Forget

34

Dave duurt wel erg lang om met die enge man te gaan praten. Wat hebben ze allemaal te bespreken? De bel rinkelt en iedereen gaat gehaast naar binnen.

Waarom gaan mensen altijd zo snel naar binnen. Het is niet dat school zo leuk is en dat je het niet wilt missen. Ik zou het missen als kiespijn. Ook al heb ik nog nooit kiespijn gehad. But whatever.

 Ik leg mijn boeken in mijn kluis en loop alleen naar de volgende twee lessen. Engels, plus mijn favoriete vak: gym. Nee, dat is mijn lievelingsvak niet. I was joking. Zoals altijd.

“Good afternoon, mrs. Klaassen.” Groet ik mijn docent Engels. “Good afternoon, Eva.” Ik glimlach en loop naar binnen. Achterin bij het raam. Zo kan ik lekker wegdoezelen.

“Eva, do you know where Dave is?” Ik kijk weg van het raam en ontmoet mevrouw Klaassen haar bruine ogen. “No. eh there came a men at math and he asked for Dave. But he didn’t return yet.” Mevrouw Klaassen glimlacht lief naar me, maar die verdwijnt zodra ze realiseert wat ik net had gezegt.

“Oh that is bad…” Daarna glimlacht ze en steekt haar duimen op. “And well done.” Knipoogt ze. “Thank you.” Lach ik.

Ik vind Engels niet echt een moeilijk vak. Tenminste, mevrouw Klaassen maakt de leerstof wel makkelijker. Ze doet altijd spelletjes met Engelse woorden. Zelf vraagt ze ook altijd aan ons, of wij tegen haar Engels willen praten. Daar leer je het meeste van zegt ze.

“Okay class. Dave isn’t here yet… so we-“ ze word onderbroken door de deur die met een klap weer dicht word gegooit. Het is Dave. Hij loopt met grote, stevige passen naar het tafeltje dat naast mij, leeg staat.

Met een plof en zonder iets te zeggen zit hij naast me. Iedereen kijkt hem aan, maar hij besteedt er geen aandacht aan. “Hey.” Zeg ik zachtjes.

En hij besteed geen aandacht aan mij. Hij zegt niet eens een simpele groet terug. Of ‘wil je weten wat er is gebeurt?’, nee hoor. Ik hoef niets te weten hoor. Ik weet het allang. Voel de sarcasme.

Mevrouw Klaassen gaat verder met haar uitleg, maar ik kan me niet concentreren. Waarom vertelt Dave niet wat er is gebeurt. Het is toch niet zo erg dat niemand het mag weten of zo?

“Hey.” Zegt hij na een lange, ongemakkelijke stilte. Hèhè… hij praat. “Ik dacht dat je je tong verloren was. Ik was al bang.” Zeg ik speels. Dave lacht er niet om. Hij houd een emotieloos gezicht. “Dave wat heeft die enge man met je gedaan?” Ik schud heftig aan zijn schouders.

“Eva. Stop.” Zegt hij hars. Ik houd mijn handen in genade omhoog. “Sorry. Ik wist niet dat je boos op me was.” Zucht ik.

“Eva, ik ben niet boos op jou. Waarom zou ik boos zijn?” Weer zucht ik. “You two there in the back. Please be silent. There are students who wants to learn something.” Waarschuwt mevrouw Klaassen ons. We knikken onze hoofden.

“Sorry mrs. Klaassen.” Verontschuldig ik voor ons tweeën. We blijven even stil totdat mijn nieuwsgierigheid teveel word. “Ik heb niets gedaan waar jij boos om hoeft te zijn. Vertel me wat er is gebeurt.” Fluister ik zo zacht mogelijk. Dave zucht. Totaal geïrriteerd aan mij, maar ik moet weten waarom hij mee moest gaan.

“Oké.” Hij kijkt me aan. Ik slik. Het zo vast een lang en spannend verhaal worden. Aangezien hij het niet wilde vertellen.

“Die enge, grote man die mij haalde uit de les… was Harry.” Mijn mond valt open. “Wat? Waarom? Waarom haalde hij je uit de fucking les?” schreeuw ik. Meteen heb ik spijt. Mevrouw Klaassen kijkt me met een diepe, boze staar aan.

“Eva, ik wil niet dat je weer mijn les verstoort. Ga er maar uit.” Zegt ze. “Sorry.” Ik leg mijn boeken in mijn tas en verlaat de klas. Ik ga op een bankje zitten buiten de klas. Ik weet niet of ik na de les moet terugkomen of niet.

Dave werd uit de les gehaald door Harry, maar waarom? Volgens mij kent hij Dave niet eens zo goed en gaat hij gewoon een spelletje met hem spelen. Een diepe zucht verlaat mijn mond.

Wat moet ik toch met Harry aan. Hij zegt wel van die lieve dingen tegen me, maar als het even tegen zit dan is hij ook echt niet te aan te spreken. En ik begon hem nog wel zo leuk te vinden. Ik dacht echt dat het iets zou worden tussen ons, maar na dit hele incident dan hoeft het voor mij niet meer.

“Meisje, wat doe jij hier alleen? Moet je niet in de les zitten?” Ik kijk op en zie aan het einde van de gang die enge man staan, wie Dave uit de klas had meegenomen. Ik slik en besef me dan dat Dave zei dat dat Harry is. De man maakt zijn weg naar mij toe. Ik schrik een beetje.

“Moet je niet in de les zitten?” vraagt hij weer. “Nee, nee. Ik eh, ben eruit gestuurd.” Stamel ik. “Oh. Wat heb je gedaan dan?” vraagt Harry door. Waarom wilt hij al deze informatie weten?

“Ik weet wel dat jij het bent, Harry.” Ik zie dat zijn lichaam een sprongetje maakt. Ik grinnik. “Wat? Hoe-“ “Waarom haalde je Dave uit de les? Je werkt hier niet eens. Wat doe je überhaupt hier?” onderbreek ik hem.

“Ik eh. Kwam voor Dave.” Zegt hij snel. Ik sta op van het bankje en loop richting hem. Zijn lichaam verstijft. “Is dat de echte reden? Of kwam je hier om mij te zien?” Hij schrikt van mijn adem in zijn oor. Ik sta zowat tegen hem aangeplakt. Ik houd ervan om mensen te plagen. Vooral Harry, nu ik zo boos op hem ben is het alleen maar leuker.

“Voor Dave.” Verdedigt hij zijn antwoord. “We weten allebei van niet, Harry.” Mijn handen glijden over zijn borstkas. “E-eva...” stamelt hij. “Wat is er aan de hand, Harry? Is er iets mis?” vraag ik terwijl mijn handen glijden naar zijn riem.

“Hey! Wat doen jullie daar, ga eens heel gauw naar jullie les!” schreeuwt er een man uit een klaslokaal. Ik schrik en spring van Harry af. Mijn wangen worden meteen rood. Ik liet me een beetje te ver gaan.

“Ja, sorry we g-gaan a-al.” Zeg ik nerveus. De man verdwijnt terug in het lokaal, terwijl Harry zijn ogen op mij zijn vastgelijmd. Ik kijk ongemakkelijk weg.

“Ik e-eh. G-ga maar weer e-eens.” Stamel ik. Met snelle passen loop ik voorbij hem. Maar Harry zijn hand pakt mijn bovenarm en draait me om, om in zijn oh-zo-mooie groene ogen te kijken.

“Jij gaat nergens heen.” Zegt hij mysterieus.

---

[UNEDITED]