Forget

10

Allemaal auto's toeterden, mensen praten hard en het is warm. Ik heb echt een zwak voor druktes denk ik. Het word al helemaal lichtjes in m'n hoofd.

Ik liep een beetje alleen over straat en probeerde winkels te herkennen, of mensen te herkennen. De straatnamen ken ik niet, de mensen herkende ik niet. Nee, hier hoor ik niet.

Ik hoorde iemand achter me aan lopen en automatisch liep ik sneller door - wat moeilijk gaat met al die mensen om je heen.

De snelle voetstappen zetten zich om naar rennende voetstappen. Ik was niet snel genoeg, want die iemand pakte mijn arm en sleurde me mee naar een klein steegje.

Ik trappelde, ik sloeg hem. Hij mag niet aan me komen!

"Eva... sshh.. Stop." hoorde ik Harry zijn stem zeggen.

Wacht. Harry? Hij volgde me?

"Harry-" "Eva, nee. Asjeblieft laat het me goedmaken." Ik deed niks, dus Harry besloot door te gaan.

"Oké, Eva. Het spijt me heel erg dat ik gisteravond zo boos op je was. Maar ik was niet ècht boos op je... het komt door de alcohol. Gisteren gingen m'n maten en ik zitten en hadden iets te veel op." vertelde Harry.

Zou ik hem moeten geloven? Want, waarom zou je gaan liegen als je elkaar net kent... beetje raar denk ik. Harry is een aardige jongen, die alleen iets te stoer doet - maar oké, dat is jongensachtig.

"Ik geloof je." en ik stuurde hem een glimlach.

"Gelukkig, ik dacht dat je boos op me was." zei Harry en zuchte.

"Dat was ik wel ja. Maar Harry, waarom nam je me mee? Eerder gezegt, wat was er gisteravond gebeurt? Want ik weet er niks meer van. Had je mij soms ook dronken gevoerd?" ratelde ik door.

"Zullen we even teruglopen naar mijn huis? Dan vertel ik het je." ik knikte en we liepen rustig terug naar Harry zijn huis.

***

Daar zaten we dan, op de bank in Harry zijn huis. Die vier vreemde jongens zaten er ook bij. Ik voel me een beetje ongemakkelijk...

"Oké Eva, hier is je uitleg." zei Harry en ik knikte.

"Gisteravond was je bij de snackbar met je zusje?" ik knikte, dit kon ik me nog wel herinneren.

Harry ging door. "Je botste tegen me aan en je zei dat je mij niet kente, omdat je zusje erbij stond."

"Dus ik werd boos, maar geloof me ik bedoelde het echt zo." verontschuldigde Harry met zijn handen omhoog.

"Toen liet ik je alleen achter, maar je bewoog niet en je zusje wilde naar huis alleen je ging niet mee. Het leek alsof je in een soort trans was."

"Dus ik liep weer naar je toe, maar toen viel je flauw en nam ik je mee naar dit gezellige huisje." vertelde Harry.

Flauwgevallen? Nog nooit in heel mijn leven ben ik flauwgevallen, totdat nu. Totdat Harry zomaar in m'n leven komt wandelen.

"En wat is er met m'n zusje gebeurd?" vroeg ik aan hem. Mijn zusje heeft dus ook gezien dat ik werd meegenomen door Harry. En zij is naar huis gegaan? Jeetje, wat krijg ik problemen thuis.

"Ik vertelde tegen haar dat ze alvast naar huis mocht gaan, en dat jij later zou terug komen." antwoorde Harry.

Ik stond gelijk op van mijn plaats. Ik heb gewoon m'n zusje in de steek gelaten in het donker met al die rare mensen op straat! Hoe kon ik zo stom zijn? Naja, eigenlijk is het niet mijn schuld maar die van Harry. Hij heeft me tenslotte hierheen gebracht.

"Bedankt Harry, maar nu moet ik naar huis. Iedereen is vast ongerust." .

"Eva, zal ik je naar huis brengen?" vroeg Harry terwijl ik al naar de voordeur liep.

Dat is waar ook, ik weet niet eens waar ik heen moet als ik naar huis wil gaan.

Ik knikte, Harry pakte de sleutels van zijn auto en liep me tegemoet.

***

We reden naar mijn huis, intussen gaf ik Harry gegevens waar we heen moesten gaan. Verder werd er geen woord gewisseld.

Het was erg ongemakkelijk, terwijl alles nu toch goed is?

Na drie kwartier rijden waren we eindelijk bij mijn voordeur gekomen. Jeez dat duurde een eeuwigheid.

"Bedankt voor de rit Harry." bedankte ik hem en stapte uit.

"Geen probleem." zei Harry terug.

Dit is 't? Hij rijdt weg en dan blijf ik hier achter? Dat vind ik geen afscheid.

Ik liep naar Harry zijn kant toe en Harry deed automatisch zijn deur open en stapte uit.

Ik gaf Harry een knuffel. Natuurlijk geef ik hem een knuffel. Dat kan ik op ten minst doen.

Harry knuffelde gelijk terug.

"Bedankt dat je me geholpen hebt, Harry." vertelde ik hem.

"Altijd, Eva." en wikkelde zich uit mijn armen.

Harry stapte weer in zijn auto en ik liep naar de voordeur.

Ik zwaaide toen Harry weg reedt met de auto en Harry toeterde even.

Nu gaat het komen... De preek van mijn ouders. En waarom ik mijn kleine zusje in de steek heb gelaten. Ik weet niet wat ik erger vind, de preek van mijn ouders of het feit dat ik nooit meer buiten mag komen...

But I have to deal with it.
---

Hallo vriendelijke volgers,
Dit hoofdstuk vind ik weer niets... blehg
Maaaar... ik hoop dat jullie het leuk vinden!
X Anouk