Forget

18

Oké, Harry zat dus ook in die auto. Jezus! Hij weet toch dat je niet zo hard moet gaan rijden op een doodgewone weg?! Wat een sukkel!

"Zat je voor 't stuur?" Asjeblieft laat hem nee zeggen, ik smeek het U.

"Nee." Ik zucht opgelucht. "Harry, je weet toch wel dat je niet zo hard moet gaan rijden?!" barst ik uit. Harry schrikt ervan en zit gelijk recht op. "Eva, ik zat niet voor het stuur remember?!" "Dat weet ik ook wel, maar waarom!?" schreeuw ik.

Intussen hoor ik snelle voetstappen op de gang richting mijn kamer toe komen. Dokters, zusters en zelfs sommige andere patiënten die ook op deze afdeling zitten.

"We waren gewoon aan het klote, even alles vergeten en lol maken." zegt Harry nu rustiger. Mijn ogen worden vuurrood van woede. "Harry! Bedoel je nou dat je dit allemaal een grap vindt?!" schreeuw ik, en wijs naar mezelf, om duidelijk te maken dat het over mijn toestand gaat.

"Nee, natuurlijk niet! .. Onze chauffeur zei telkens dat we stiller moesten zijn... Dus hij lette niet op de weg." legt Harry uit. Hoofdschuddend kijk ik hem aan. "Je snapt ook niet dat het zo vroeg in de ochtend is en dat er allemaal kinderen naar school gaan?" schreeuw ik. Harry is stil. Hij heeft zeker niets te vertellen, voelt zich ook niet schuldig ofzo.

"Dat weet ik wel, alleen die fucking kut chauffeur niet!" barste Harry nu los. "Ik zag wel dat hij ook moker hard reedt over de weg, én dat zei ik ook! Alleen hij was fucking druk bezig met ons en niet met de weg dat hij niet oplette!" Nu is 't mijn beurt om stil te zijn.

Al die dokters en zusters staan in de deuropening toe te kijken, zeker te bang om in te grijpen? Één van de dokters met grijze haren loopt naar binnen. "Meneer." en legde een hand op Harry's schouder. "Ik moet even zeggen dat mevrouw nu rust nodig heeft. Vooral na dit." vertelt hij.

Harry knikt en staat op. Hij kijkt nog een laatste keer om en gaat zonder 'doei' of 'hou je taai' weg. Wat ik eigenlijk ook begrijp, ik zou 't ook niet doen.

Ik zucht een keer heel diep.

"Mevrouw gaat het een beetje?" vraagt de grijsharige dokter. "Ja, het gaat." antwoord ik starend naar de witte lakens waar ik onder lig. "Dokter, wanneer mag ik weer naar huis?" vraag ik aan hem. "Als uw situatie niet vermindert kunt u wel binnen een week weer thuis op de bank zitten, en uitrusten." vertelt hij.

Gelukkig maar. Van dit lelijke, oude ziekenhuis krijg ik echt depressies.

"Mag ik nog even slapen. Ik ben een beetje moe." vraag ik aan hem. Ik klop mijn kussen goed en ga er alvast op liggen met m'n hoofd. "Maar natuurlijk. Ik zeg wel dat u nu geen bezoek wilt, als er nog iemand wilt langskomen." "Bedankt." De dokter knipt het licht uit en ik val al gauw in slaap.

---

ik denk maar dat ik niet meer een [A/N] doe op 't einde van elke update. jullie lezen die denk ik toch niet.

[UNEDITED]