Forget

9

Eva's p.o.v

Ik deed langzaam mijn ogen open, en mijn hoofd deed pijn. Ben ik gevallen ofzo? Ik kan me niks herinneren van gisteren, of wanneer het ook was...

Toen realiseerde ik me dat ik niet thuis op bed lig, of in een vertrouwde kamer lag - maar in een bed wat rook naar mannen. Ik keek naast me, er waren allemaal posters met blote vrouwen. Ik rolde mijn ogen en bestudeerde de kamer meer. Het was er erg donker. Ik zag op een tafeltje naast het bed een glas water staan.

Ik nam een slok van het glas water en toen zag ik aan de andere kant van de kamer mijn broek hangen. Snel keek in onder de denkens.

Ik heb geen broek aan... Oh my God ik heb toch niet... seks gehad. En trouwens, waar ben ik in hemelsnaam?

Mijn gedachten werden verstoord van een deur die iemand probeerde open te maken. Snel verstopte ik mezelf onder de denkens en wachtte tot het over was.

Ik hoorde het slot opengaan, en de deur ging open. Er kwamen voetstappen mijn kant op en ik voelde het bed inzakken. Wie is dit? Ik ben doodsbang.

"Eva?" vroeg een bekende stem. Ik verstopte me nog meer onder de dekens - niet in aanraking willen komen met de wereld. Ik wil niet zien wie hier naast me zit...

Ik voelde iemand me aantikken en haalde langzaam de dekens van me af.

Ik had mijn ogen nog dicht, ik wil niet zien wie hier tegenover me zit.

"Eva, doe asjeblieft je ogen open. Ik ben het maar." hoorde ik hem zeggen.

Volgens mij behoorde die zware stem bij Harry, en langzaam deed ik mijn ogen open.

"Hey." zei Harry lief.

Ik snap het niet... Een paar uur geleden of zelfs een dag geleden - ik heb geen idee hoelang geleden - was hij nog tegen me aan het schreeuwen. Waarom was hij zo boos om zo iets kleins?

Harry keek me bezorgd aan, ik vraag me af waarom. Hij heeft toch niks fout gedaan? Ik heb denk ik alles veroorzaakt, wat hij teminste dacht.

"Waarom ben ik hier?" vroeg ik maar aan hem.

"Eva, het spijt me heel er-" wou Harry beginnen, maar ik onderbrak hem.

"Harry, ik wil eerst weten waarom ik hier ben er wat er is gebeurd."

Want ik heb tenslotte geen broek aan, en lig in ik denk Harry zijn bed.

"Geen zorgen je hebt 'het' niet gedaan." stelde Harry me gerust.

Hoe wist Harry nou dat ik daaraan dacht?

"Eva, ik weet dat je wilt weten waarom je hier bent, maar mag ik asjeblieft eerst iets anders vertellen?" vroeg Harry aan me.

"Oké, ga je gang." liet ik hem toe.

"Eva, het spijt me super erg dat ik zo boos tegen je deed gisteravond." begon Harry.

Het was dus gisteravond dat ik hier ben gekomen, door Harry. En wat is er dan met Lieke gebeurd? En mijn ouders, weten die dat ik hier ben?

"Kijk Eva, toen ik zei dat ik je leuk vond meende ik dat niet. Ik meende helemaal niets wat ik toen zei."

Het voelde als een mes door mijn hart. Hoe kon hij dat zeggen? Ik wist het wel... Hij is een sukkel. Serieus... als ik hier straks weg ben gaat hij me toch niet meer smsen en proberen af te spreken...

"Bedankt, Harry." zei ik met een emotieloos gezicht.

"Eva, zo bedoel ik het niet... luist-" wou Harry beginnen. Maar dit keer word ik boos op hem.

"Harry, het maakt me niet uit. Je bent maar een loser die gewoon zin had in een jonger meisje en haar nummer vroeg eerder deze week. Laat maar, oké? Laat gewoon. Ik zal je niet meer lastigvallen."

Ik probeerde op te staan en langs Harry weg te kruipen naar de deur, maar werd halfverwege mijn acties bij middel gepakt en terug op het bed geduwd.

"Eva..."

"Nee, Harry laat me gaan, en dan ben ik geen probleem meer!" en dit keer liep ik de deur uit.

Ik kwam in een woonkamer, en daar zaten drie andere jongens. Wonen die met Harry? Ik dacht dat hij alleen woonde.

"Goedemorgen Eva." zei een zwartharige jongen tegen me, en hij knipoogde. Hoe weet hij mijn naam? Zou Harry die aan hem gegeven hebben, om ze te informeren welk meisje hij nu weer heeft meegenomen.

Wat is er mis met dit soort jongens? Ze proberen alle meiden te versieren, en in bed te krijgen.

"Asjeblieft, zeg wat." zei een blonde jongen.

"Nee." en ik liep naar een andere kamer - wat ik denk de keuken is - en kwam nog een jongen tegen.

"Jij bent zeker Eva?" vroeg de bruinharige jongen tegen me. Ik weet niet wat ik moet zeggen dus ik knikte nerveus 'ja'.

"Ik ben Louis." en hij gaf me een hand. Ik wil hem niet aanraken. Misschien zijn die lui wel iets van plan.

"Wees niet zo verlegen, ik bijt niet." stelde hij me gerust.

"Eh... Ik wil nu weg. Naar mijn familie." zei ik, en ik rende naar de voordeur.

Ik liet vijf verbaasde jongens achter me, Harry riep me nog, alleen ik rende door. Ik wil zo snel mogelijk weg. Mijn ouders zijn vast zo ongerust. En Lieke? Wat was er met Lieke gebeurd?!

Alles is een puinhoop. Mijn ouders zijn vast woedend op me... Wat ik niet gek vind, ik bedoel ik zou ook kwaad zijn op mijn dochter als ze zegt dat ze patat gaat halen en niet meer thuis komt.

Eenmaal buiten wist ik niet waar ik was. Ik was in een drukke stad. Maar, mijn huis staat helemaal niet vlakbij een stad...

---

hallo vriendelijke volgers,
dit hoofstuk vind ik bagger. Dit is niet zoals ik het wilde... Maar ik kon het niet beter krijgen...
misschien update ik ff later dan normaal, want ik moet even wat recht zetten in mn privéleven dus... :') ik hoop dat dat niet uit maakt.
naja i hope you like it

x Anouk