Forget

27

Ik fiets gehaast naar huis. Ik wil niet meer naar school. Niet nu hij op school zit. Waarom moet dit trouwens allemaal mij overkomen? Alle ellende begon nadat Isa was vertrokken.

Ik zet mijn fiets in de schuur. Ik trek de achterdeur open. “Hallo?!” roep ik door ’t huis. Geen antwoord. Logisch, want m’n ouders zijn aan het werken en m’n zusjes zitten op de basisschool.

Ik pak mijn telefoon uit mijn tas – en pleur die dan op de grond. Er komt een WhatsApp melding. Ik open het bericht en frons mijn wenkbrauwen. Een anoniem nummer?

31+ 612345678: hey lieverd

Wie is dit in hemelsnaam?!

Ik: wtf wie ben jij?

31+ 612345678: je grootste nachtmerrie.

31+ 612345678: no kidding ik ben dave, geen zorgen maken schatje

Hoe kan hij aan mijn nummer komen? Heb ik hem onbewust aan hem gegeven? Nee, dat kan niet. Ik heb altijd mijn mobiel bij de hand en weet wat er allemaal mee gebeurt.

Ik: hoe the fuck kom je aan mijn nummer?

31+ 612345678: zeg ik niet. anders is t geen geheim meer……

Ik: is t een geheim dan?

31+ 612345678: jep :D

Laat ook maar. Ik wil niet met hem praten. Nooit bedoel ik. Ik ben klaar. Hij is een creep. Hij deed wel alsof hij super aardig was, maar nee. Nee, bedankt. Ik hoef hem niet.

Ik rol mijn ogen en doe mijn telefoon uit. Harry. Harry is ’t enige waar ik aan denken kan. Ik mis hem, maar waarom? Het is niet dat we bij elkaar zijn. Waarom mis ik hem? Ik zag hem laatst nog.

En waarom krijg ik zo’n raar gevoel in m’n buik als ik aan hem denk? Ben ik verliefd? Nee, dat kan niet. Ik ken hem niet goed genoeg daarvoor. Maar toch? Hij laat me lachen, maar soms ook huilen.

Zou hij hetzelfde voelen? Ik ga hem bellen. Ik ga Harry bellen en vragen hoe dit nou verder gaat. Als hij antwoord geeft tenminste.

Ik zoek zijn nummer tussen mijn contacten en druk op de belknop. Hij gaat een paar keer over tot ‘ie wordt opgenomen.

“Hey, Eva!” zegt Harry vrolijk vanaf de andere lijn. Waarschijnlijk voelt hij zich na dit belletje niet zo vrolijk…

“Hey, Harry. Ik-“ “Vertel.” Ik zucht. “Ik eh vroeg me af – en waarschijnlijk vind je dit niet leuk om te horen – waar wij staan?” Ik doe mijn ogen dicht – ook al ziet hij dat niet. Ik ben bang om het antwoord te weten.

“Waar wij staan?” vraagt Harry. Ik hoor dat hij verbaast is. Ik verwijt hem niet, want zo zou ik denk ik ook reageren. “Uh ja.”

“Ik bedoel eerst is ’t allemaal leuk en aardig, maar als het even tegen zit dan ben je ook echt boos. Ik weet niet waarop, maar het lijkt wel op mij.” zeg ik tegen hem.

Het is stil op de andere lijn. “Ben je d’r nog?” vraag ik. “Uh. Ja, ja. Alleen ik weet eerlijk gezegd niet iets om te zeggen, Eva.” Ik slik.

“Sorry dat ik je zomaar overval met deze vraag, maar het zit me al een tijdje dwars.” geef ik toe. “Al een tijdje?!” “Hmh.” hum ik. “Eva, serieus ik weet niet wat ik moet zeggen, maar alles wat ik weet is dat ik vanaf nu je niet meer als shit moet behandelen. Ik weet dat ik kut tegen je deed, maar dat gaat veranderen, goed?” Ik glimlach.

“Ja, natuurlijk vind ik dat goed.” lach ik. “Mooi zo. Zullen we anders gaan afspreken?” “Dat lijkt me een goed idee. Ik zit trouwens toch niet op school.” lach ik ongemakkelijk.

“Niet? Had je maar één uurtje?” vraagt hij verbaast. “Laat maar. Ik vertel het je straks wel. Oh ja, waar moet ik heen komen?” vraag ik. “Bij die grote boom die je zo mooi vind.” Ik weet dat hij nu een grijns op zijn gezicht heeft staan.

“Is goed. Ik zie je zo!” zeg ik vrolijk. “Tot straks, schat.” Hij hangt op.

“Schat.” mompel ik in mezelf.

---

I’m sorry dat het zo kort is…

[UNEDITED]