Forget

11

Mijn handen trillen, mijn hoofd voelt alsof het ieder moment kan ontploffen, mijn benen zijn als pudding. Dit is wel de eerste keer dat ik ergens zo nerveus over ben.

Ik doe de achterdeur open en loop door het kleine gangetje naar de kapstok, hang m'n jas op en neem een diepe hap lucht en doe de deur naar de keuken open.

Daar tref ik mijn ouders aan, met een recht gezicht. Niet eens blij om me terug te zien? Ze kunnen me op ten minst begroeten.

"Hey Eva." zei m'n moeder. Alsof ze mijn gedacht kon lezen.

"Hey." zei ik met een trillende stem.

"Wil je asjeblieft komen zitten?" vroeg mijn vader.

Ik neem plaats aan de stoel tegenover m'n ouders.

"Eva, wil je ons asjeblieft uitleggen wat dit allemaal betekent? 1. Waar was je in hemelsnaam? 2. Je liet je zusje alleen achter in het donker. En 3. Waarom? Wat is er gebeurd?" ratelde m'n moeder door.

Ik weet eerlijk gezegt niet eens waarom? Ja... Harry weet waarom, toch? Ik weet het niet, ik was flauwgevallen.

"Waar is Lieke nu dan? Ze is toch wel thuis?" vroeg ik gehaast en negeerde de vraag van mijn moeder.

"Eva, wil je asjeblieft eerst mijn vraag beantwoorden?" "Ik...eh.. het spijt me heel erg... dat jullie dat even weten." en m'n ouders kijken me raar aan.

"Ik heb.. iemand ontmoet in de snackbar." begon ik.

"En ik kwam hem weer tegen toen Lieke en ik patat gingen halen..." stotterde ik.

"Hò, wacht. 'hem'?" vroeg mijn vader geschokt.

Ik zucht. Vaders...

"Ja pap, het is een 'hij'."

"Maar even terug, en waarom was je dan niet thuis gekomen?" vroeg mijn moeder door.

"Ik viel eigenlijk flauw. Dus Har- hij verzorgde me bij hem thuis."

God had ik me bijna versproken... hopelijk gaan ze niet er op in.

"Oké, maar waarom belde je ons niet, want ik neem aan dat je wist dat je daar was?" "Ja natuurlijk wist ik dat, alleen m'n telefoon was leeg..." verzon ik.

Ik kon natuurlijk makkelijk mijn ouders bellen en vertellen dat ik niet thuis zou eten ofzo. "En Lieke? Hoe is ze naar huis gegaan?"

"Wij werden gebeld door Robert dat Lieke alleen in de snackbar was." "Dus jullie haalde haar op?" "Ja, omdat jij haar liet zitten." dit slaat in als een bom.

"Ik denk dat ik naar boven ga." en ik loop naar de deur van de trap. "Eva?!" ik kijk om het hoekje van de muur en doe mijn wenkbrauwen omhoog om te laten zien dat ze door kan praten.

"Je weet natuurlijk dat hier een straf achter zit." ik zuchte en verscheen achter het muurtje vandaan en loop naar de tafel en leunde er half op.

"Wat is mijn straf?" "Je mag twee weken lang niet met iemand afspreken." "Dat moet dan maar." zuchte ik en loop naar mijn kamer.

---

oh nais... dit is het dan weer. blij? nee hahahah.
please leave a comment :') it would mean so much :D
X Anouk