Forget

7

Het spookt nog steeds door mijn hoofd.

Harry Styles heeft me gekust. Ik snap nog steeds niet hoe het gebeurde.

We waren aan het praten en toen zomaar uit het niets, kuste hij me.

Zou hij het terugnemen? Zou ik het terugnemen? Ik had er geen eens tijd voor om na te denken of het wel een goed idee zou zijn geweest om Harry te kussen.

Ik was er even niet bij met mijn hoofd - wat wel vaker gebeurd.

Harry heeft me gezoend en ik vond het fijn, ik bedoel waarom zou je het niet fijn vinden als iemand je zoent. Ik voelde me echt speciaal, zou Harry zich nu ook speciaal voelen omdat hij mij kuste?

Waarschijnlijk niet, want ik ben maar een doodgewoon meisje uit een boerendorp. Ik bedoel daar is niks speciaals aan toch?

De dag die we samen hebben gedeelt verliep verder goed, we gingen uiteindelijk dus niet naar het strand, maar we gingen in een klein stadje wat eten. Verder hebben we rond gelopen in een parkje en hebben we een ijsje gegeten. Harry deed niet raar na de kus, alleen weet ik niet zo zeker of ik wel normaal deed na de kus. Naja... anders zou Harry het vast wel hebben gevraagt. Dus ik maak me nergens zorgen om.

Dus hier lig ik dan op de bank naar het plafond te staren, denkend aan Harry, denkend aan de dag met Harry, denkend aan de kus met Harry. God waarom denk ik zoveel aan Harry? Hij is gewoon een vriend, en vrienden kussen soms toch?... tja of als ze alleen teveel drank ophebben?... En wij hadden helemaal niks op. Trouwens stiekem mag ik nog helemaal niks hebben.

Ik weet het ook allemaal niet meer. Ik weet ook niet of ik Harry nog wil zien. Misschien wilt hij wel een relatie, ik bedoel anders zeg je toch niet dat het niets uitmaakt als je als twintig-jarige omgaat met een vijftien-jarig iemand. Daar hoort een reden achter te zitten... En ik ben super nieuwsgierig hoe Harry daar over denkt.

Mijn ouders zaten gelukkig met hun hoofd in de winkels en niet bij hun mobiel en mij steeds proberen te bellen over hoe het gaat enzo. Ze zijn zo overbeschermend...

Ik hoorde een auto-deur dichtknallen dus dat betekent dat mijn ouders en zusjes thuis zijn. Al snel daarnaa hoorde ik de voordeur dicht gaan en een deur openen.

"Hey lieverd, hoe was het bij Isa?" vroeg mijn moeder zingend. "Ja goed. Het was gezellig!" antwoorde ik haar.

"Wat gaan we eten?" vroeg ik. "Ik dacht eraan om even patat te halen, ik heb niet zo'n zin om te koken. En trouwens ik heb helemaal geen eten voor vanavond in huis. Dat komt maar goed uit." zei ze lachend. Ik lachte mee. "Maar mam, ik heb wel al eergisteren patat gegeten hè?" "Ow ja! Dat is waar ook, maar jij vind het toch niet erg als we weer patat halen?" zei ze grijnzend. "Nee, dat is inderdaad waar, mam."

***

"Wat heb je allemaal gedaan met Isa?" vroeg mijn zusje Lieke aan mij terwijl we samen naar de snackbar liepen.

"Eh... We gingen eerst maskers opdoen, want daar krijg je een lekkere zachte huid van." lachte ik. "En daarna gingen we een film kijken met zelfgebakken koekjes." loog ik verder. "Leuk! ... maar weetje Eva?" vroeg Lieke. "Nee? Ga verder." "Later wil ik ook zo'n goede vriendin hebben zoals jij." en ze glimlachte met haar tanden bloot. Ik lachte terug. "Ik hoop dat je die ook krijgt, ik gun iedereen een vriendin zoals Isa." en ze lachte.

We zaten daar in de snackbar, met die vieze patatgeur. En volgens mij werkt er een nieuw iemand. Teminste ik heb hem daar nog niet eerder gezien, en je begrijpt het al het is een 'hij'.

Het was echt heel druk in dit kleine zaakje. De mensen schreeuwden bijna, omdat ze elkaar niet konden horen door de andere mensen die schreeuwen. Lieke houd haar handen over haar oren en ik lachte.

"Hey!" hoorde ik iemand zeggen. Ik keek op en het was de nieuwe werknemer van de zaak. "Hoi." zeg ik doodgewoon terug. "Kom je hier vaker?" hoorde ik hem vragen. Is dat de enige zin die jongens kunnen bedenken als ze een meisje zien? Ik las op zijn naamkaartje dat hij Julian heet. "Ja ik kom hier vaker, Julian." zeg ik geïrriteerd. Hij lachte even.

"Mag ik je naam weten?" vroeg hij weer. Het leven lijkt net een interview, met al die vragen die gesteld worden. "Moet je niet werken?" bijt ik terug. "Als ik iedere dag zulke mooie meisjes in de zaak tegenkom, dan wel." en hij knipoogde naar me. Probeert hij nou met me te flirten?

Ik sprong van mijn kruk en ik hoorde Lieke er ook afgaan. Ik liet Julian verbaasd achter. Dat krijg je ervan. Ik wil alleen mijn patat, ik hoef er niet een portie flirten bij hoor...

Ik zocht naar een andere plek waar Lieke en ik konden zitten toen ik tegen iemand aan botste.

"Auw... Kijk uit waar je loopt!" schreeuwde ik. Ik ben niet echt in een vriendelijke bui vandaag...

"Sorry, het spijt me... Eva." gauw keek ik op en ontmoette twee groene ogen. Harry's ogen. Ik keek naar mijn zusje die verbaasd naar mij keek. Shit!

"Hey... eh... ken ik jou?" ik moest dit wel doen, anders zou Lieke het aan mijn ouders doorvertellen. "Ja, je kent mij. Ik b-" begon Harry, maar werd onderbroken door iemand uit de snackbar. "Nummer 234!" dat is mijn nummer! Snel keek ik naar Lieke en gebaarde dat zij de patat moest gaan halen.

"Sorry Harry, maar ik moest wel. Mijn zusje sto-" begon ik. "Laat maar Eva, blijkbaar vind je mij niet zo leuk als ik jou vind..." en hij probeerde weg te lopen. Wat?! Hij vind me leuk? Ho... wacht eerst dit recht zetten, dan denken we verder.

Ik pakte hem bij zijn arm. "Harry, sorry. Waarom doe je nu zo boos? Snap je niet dat het super raar is dat ik opeens met een wild vreemde om ga?" dat kwam er niet zo lekker uit, en waarschijnlijk vond Harry dat ook. "Je hebt gelijk Eva, dat is super raar. Dus ga maar lekker je patat eten thuis. Dan doe ik dat ook, en dan zien we elkaar niet meer." en hij ging op een kruk zitten.

Ik stond daar met mijn mond open. Het leek net alsof er een mes door mijn hart werd gestoken. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. En alle mensen die hier stonden te schreeuwen waren opeens allemaal stil. Ik krijg het opeens heel warm en begin te zweten, mijn handen worden glad en het lijkt wel alsof mijn hoofd gaat ontploffen. Die patatlucht maakt het ook niet echt beter... De geur glijd mijn neus in en kruipt naar mijn hoofd.

"Eva, kom je mee naar huis toe?" hoorde ik Lieke nog zeggen. Maar ik kon niks meer zeggen.

Eerst was alles nog zo gezellig en onschuldig, toen voelde alsof ik op een roze wolk zat. Maar nu... nu voelt het alsof ik ben opgezogen door die wolk, en dat ik er nooit meer uit kom.

Waarom voel ik me zo verwaarloost? Waarom voel ik me nu zo leeg? Komt dat door Harry? Komt het door die kus? Mijn eerste kus, en ik heb 'em weggegeven aan Harry? Hoe stom kon ik zijn? Harry is net zoals alle jongens. Hij gedraagt zich helemaal niet als een twintig-jarige. Wat een leeghoofd. Hij neemt gewoon eerste de beste meid mee, versierd haar, en laat haar dan alleen achter. Ik snap het al.

"Eva, kom je nu?" hoorde ik Lieke weer zeggen... Maar ik luisterde al niet meer.

Door al die mensen, de geur, het geschreeuw, de muziek, Harry. Alles werd me teveel en voor ik het wist was alles zwart voor mijn ogen.

---

HALLOOO VRIENDELIJKE VOLGERSS
Hier is weer een updat, whoop whoop!
Hope you like it :D
Please vote, comment en misschien volgen. Dat zou ik echt waarderen!

X Anouk