Forget

36

"Sorry dat ik zo rot tegen je deed, jij kan er helemaal niets aandoen." Biedt Dave zijn excuses aan over de telefoon. Hij had me wel vijf keer proberen te bellen, maar aangezien ik bezig was met mijn huiswerk kon ik niet opnemen.

"Je hoeft je niet te verontschuldigen. Die dingen gebeuren." Stel ik hem gerust. Dave maakt er een heel drama van, omdat hij vind dat hij niet zo tegen mij moest doen. Zulke dingen gebeuren nou eenmaal. Misschien wil je het niet, maar dat besef je je later pas.

"Evengoed sorry." Ik grinnik. "Ik heb trouwens nog ander nieuw... Chantal komt me toch opzoeken!" roept hij vrolijk door de telefoon. Ik kan het niet helpen maar glimlachen. Hij kan het niet zien, ik weet het. Maar het is gewoon zo leuk als iemand zo vrolijk ergens om is.

"Ik ben heel blij voor je, Dave. Wanneer komt ze? Dan moet ik haar natuurlijk wel ontmoeten." Grap ik. "Ze komt deze zaterdag, ze gaat ook mee naar 't werk. Ik zal haar dan aan je voorstellen."

"Het was een grapje hoor, Dave. Maar ik zou het alsnog wel erg leuk vinden." Zeg ik.

Dave en ik kletsen nog wat met elkaar, totdat Dave toch ook aan zijn huiswerk moet beginnen. Ook beter voor mij, want ik was nog niet eens klaar.

***

"Zaterdag ga ik weer werken, papa. Dat je dat niet vergeet." Vertel ik mijn vader, die rustig zijn krant zit te lezen aan de eettafel. "Vergeet het zelf maar niet, schat." Plaagt hij mij.

"Nee. Nee. Alhoewel ik het niet erg zou vinden als ik werk zou missen." Zeg ik terwijl ik met mijn ogen rol. Denkend aan Harry, die me waarschijnlijk wilt ophalen voor werk.

Als hij die dag mij belt om klaar te gaan staan, dan ga ik niet mee. Ik rijd lekker met Dave mee. Hij mocht willen dat ik met hem mee wil gaan.

"En nu ga ik weer naar school." Informeer ik mijn vader, en moeder, die inmiddels de kracht heeft gehad en uit bed te komen. "Vergeet je drinken niet." herinnert mijn vader.

"Oh. Bedankt." Zeg ik als ik een pakje drinken uit de kast haal. Ik loop de deur uit met een 'doei' en loop naar de schuur om mijn fiets te pakken. Al rijdend ter voort zie ik een herkenbare auto bij de ook-zo-bekende lantaarnpaal staan wachten op mij.

"Goedemorgen." Groet ik Dave als ik in zijn auto stap.

"Goedemorgen, Eva." Zegt Da- dat is niet Dave. Ik kijk opzij en zie Harry naast me zitten. "Harry-" "Ik breng je naar school. Die lul blijft jou dus nog steeds zien en daar komt natuurlijk niets van in."

Met open mond en een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan. "Wie denk je wel niet dat je bent?" vraag ik uit ongeloof. "Harold Edward Styles." Ik schud mijn hoofd.

Ik probeer de autodeur los te maken, maar dat lukt niet. Ik begin er heftig aan de wiebelen. "Denk je nu echt dat ik zo dom ben? Ik heb heus wel bedacht dat je nadat je mij had gezien onmiddellijk uit deze auto wilde gaan hoor." knipoogt hij.

Het lijkt wel alsof ik een figuurlijke tik tegen mijn hoofd krijg, want waarom was ik al die tijd bang voor Dave als Harry nu zo eng doet?

"Harry. Waarom?"

"Daarom."

"Daarom is geen reden, dat weet je heus wel." Ik word even wakker geschud van Harry die als een speer de straat uitrijdt. Ik haal diep adem.

"Harry. Waarom?" herhaal ik mijn vraag. Deze keer geïrriteerder.

"Ik zeg toch al: daaro-"

"Daarom is geen fucking reden, Harry."

"Je loopt de hele tijd al super irritant te doen tegen mij, ik word er gewoon bang van. Waarom doe je opeens zo raar tegen mij? Ik heb helemaal niets verkeerd gedaan. Jij slaat Dave in elkaar, omdat hij niet meer met mij mag omgaan. Wat is dat voor een reden om iemand in elkaar te slaan, Harry? Dus ik vraag het je nog één keer. Waarom?!" brand ik los.