Forget

14

- Één maand later -

Isa is nu verhuisd naar het Zuiden van Nederland en ik zit hier, op de bank niks te doen.

Ze heeft vast al snel nieuwe - beste - vriendinnen gemaakt, en ze vergeet mij vast wel. Bij mij op school zitten alleen maar nerds. Niemand vind me aardig, en ik hun ook niet.
Isa en ik hebben al die kinderen eigenlijk wel erg gepest. Ik liep met Isa mee. Zij deed alles, maar ik was er ook bij betrokken... Had ik dat maar nooit gedaan, want nu Isa weg is... is het lastig om normaal tegen ze te doen.

Ik had een een groot afscheidsfeest georganiseerd voor de familie de Lange. Ik heb nog nooit zoveel gehuilt, gelachen en gedanst op één avond. Het was een leuke, maar verschikkelijke avond.

Het afscheidsfeest was de avond voor de ochtend dat ze weggingen. Isa en ik stonden wel een kwartier lang elkaar te knuffelen. Ik kon gewoon nog geen 'vaarwel' zeggen.

Ik hoop heel erg dat Isa mij nog vaak belt, of als ik bel dat ze wel opneemt. Het is nu ongeveer drie weken geleden dat ze weg is gegaan, en ik voel me heel leeg van binnen.

"Lieverd, wat is er met je?" vraagt mijn moeder aan me. Ik ga rechtop zitten en kijk haar aan. "Niks bijzonders hoor. Ik mis Isa alleen heel erg." en ik kijk naar m'n handen. Ze loopt naar me toe, en gaat zitten op de bank naast me. "Schat, ik weet zeker dat Isa jou ook erg mist. En dat jullie gauw gaan afspreken." "Ik hoop het maar." "Waarom zou ze dat niet doen? Jullie zijn toch beste vriendinnen?"

Ik kijk m'n moeder aan. "Mama, je weet toch wel een beetje hoe Isa in elkaar zit toch? Ze gaat me sowieso vergeten." Mijn moeder pakt mijn handen en kijkt me in mijn ogen aan. "Jij bent haar beste vriendin, ik weet niet of ze zo'n beste vriendin weer kan tegenkomen. Ze kan gerust wel nieuwe vriendinnen maken - wat ik hoop dat jij dat ook wil - maar jij bent en blijft haar beste vriendin."

Ik kijk m'n moeder glimlachend aan. Mijn moeder weet me altijd op te vrolijken. Soms kunnen we wel een meningsverschil hebben, maar dat is denk ik bij iedereen zo. Meestal kom ik niet naar haar toe, maar zij komt juist naar mij toe. Het lijkt wel alsof ze een alarm in zich heeft, want ze komt steeds op de goede momenten tevoorschijn.

"Dankje, mam. Misschien moet ik haar ook gewoon proberen te bellen. Gewoon om nog contact te hebben." "Dat zal ik ook doen, lieverd." en bij die zin staat ze op en loopt naar de keuken.

Ik pak mijn telefoon en besluit Isa meteen nu op te bellen. Het is al een tijdje geleden dat we voor de laatste keer contact hadden.

Ik toets haar nummer in en klik op de bel-knop.

De telefoon gaat niet over. "Het nummer dat u probeerde te bellen is op dit moment niet-" Ik drukte weg. Waarom probeerde ik ook? Vroeger praten we dag en nacht met elkaar over de telefoon, en nu niet meer.

Ik gooi m'n telefoon op tafel en ga ploffend weer op de bank liggen. De laatste tijd ben ik zo moe. Misschien komt het door de hormonen? Ik grinnik. Wat ben ik toch leuk... not.

"Kom je eten, Eva?" hoorde ik mijn moeder in de keuken roepen. "Ja!" antwoorde ik. Ik stond op van de bank en liep naar de tafel. "Oh ja, wil je je zusjes nog roepen van boven?" "Ja."

Ik liep naar de deur en stond onderaan de trap. "Hana, Lieke. Eten!" riep ik naar boven.

Geen antwoord.

Ik liep zenuwachtig naar boven. Ik klopte op de kamer van Hana en Lieke. Ik hoorde muziek en deed de deur zachtjes open. Ik liet een diepe zucht. Gelukkig, ze zitten lief te spelen met de barbies.

"Meiden, komen jullie eten?" Ze kijken allebei op en knikken.

***

Ik was toch wel nieuwsgierig waarom Isa niet opnam, misschien was haar telefoon wel uit...

Ik toetste het nummer in en dit keer hoorde ik het wel overgaan.

"Hallo, met Bram." hoorde ik een onbekende stem zeggen. Dit is geen Isa. Maar wie belde ik dan? Ik keek even op m'n scherm, maar het staat toch echt Isa op. "Hoi. Eh... kan ik Isa spreken?" vroeg ik nerveus. "Isa? Ik ken geen Isa. Volgens mij bel je het verkeerde nummer." Wat? Maar dit is Isa haat nummer. "Oh, ja. Sorry. Tot ziens." "Geen probleem. Dag." en we beeïndigde het gesprek.

Wat? Dit is overduidelijk Isa haar nummer. Ik heb tien keer door mijn logboek gekeken, en ik heb Isa echt gebelt. Zou ze een ander nummer hebben? Nee! Dan zou ze dat wel doorgeven. Of toch niet?

Waarom moet dit mij nou altijd gebeuren? Zo zie je maar, niet iedereen is zomaar je beste vriend of vriendin.

Een diepe zucht verliet mijn mond. Oké dan, van mij hoeft het dan ook niet meer. Isa heeft zelfs ook niet haar huis-telefoonnummer gegeven, dus die kan ik ook niet bellen.

Was Harry maar hier. Wacht wat?! Wat heeft Harry hiermee te maken? Hij kan me misschien wel gerust stellen, maar dat kan mijn moeder ook goed. Maar op een of andere manier heb ik meer verlangens naar Harry.

Ik toetste het nummer van hem in en hoorde de telefoon overgaan.

"Eva! Hey!" zei een vrolijke Harry. "Hey, Harry." probeerde ik vrolijk terug te zeggen. "What's up?" Had ik hem nu echt moeten bellen? "Ik... eh. Ik wilde gewoon eh. Met iemand praten." en ik haalde wat nagellak van mijn nagels af.

"Wat is er dan aan de hand, Eva?" "Mijn beste vriendin is verhuisd. Alleen er hebben geen contact meer, en als ik haar bel dan neemt er iemand anders op. Volgens mij wilt ze geen vriendinnen meer met ze zijn. En ik ben er kapot van. Zij was mijn enige vriendin." Ik voelde iets vochtigs over mijn wang heen lopen. Ik had niet door dat ik aan 't huilen was.

Harry hoorde mijn gesnik en probeerde me gerust te stellen. "Sshhh.. stil maar, Eva. Alles komt goed." "Hoe weet je dat nou?" vroeg ik boos aan hem. "Sorry. Ik wou niet kwaat worden." verontschuldigde ik me.

"Eva, ik vind dit geen manier om erover te praten. Kom anders naar me toe?" "Ik... wee-t niet... of da-t wel ma-ag." zei ik onder het gesnif door. "Ik kom wel naar jou toe, geen zorgen alles komt goed." en na die zin hing hij op.

---

hey vriendelijke volgers!
mhua, wat denken jullie ervan?
ik heb er niks over te zeggen, want ik vind er weer niets aan. ik heb gewoon even geen inspiratie.
but hope you like it! AND COMMENT PLS?!
X Anouk

p.s nog niet nagekeken :')