Forget

42

Later die dag kwam mijn familie thuis en troffen mij liggend met grote donkere kringen rondom mijn ogen. Ik was moe. Moe van al dat gehuil. Ik heb mijn ouders op de hoogte gebracht van de situatie en hun konden alleen maar dingen zeggen om mij te kalmeren. Niets hielp natuurlijk.

Want hoe kan je een gebroken hart helen?

Er lag trouwens nog een brief op deurmat voor mij. Ik was bang om hem te openen, omdat het er heel statig uitzag. Uiteindelijk had ik hem opengemaakt en er stond ik dat er nog een proces aan zat te komen over deze lastige situatie.

Mijn ouders en ik stemde erin mee en maandag is de dag, dat ik naar de rechtbank zal moeten gaan. Voor de eerste keer in heel mijn leven ga ik daarheen en gelijk ook voor zo groot iets.

Dave zal daar ook zitten, alleen hij blijft tot maandag in een cel. Op het politiebureau. Hij zal ook overhoord worden in zo'n enge stoel naast de rechter. En we moeten allebei de waarheid spreken of anders vliegen we allebei in de bak.

"Kunnen we nu asjeblieft naar het ziekenhuis gaan?" Smeek ik aan mijn ouders. Ik moet naar Harry toe. Nu het nog kan. Misschien maakte Dave een grapje en ligt hij in coma. Maar als ik nu denk, dan was dat helemaal geen moment voor grapjes. Dave is niet voor de grapjes als het een serieus of droevig gesprek is.

"Nee, later oké. Nu kan het niet." Zegt mijn vader. Ik schud hevig mijn hoofd. "Nee, pap. We moeten nu gaan." Beveel ik. "Ga dan alleen. Lieverd, hoe erg we je ook willen steunen nu. Vandaag gaat echt niet." Legt mijn vader uit.

Ik knik. "Oké. Dan ga ik alleen." Zeg ik als ik mijn jas pak en uit de deur stap.

***

Ik zet mijn fiets in het fietsenrek. Ik sta nu voor het enorme ziekenhuis. En ik heb geen idee waar ik heen moet gaan. En of ik überhaupt er heen mag gaan. Ik loop met kleine stapjes naar binnen naar de balie.

"Hallo, kan ik u helpen." Vraagt de lieflijke secretaresse. Ik knik. "Ja eh. Ik kom voor Harry Styles?" Het komt er meer uit als een vraag, want ik weet niet of dit wel een goed idee is. Ze kijkt op haar computer en schud haar hoofd. "Het spijt me. Maar in zijn huidige toestand mag er niemand komen na de artsen."

En zwakke, droevige glimlach vormt op mijn gezicht. "Evengoed bedankt." Zeg ik als ik wegloop. Harry mag nu geen bezoek hebben, maar als je dood bent dan kan er toch juist bezoek komen? Om afscheid te nemen.

Ik loop terug naar de balie. "Sorry, maar is eh... hij d-dood?" Vraag ik voorzichtig. De vrouw schud haar hoofd. "Nee, gelukkig niet. Hij ligt nu in een diepe slaap. Hij ligt in coma." Zodra de woorden haar mond verlaten, valt mijn mond open. "Dit is zeker goed nieuws om te horen?" Ik knik hevig mijn hoofd.

"Dit is super goed nieuws. Oh my God." Zeg ik met een glinstering in mijn ogen. Ik moet Dave bellen komt als eerst in me op, maar hij heeft geen telefoon om op te nemen. Misschien kan ik hem wel bezoeken? Ik ga het gewoon proberen. Wat heb ik te verliezen?

***

Ik leg mijn fiets met een brede glimlach tegen een lantaarnpaal aan. Ik ren met grote passen naar binnen, op zoek naar Dave. Hij zal vast niet al hier zitten. Dat mag niet eens. Ik loop naar de balie achterin het gebouw.

"Hallo." Groet ik beleefd. De vrouw kijkt op van haar blaadje en heeft een vermoeiende blik in haar ogen. Mijn glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon. "Wat kan ik doen?" Vraagt ze beleefd.

"Ik ben opzoek naar Dave Groot." Zeg ik. Ze draait haar gezicht naar haar computer die iets te dicht staat op haar gezicht. "Hij mag geen bezoek krijgen." Zegt ze. "Wanneer wel?" Vraag ik. Ze laat een diepe zucht en draait zich weer naar haar computer voor zich.

"Geen idee. Verder nog vragen?" Vraagt ze met een glimlach waarvan ik kan vertellen dat ie nep is. "Ja. Waarom neemt u niet eens een pauze?" Vraag ik hoofdschuddend. Ze kijkt me met grote ogen aan. "Wat zei je nu?" Vraagt ze als ze druk om haar heen kijkt.

"Ga pauze houden. U bent zo niet echt in topvorm." Grinnik ik. Even lijkt ze me boos aan te kijken, maar ze geeft me alsnog een kleine glimlach. "Ik zal 't doen." Zegt ze glimlachend. Ik knik en loop weer naar buiten.

Misschien kan hij mij later weer bellen met de telefoon hierzo? Want dit moet hij horen. En dan komt hij waarschijnlijk ook nog vrij! Ik dacht al, hoe kan je nu zo snel dood zijn van een auto die amper vijftig rijdt?

Oké, misschien was het iets hoger. Ik zat niet in de auto, dus ik weet het ook niet. Dave kan het ook minder erg hebben gezegd dan dat het is. Daar zie ik hem stiekem ook voor aan, maar ik hoop wel dat dit nu alles weer laat veranderen.

Dat Harry ontwaakt uit zijn schoonheidsslaapje. En dat we met z'n drieën helemaal overnieuw beginnen. Dat verdient Harry. Hij heeft volgens mij geen familie waar hij op kan steunen in moeilijke tijden. Zoals nu. Maar ik wil hem daarbij helpen. Toch als bedankje voor wat hij voor mij heeft gedaan.

Dan laten we alles vergeten en starten we opnieuw, zonder gestalk, zonder geheimen en zonder gevoelens. Vooral zonder gevoelens, Eva.

***

Het is nu zondag en het gaat nu al een stuk beter met me. Ik heb nog geen nieuws over Harry gehoord, want ik wilde graag weten wanneer hij wakker wordt. Dus ik ben weer terug gegaan naar het ziekenhuis en gaf daar mijn telefoonnummer aan de baliemedewerkster.

Ook heb ik nog geen telefoontje gekregen van Dave. Wat mijn stemming wel weer verandert. Hij zal nu helemaal in de stress door al dit gebeuren. Maar als hij straks hoort dat hij niet dood is, weet ik niet hoe hij zal reageren. Hij kan meteen ophangen en in tranen uitbarsten of hij zal zeggen of het een grapje is en niet willen geloven.

Kan ik hem dan niet bellen? Misschien is het wel een privénummer, maar ik kan het altijd proberen. Ik kijk op mijn mobiel naar het nummer waar Dave gisteren mee belde.

"Dit nummer dat u-" Daar was ik al bang voor. Nadat ik het nummer heb weggedrukt, komt er een inkomend gesprek. Het is een privénummer. Ik hoop dat dit Dave is, want dit kan zijn toekomst wel veranderen.

"Hallo." Zeg ik snel als ik m'n telefoon tegen mijn oor aanleg. "Eva, hey. Hoe gaat het?" Dave. Het is Dave. Hij hoeft zijn naam al niet meer te vertellen. "Dave, ik heb nieuws over Harry." Probeer ik er serieus uit te krijgen. "Wat? Wat is er met hem?" "Hij is niet dood, hij leeft immers, maar hij is niet dood!" Juich ik door de telefoon heen.

"Hoe weet je dat zo zeer?" Ik was al bang dat dit zou komen. Dave zou me niet willen geloven. "Geloof me, ik was naar 't ziekenhuis gegaan en daar zeiden ze dat hij in een coma ligt." Zeg ik met een glimlach van hier tot Tokio. "Ze kunnen ook liegen over zijn situatie." "Geloof me nu! De medewerkster heeft het zelf tegen me gezegd."

Ik hoor Dave een geïrriteerde en gestreste zucht uitblazen. "Bel ze zelf. Of ga erheen als 't mag, als je mij niet geloofd." "Ik wil je wel geloven, maar die artsen niet." Nu zucht ik. "Vraag aan die agenten daar, of aan wie dan ook jou begeleid, of je erheen mag gaan. Want je moet het geloven. Het is echt waar."

Ik hoor op de achtergrond gerommel en wat gefluister. "Ik moet nu ophangen. Ze gaan me weer overhoren." "Is goed. Doei." En de lijn is dood, maar dit keer Harry niet.

// oké, op twitter heb ik gelezen dat zayn de volgende twee shows niet mee zal gaan doen. but don't believe anything you read on the internet. maar let's pray. i love you all \\