Forget

30

De ochtend is en ik doe mijn dagelijkse handelingen voordat ik naar school rijd. Harry zou me om acht uur moeten ophalen, maar hij is er nog niet. En het is al tien over acht.

Ik bel hem maar. Om te vragen waar hij blijft. Ik toets zijn nummer en er word al snel opgenomen.

"Hey, sorry Eva, maar ik kan je niet wegbrengen naar school. Er kwam iets tussen. Nogmaals sorry. Doei." Nog voordat ik iets wou zeggen hangt hij al op.

Wat is er met hem aan de hand? Ben ik het, of is hij degene die ongesteld is. Dit was echt onbeschoft. Ik haal een keer diep adem.

Ik moet binnen nu en een kwartier op school zijn. Dat red ik nooit!

Mijn ouders en zusjes zijn al weggegaan, want ik had ze verteld dat ik vergeten was dat ik eerste uur vrij heb, om het geheimpje van Harry en mij te verbergen. Wat uiteindelijk niet hoefde zelfs.

Ik hoor iemand van buiten toeteren, wat komt vanaf een auto. Ik kijk door het raam en zie een onbekende auto bij ons op de oprit staan. Ik frons mijn wenkbrauwen. Wie is dat?

Een jonge gozer stapt de auto uit, maakt zijn weg naar mijn voordeur en belt aan. Het is donker dus ik weet niet wie ik me hierbij moet voorstellen.

Ik trek de deur open en zie Dave er staan. Een opgeluchte maar toch geïrriteerde zucht verlaat mijn mond. "Wat doe je hier?" val ik aan.

"Ik dacht Harry komt je toch niet ophalen dus dan kan ik-" "Hoe weet je dat?" schrik ik. "-je beter wegbrengen." Negeert hij mijn vraag.

"Hoe weet je dat?" vraag ik nog een keer. Dit keer iets bozer. "Kom je nu mee, Eefje?" Ik frons mijn wenkbrauwen in verwarring.

Hoe weet Dave ooit dat Harry mij niet komt ophalen? En waarom antwoord hij niet op mijn vraag?

"Als je maar niet in je hoofd haalt om andere dingen te doen dan rijden." Ik rol met mijn ogen, want dan ben ik echt klaar met hem. Wat ik eigenlijk al de hele tijd zeg...

Ik trek de deur in het slot en loop Dave achterna naar zijn auto - wat wel een grote bak is. Sodeju.

Dave doet de deur voor mij open en doet - als ik ben ingestapt - hem ook weer dicht. Ik druk mijn gordel vast terwijl Dave naast mij in de bestuurderstoel gaat zitten.

Het is stil tussen ons, als Dave naar school rijdt. Het is ook erg ongemakkelijk. "Dus." Spreekt hij opeens. "Dus." Zeg ik terug.

"Hoe gaat 't op school?" vraagt hij. Ik kijk hem aan en die dat hij er nerveus uitziet. "Dat zou ik eerder aan jou moeten vragen. Jij bent nieuw." Antwoord ik hem.

"Ik vind 't wel leuk. Tenminste, leuker dan op mijn oude school." "Plus, jij zit erop." Hij kijkt me aan en knipoogt. Ik kijk hem lang in de ogen aan met een emotieloos gezicht.

"Oké." Zeg ik geïrriteerd. "Oh sorry. Dat mocht ik niet meer doen, toch?" Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Nee. Inderdaad." "Vergeten." Grijnst hij.

Ik zucht en maak mezelf comfortabel totdat we bij school aangekomen zijn. Het duurt niet lang voordat Dave zijn auto heeft geparkeerd in de garage.

"Welke les hebben we eerst?" vraag ik aan hem, om de ongemakkelijke stilte breken. "Dat moet je niet aan mij vragen. Het voelt net alsof ik eerste jaars ben." Lacht hij.

Een smalle glimlach tovert op mijn mond. "Dat is waar. Ik vraag wel niets meer." Ik por hem. Hij kijkt me even met gefronste wenkbrauwen aan, maar maakt daarna plaats voor een wijde glimlach.

De rest van alle uren lopen we samen naar de lessen. We kletsen hier en daar wat. Er word zelfs ook gelachen! Ik kan je al vertellen: hij heeft een mooie lach.