Forget

25

Het voelt alsof ik niet meer kan bewegen. Harry staat in de deuropening bij zijn oma in het bos. “Hoi.” Zeg ik. Niet wetend wat er nu gaat komen.

“Eh… hoi?” zegt Harry. Het komt er meer vragend uit, omdat hij waarschijnlijk ook niet bedacht had dat ik hier zou komen. “Eh, oma? Ik kom zo weer naar binnen, gaat u maar alvast.” Vertelt Harry tegen zijn oma.

Zijn oma knik en gaat verbaast weg. Ik haal diep adem. “Wat doe je hier?” vraagt hij bot. “Nou, wat denk je?” begin in te vragen. Nog voordat Harry iets wil zeggen onderbreek ik hem.

“Ik kreeg een lift aangeboden van Dave, maar dat verliep niet zoals gehoopt…” zucht ik. “… dus ik stapte uit en liep alleen in dit bos, totdat ik dit huisje zag.” Ik maak gebaren van het huisje.

Het is echt een schattig huisje. Het lijkt net op een huis van Hans en Grietje, waar die heks in woont. Alleen dan zonder snoep…

“Niet zoals gehoopt?” Vraagt Harry verbaast. Ik zucht. “Ja… eh. Laten we zeggen dat hij dingen wilde doen die ik niet wou.” Harry fronst, maar een seconde later veranderen zijn lippen in een ‘oh’.

“Het spijt me, Eva.” Verontschuldigt hij zich. “Het is niet jouw schuld, Harry.” Ja het is wel zijn schuld, hij nam je niet mee in zijn auto. “Ja, toch wel. Ik nam je niet mee in mijn auto. En dan was dat niet gebeurt.” Ik stuur hem een zwakke glimlach.

“Maar mag ik je dan wel vragen wat je hier dan doet?” Gaat hij verder. “Ik eh… zocht eigenlijk iemand die mij de weg kon wijzen naar de normale weg.” Antwoord ik hem. “Je kan wel dan wel met me meerijden naar huis… als je dat nog wilt tenminste.” Hij kijkt naar zijn handen.

Ik lach. “Ik wil liever bij jou in de auto zitten dan bij Dave.” Vertel ik hem met extra walging als ik zijn naam uitspreek. Harry glimlacht en richt zijn aandacht op de deur achter hem.

“Ga je mee naar binnen?” Ik knik en ik volg zijn acties.

***

We zijn op weg naar huis en het is stil. Volgens mij is dit de perfecte tijd om na te denken over het werk en die andere shit. Harry zijn oma is erg aardig en gastvrij, ook al verwacht ze nooit bezoek behalve Harry en zijn familie.

Ik vroeg veel vragen die zij netjes terug beantwoorde. Terug denkend aan dat, misschien moest ik wat minder vragen stellen. Ik leek denk ik wel erg geïnteresseerd in het leven zonder leven om me heen.

Ik grinnik hardop. Harry draait zich om en ik kijk hem met een lach aan. “Wat is er zo grappig?” glimlacht hij. Ik lach. “Nee, niets. Laat maar.” Ik richt me weer tot het raam en staar naar buiten.

“Weetje, Eva?” vraagt Harry na een lange stilte. “Mhm?” Ik draai me om. “M’n oma vond het heel leuk dat je er was.” Glimlacht hij naar me. Ik geef hem een dankbare lach terug.

“Dat vind ik fijn om te horen, want ik vond het ook erg leuk.” Het lijkt wel alsof Harry nog iets wilt zeggen, maar hij laat het er niet uitkomen. Hij rijdt verder. Ik besluit om er ook niet op in te gaan. Als hij nog iets wilt vertellen moet hij dat zelf besluiten.

Na een lange rit zet Harry me af bij mijn huis. “Bedankt voor de rit, Harry. Ik zie je maandag.” Hij glimlacht. “Geen probleem. Tot maandag, Eva.”

Ik sta half uit de autodeur naar hem te kijken, niet wetend wat ik moet doen. Bij Harry is hetzelfde probleem. Ik kijk ongemakkelijk weg. “Nogmaals bedankt.” Harry schud zijn hoofd. “Geen probleem.” Ik stap uit en loop langzaam richting de deur.

Ik draai me om en zie dat hij nog steeds niet weg is. Ik schud mijn hoofd, maar loop toch naar binnen. Als ik de deur dicht heb hoor ik pas een auto starten. Ik luister hem na totdat hij uit de straat is weggereden.

Ik haal diep adem en loop direct naar mijn kamer. Daar plof ik met een diepe zucht op mijn bed. Ik kijk naar het plafond, denkend over Harry.

Wat doet hij toch met me? Je bent boos op hem, remember? Ik draai me om zodat ik op mijn zij lig. Je moet hem nog steeds aanspreken over hoe hij je behandelt. Je bent geen pop! Weer draai ik me om. Wat moet ik doen met hem?

Ik haal diep adem. Harry maakt het me zo moeilijk. Eerst dan gaat hij me opbellen om te vragen of ik naar werk zoek, vervolgens geeft hij mij geen lift naar huis. En ik ben daar ook pissig om, alleen blijkbaar kan ik dat niet lang zijn…

Zijn ogen laten mij alles weer vergeten – behalve hem. Ik weet nog dat we in het gras lagen te staren naar de hemel, onder die grote boom die vol in bloei staat. Hij vroeg me waar ik aan dacht. Ik antwoorde hem dromerig over de mooie plek waar we toen waren.

Ik was nieuwsgierig en vroeg waar hij aan dacht, maar ik verwachte geen ‘aan jou’. Mijn hart bonkte zo snel, mijn handen begonnen te zweten. En ik wist ook niet wat ik terug moest zeggen. Harry vond het alleen maar grappig hoe ik hierop reageerde.

Wat ik me nog steeds afvraag is: Waarom ik? Harry is twintig – bijna eenentwintig – en kiest mij? Ik ben een meisje van vijftien die denkt dat ze van alles weet van de liefde, maar er niets over weet. Hij kan modellen krijgen met die kop van ‘em. Dus waarom zou hij in hemelsnaam mij kiezen?

… wacht. Hij heeft helemaal niet voor mij gekozen. Dus waarom braam ik al deze onzin uit. Mijn hoofd bonkt. Heel erg. Van dat denken aan Harry doet mijn hoofd gewoon pijn.

Ik zucht. Ik gooi de dekens over me heen en val in een diepe slaap.

***

“Eva!” schreeuwt iemand onderaan de trap. Kreunend loop ik mijn kamer uit en haal diep adem voordat ik terug schreeuw. “Wat!?” roep ik. “Eva, gelukkig. Wij zijn thuis, dus dat je dat even weet.” Zegt mijn moeder.

Ik zucht. Bedankt dat je me hebt wakker gemaakt. Not. “Ja, oké.” Antwoord ik terug. Ik pak mijn mobiel om te kijken of ik belangrijk ben geweest – wat niet zo is. Mijn mobiel gooi ik op het bed en zelf weet ik niets te doen.

Ik voel me heel leeg. Alsof er iets mist. Ik pulk wat aan mijn nagels, maar besluit om toch gezellig te gaan doen met mijn familie die beneden zit.

Ik doe de deur piepend open. Ik zie mijn zusjes op de bank vrolijk met de barbies spelen met mijn vader en moeder ieder op een stoel naast hun. Mijn ouders kijken glimlachend naar de kleine meisjes. Ik voel mezelf ook glimlachen. Langzaam – zonder hun te storen – loop ik naar vrije stoel om op te zitten.

“Jullie waren wel lang weg.” Zeg ik in het openbaar. “Ja, spullen kopen duurt meestal toch langer dan je denkt.” Grinnikt mijn vader.

---

[UNEDITED]