mam." ik glimlachte zwakjes. Ik deed mijn ogen even dicht. "Mammie, gaat Eva dood?" vroeg Hana kalm, maar ik hoor in haar stem dat ze dat helemaal niet is.

"Nee, Hana. Ze gaat niet dood." stelde mijn moeder haar gerust. Een deur opende en ik deed nieuwsgierig mijn ogen open.

"Familie Groenman, ik moet u verzoeken om het ziekenhuis nu te verlaten. Uw dochter heeft rust nodig na dit incident." zei de dokter professioneel. Mijn ouders en zusjes kijken me aan alsof ik voor 2 jaar naar Australië verhuizen ga. Ik glimlach naar ze en krijg van ieder persoonlijk een knuffel.

Het is opeens wel erg stil in dit enge ziekenhuis nu ze weg zijn. Ik heb nooit echt van ziekenhuizen of dokters gehouden. Ze leken me wel pijn te doen voordat ik naar binnen ging.

Ik vraag me wel af wie er in die auto zat. Als ik diegene nu zou tegenkomen, dan kan ik hem of haar niet normaal aankijken. Wie rijd er dan ook zo hard over een weg waar je maximaal 50 mag?! Hoe dom kun je wezen?

Al dat gedenk doet mijn hoofd alleen maar pijnlijker, dus ik besloot mijn ogen weer even dicht te doen.

Zacht geklop hoorde ik op het ziekenhuisdeur. Langzaam gingen mijn ogen open. Ik kijk op de klok wat vier uur aangeeft. Ik herinnerde me dat mijn familie om twee uur weggingen dus ik heb gewoon twee uur zitten slapen. Het voelde maar als één minuut.

Mijn ogen dwaalden weer af naar de deur en daar stond Harry. Wat doet hij hier? Hij weet niet eens dat ik hier lag.

"Eva, Eva, Eva toch." lachte hij hoofdschuddend en maakte zijn weg naar mijn bed. "Mag ik zitten?" vroeg hij. Ik knik. Het bed zakte even in en Harry zucht. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij kijkend in m'n ogen. "Dat weet ik niet meer." antwoorde ik zuchtend. "Dit was toch anders je eerste schooldag?" "Ja. En het is ook m'n examenjaar." en rolde met mijn ogen.

"Wat spannend!" zei Harry enthousiast. "Nee dat is helemaal niet spannend. Nu kan ik sowieso de eerste 5 maanden niet opletten op school." zei ik hysterisch. "Niet overdrijven Eva. Je been is gebroken en je heup is zwaar gekneust. Je kan gewoon over een weekje weer naar huis toe." Ik zucht. "Ik maakte ook maar een grapje hoor." Harry glimlachte.

"Trouwens, hoe weet jij dat ik in het ziekenhuis lig?" vroeg ik. Harry wiebelde ongemakkelijk. "Mijn vrienden zaten in die auto." en hij kijkt naar zijn handen. Mijn ogen worden groot. "Zijn dat die vrienden die vet raar deden tegen me, toen jij me had meegenomen naar je huis?!" schreeuwde ik bijna.

Hoe kunnen ze? Ze weten toch fucking goed dat ze niet harder mogen rijden dan 50 in de bebouwde kom? Stelletje idioten.

Toen realiseerde ik me iets. "Harry? Zat jij ook in die auto?" zei ik geschrokken. Harry slikte. Hij speelde met de rits van zijn jas en knikte 'ja'.

---

[UNEDITED]