Forget

23

Ik zit nu in de auto van Harry en het is akelig stil. Volgens mij weet hij niets te vertellen - en ik trouwens ook niet. De radio staat zachtjes op de achtergrond The Beatles te spelen. Harry hoor ik zachtjes mee hummen op de beat van de muziek.

Meestal luister ik dit soort muziek niet, maar nu ik er wat langer naar luister vind ik het lang zo slecht nog niet. Intussen staan we te wachten voor een stoplicht en het duurt wel eeuwen te duren totdat 'ie op groen springt.

Harry zet de radio uit. Ik kijk om me heen en zie dat we gestopt zijn bij een oud en verlaten fabriek. "Moeten we hier zijn?" vraag ik aan hem. Iemand moet het ijs breken. "Ja." zegt hij kortaf. Ik rol mijn ogen en volg hem tot aan een grote, stalen deur. "Wacht heel even." en hij verdwijnt in het gebouw.

Langzamer hand zie ik steeds meer en meer auto het industrieterrein betreden. Werken hun ook allemaal hier? Ik loop naar de kant van de deur en ga op een drempeltje zitten. Ik haal diep adem. Harry is nu al tien minuten weg. Hij ging eventjes weg.

"Moet jij hier ook wezen, meisje?" Ik kijk op en zie een jongen staan met blonde haren en heel veel tattoos. Ik knik zuchtend. De onbekende jongen komt naast me zitten en automatisch laat ik er een metertje tussen ons zitten door op te schuiven. "Ik bijt niet." Ik frons mijn wenkbrauwen. "Maar ik wel." zeg ik sarcastisch terug. Hij lacht.

Het is nu weer tien minuten verder en Harry is nog steeds niet terug. Ik denk maar dat ik beter zelf naar binnen moet gaan. Ik sta op van mijn plaats en loop richting de grote, stalen deur. Die andere jongen was vijf minuutjes geleden al naar binnen gegaan.

De deur gaat met een piepend geluid open en ik kijk mijn ogen uit. Ik kijk om me heen en zie heel veel schilderijen en het is allemaal heel kleurrijk. De muren zijn ontzettend hoog en zelfs het plafond is geschilderd in felle kleuren. Zelf zou ik dit nooit zo inrichten, maar het heeft toch iets. Ik voel twee handen op mijn schouders. Vlug draai ik me om en daar staat Harry, met zijn brede grijns op zijn gezicht.

"Vind je het wat?" vraagt hij. "Ja, het is wel gaaf." antwoord ik eerlijk. Het is echt gaaf. "Mooi zo, want het is nu pas opgeknapt toen ik vroeg of jij hier wilde werken." Mijn ogen worden groot. "Echt waar! Maar dat had toch helemaal niet gehoeven." "Ja, toch wel." knipoogt hij. Ik rol mijn ogen. Alsof er niets is gebeurt...

"Maar ga je me nu ook nog vertellen wat het werk inhoud?" vraag ik nieuwsgierig aan hem. "Je zult het zien." zegt hij met een grijns. We lopen nu meer in het gebouw en het word steeds drukker met kleuren en tekens. Het lijkt net een museum, maar dan meer moderner. Soms voel ik Harry zijn ogen op mij neerkijken, maar ik negeer ze. Ik ben overweldigt met wat hier allemaal staat.

Ik zie allemaal mensen rondom een bank zitten, die gemaakt is van zelf gevonden spullen denk ik, want er zit hout, plastic en stof omheen. Er zijn ook stoelen van hout met teksten en kunst erop. Volgens mij zijn dit mensen die graag met hun handen bezig zijn.

"Hey allemaal! Dit hier is Eva, en zij komt hier vanaf nu werken." roept Harry blij door de groep. Ik zwaai ongemakkelijk en ontvang een paar 'hoi' 's en 'hey' 's. Harry neemt plaats op een veel te kleine bank, waar al veel te veel mensen opzitten. Ik sta aan de rand van de bank en zie geen plekje om te zitten. "Je kan wel hier zitten, Eva." zegt de jongen die buiten met mij op een drempel zat. Hij klopt op zijn schoot. Ik glimlach, maar schud mijn hoofd toch. "Kom op. Er zijn toch geen andere plekken." Hij heeft gelijk.

Ik loop onhandig tussen al die mensen hun voeten door, en blijf haken. Ik val met mijn hoofd in die jongen zijn kruis. Ik hoor ze lachen, en volgens mij is Harry er ook één van. Snel sta ik op. Mijn hoofd voelt alsof het gaat ontploffen zo rood ben ik. Snel houd ik mijn handen voor mijn mond. "Sorry sorry sorry sorry. Het spijt me... o mijn god. Sorry, ik had moeten uitkijken. Ik... oh god-" "Geen zorgen, Eva." Hij klopt weer op zijn schoot, waarin ik net in was gevallen. Ik schaam me kapot. Dit moet mij weer overkomen hé. Ik ben zo klunzig.

Ik ga langzaam op die jongen zijn schoot zitten en kijk beschaamt weg. "Hey, Eva. Het maakt niet uit hoor." Ik rol mijn ogen, neerkijkend naar hem. "Ik heb al vaker meisjes hieronder gehad, dus het geeft niks." Knipoogt hij. Mijn mond valt open. Snel sta ik op. Iedereen heeft zijn ogen nu op mij. Harry kijkt me met een verwarde blik aan. Ik slik en loop gehaast weg naar buiten.

Oh my God. Dit is mijn eerste werkdag, en ik heb het al meteen verknalt. Wat een sukkel ben ik. Ik had beter op moeten letten. Dit is ook vreselijk werk, want we doen helemaal niets. Serieus, wat voor werk is dit? Harry zei dat het iets met kleding en winkels is... nou ik zie er niks van terug. Ik zit weer buiten op die drempel en leg mijn handen voor mijn gezicht - wat nog steeds rood is.

Iemand kucht. Ik kijk op en zie Harry naast me zitten. "Eva-" "Je had me nooit moeten meevragen." onderbreek ik hem. Hij zucht. "Eva, eerste werkdag zijn altijd kut." stelt hij me gerust. "Harry, heb je gezien wat mij overkwam?" vraag ik bot. Ik zie een kleine glimlach op zijn lippen komen. "Ja, natuurlijk. Duh. Je lachte zelfs mee!" roep ik uit. Inmiddels ben ik opgestaan. "Eva, het kon iedereen gebeuren." zegt hij kalm. Hij staat tegenover me. Ik kijk boos naar hem. "Je had me gewoon nooit mee moeten vragen." "En trouwens volgens mij ben jij helemaal vergeten wat er laatst gebeurt was." Ik kijk hem recht in de ogen aan. Hij fronst zijn wenkbrauwen. "Wat is er dan gebeurt?"

"Je nam me weer mee naar je huis, maar toen ik naar huis wilde kon jij me niet wegbrengen." zeg ik met zwaaiende armen - om het nog duidelijker te maken. "Eva, ik heb geen idee waar je het over hebt." Ik trek een wenkbrauw op. "Wauw. Jij bent ook een beetje dement ofzo." zeg ik nep lachend tegen hem. "Eva, serieus. Ik heb geen idee." Ik zucht.

"Louis bracht me toen naar huis. Ringt er nu wel een belletje?" vraag ik met grote ogen. "Oh." "Ja 'oh'. Jij wilde mij niet wegbrengen, dus bracht Louis mij naar huis met de fucking bus!" schreeuw ik. "En jij doet nu doodleuk alsof er helemaal niets is gebeurt!" "Ik had gewoon veel aan m'n hoofd oké?!" bijt hij terug.

Ik zet mijn handen in mijn zij en rol met mijn ogen. "Je kon dat op z'n minst tegen me zeggen en dan was dit gedoe er niet van gekomen!" schreeuw ik. Het is nu stil tussen ons. Een deur valt dicht en ik zie dat die jongen - waar ik net op viel - richting ons toeloopt.

"Wat is hier allemaal aan de hand?" vraagt hij aan ons. Ik trek mijn mond open om iets te zeggen, maar Harry is mij voor. "Niks." En hij loopt terug naar binnen. Ik kijk hem na tot de deur met een klap dichtvalt, waardoor ik schrik. Starend kijk ik naar de grond - niet wetend wat ik moet zeggen. "Sorry." Ik kijk op. "Waarvoor?" "Wat ik net zei." zegt hij tegen te grond.

"Mag ik je wat vragen?" vraag ik aan hem - en ga er niet op in over wat er net gebeurde. Hij kijkt op en geeft een knik. "Hoe heet je eigenlijk? Want je komt me bekend voor." Hij glimlacht. "Ik ben Dave." Ik knik. "Misschien ken je me van de sportschool."

Daarvan herkende ik hem dus! Hij was die ene rare jongen die steeds naast me liep. Wat een creep. "Ja. Daarvan ken ik je." "Misschien heb ik een niet al te goede indruk op je nagelaten. Laten we het opnieuw doen." Ik glimlach. "Hoi, ik ben Dave." zegt hij terwijl ik zijn hand schud. "Hoi Dave, ik ben Eva." glimlach ik.

---

Het spijt me dat ik niet heb geüpdatet sinds jaren, maar ik had het druk met school en was ook nog eens ziek. :') i'm sorry

X Anouk