Nakatingin lang ang dalawa sa isat isa habang patuloy na tumutulo ang luha ni Deanna sa kanyang mga mata. Gusto man yakapin ni Jema si Deanna ay hindi nya magagawa dahil hindi pa sya madsyadong malakas. Tinitignan nya lang si Deanna na parang naaawa sya at nakokonsyensya.
:
:
Deanna: a-ano yun? Bat dimo sinabi? bat tinago mo sakin? Bakit Jema? Bakit?
:
:
Kasabay ng sunod sunod nyang tanong ay ang sunod sunod rin na luhang pumapatak sa mga mata nya.
Hindi alam ni Jema kung pano nya ipapaliwanag ang lahat kaya sinubukan nyang umupo para makapag salita sya ng maayos
:
:
Jema: im sorry kung tinago ko to sayo. Sorry
:
:
Napayuko nalang sya dahil hindi nya kayang tignan ang mga mata ni Deanna na lumuluha dahil sa sakit
:
:
Deanna: leukemia? Bakit?
:
:
Jema: tama may leukemia ako at apat na taon ko nang linalabanan ang sakit na to Deanna. Apat na taon na akong pagod, apat na taon na akong nag hihirap at apat na taon narin akong naghihintay na mag pahinga
:
:
Deanna: (pinunas ang luha) bat dimo sinabi?
:
:
Jema: kasi natatakot ako! Natatakot ako na baka pag malaman mo iwan mo ako. Ayokong mawala ka sakin Deanna. Bukod sa family ko ikaw nalang yung pinag kukunan ko ng lakas para ipagpatuloy ang buhay ko
:
:
Deanna: ayaw mo akong mawala? Pero pano naman ako? Pano naman yung sakit at lungkot na nararamdaman ko ngayon?
:
:
Nag simula na namang maluha si Deanna, iniunat ni Jema ang kamay nya para abutin yun ni Deanna at lumapit sa kanya
:
:
Jema: Im sorry for being selfish. Sorry kung sariling nararamdaman ko lang ang inisip ko. Sorry kung hindi ko inisip na masasaktan kita pag nalaman mo yung tungkol sa sakit ko. Wala eh, mahal na mahal lang talaga kita kaya ayokong sabihin sayo kasi baka pag nalaman mo iwasan mo na ako
:
:
Lumapit sa kanya si Deanna at hinawakan ang kamay nya. Umupo si Deanna sa tabi nya pero patuloy parin itong umiiyak kaya niyakap nya ito
:
:
Jema: Im sorry, Im really sorry
:
:
Yakap yakap nya si Deanna habang patuloy parin itong umiiyak. Hindi binibitawan ni Jema ang kamay ni Deanna kahit na kayakap nya na ito.
:
:
Deanna: Natatakot ako. Takot na takot ako, ayuko masaktan. Ayoko maiwan ulit
:
:
Mas hinigpitan ni Deanna ang yakap nya kay Jema. Yumuko sya sa balikat nito at umiyak. Ramdam na ramdam ni Jema yung luha sa leeg nya at medyo mababasa narin ang suot nyang damit
:
:
Jema: Kakayanin ko. Para satin lalaban ako. Gusto kitang makasama ng matagal
:
:
Mag mayakap silang dalawa ng ilang minuto habang si Deanna ay madaming iniisip ng kung ano anong bagay.
:
:
*Jema's POV
:
:
Yes. I have a Chronic Leukemia and this dissease, its the real bullshit. Matagal na akong nag hihirap sa sakit nato halos apat na taon na. Apat na taon na akong nag kakaroon ng heavy menstration, apat na taon na akong laging nahihilo, apat na taon na akong namumutla, apat na taon na akong nag kakapasa at apat na taon narin akong humahabol sa hininga ko.
Dahil sa sakit na to natigil ako sa pag aaral na naging resulta ng hindi ko na matutupad ang pangarap ko na sumunod sa yapak ni Dad. Pinatigil nila ako sa pag aaral dahil lagi nalang akong nahihilo at dinadala sa clinic. Nung una hindi ko matanggap na meron ako ng sakit na to pero habang tumatagal mas natatanggap ko na. Natatanggap ko na na hindi ako mag tatagal at natatanggap ko narin na hindi ko na matutupad yung mga pangarap ko sa sarili ko. Oo masakit man isipin pero yun na yung binigay saakin eh kaya sabi ko sa sarili ko, hanggat buhay pa ako gagawin ko lahat ng gusto ko sa buhay. Mag tatravel ako tapos bibilhin lahat ng gusto ako at kakainin ko lahat ng gusto ko kainin, waaa kaso nun sa heaven eh. Palala ng palala na kasi to
Nung una hindi pa naman ito gaanong kalala. Yung pa ako pinapahirapan ng sobra pero nung tumagal na mas palala ng palala. Stage 3 na tong akin and people can rarely survive kapag nasa ganon ng stage lalo pa kaya kung mag stage 4 na, uncurable kasi tong sakit ko bibihira lang ang pwedeng mabuhay at hindi na ako na ngangarap na mapabilang pa ako sa mga taong naka survive sa gantong sakit. If I'll survive then I'll give my biggest Thank you but if not then I'll just accept it, tatanggapin ko nalang kaysa sa umiyak pa ako ng umiyak kung wala namang mangyayari. Kung hanggang dun lang ang buhay ko, then dun lang bahala na yung mundo na mag decide sa kapalaran ko.
Honestly, nung makita ko yung reaksyon kanina ni Deanna, bigla akong nakaramdam ng takot. Nakaramdam ako ng takot na baka bukas wala na ako o hindi na ako magising tapos pano natong tao na to na nasa harapan ko? Ano iiwan ko nalang sya? Yung reaksyon ni Deanna yung sumampal sakin ng malakas na dapat lumaban ako at mabuhay para sa mga taong nag mamahal saakin. I want to live and Fight as long as I can.
:
:
Biglang tumayo si Deanna sa pag kakaupo nya sa tabi ni Jema at inalis nya ang kamay ni Jema sa kamay nya
:
:
Deanna: Lalabas lang ako. Tatawagin ko yung mommy mo para samahan ka muna dito
:
:
Tumalikod na si Deanna sa kanya, mag lalakad na sana sya ng biglang hawakan ni Jema yung kamay nya
:
:
Jema: Promise me, you'll comeback
:
tumango nalang si Deanna sa kanya at nag lakad na papa alis sa kanya
:
:
Jema: (hihintayin kita)
:
:
tinitingnan nya lang si Deanna hanggang sa makalabas na ito ng pinto at tuluyan ng mawala sa paningin nya
:
:
To be continue..
