ေက်ာ္မိုးသည္ ဖရဲသီး စိတ္ကို ပန္းကန္ထဲထည့္ရင္း ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ပန္းကန္ထဲတြင္ေတာ့ ဖရဲသီးစိတ္ရဲရဲေလးမ်ားက ေမႊးေနသည္။
ထြန္းရင္ ဆိုေသာ ေကာင္ေလး ႏွင့္ သိသည္မွာ မၾကာေသးေသာ္လည္း သူ႔အေပၚ ေစတနာထားသည္ကိုေတာ့ ခံစားမိပါသည္။
သူ႔အေပၚ ဟု ေတြးမိၿပီးမွ ေက်ာ္မိုးက ေခါင္းခါသည္ ။ အထြန္းက လူတိုင္း အေပၚ ေစတနာထားတာပါ ၊ တစ္ေယာက္တည္း အေပၚမွ မဟုတ္တာ။
ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သာ ရွိေသးေသာ အထြန္းက ေက်ာ္မိုး၏ အျမင္တြင္ေတာ့ ျဖဴစင္သည္ ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။
သို႔ေသာ္ ေက်ာ္မိုး၏အိမ္ကေတာ့ အထြန္းကို သေဘာမက် ။ ေယာက္်ားေလး ျဖစ္ပါရဲ႕ ႏြဲ႕လ်ေနသည္ ဟု ဆိုကာ အျမင္မၾကည္။
အထြန္းက က်ားက်ားယားယားမဟုတ္ေသာ္လည္း အလုပ္ကိုေတာ့ ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ႏိုင္သည္။
မိုးလင္းမွ ေနတဝင္ထိ ေဈးေရာင္းကာ အေမျဖစ္သူကို ကူသည္။
မခိုးမဝွက္တတ္ ၊ မေသာက္မစားတတ္ ၊ ေလာင္းကစားလည္း မလုပ္တတ္ သည့္အျပင္ ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းလည္း မရွိတတ္။
အထြန္းကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသေဘာမက်ၾကေသာ္လည္း ေက်ာ္မိုးကေတာ့ သေဘာက်ပါသည္။
အထြန္း႐ိုးသားသည္ကို သေဘာက်သည္ ၊ ျဖဴစင္သည္ကို သေဘာက်သည္ ။ စိတ္ေကာင္းရွိသည္ကို သေဘာက်သည္။
"ဖရဲသီးသည္ အဲေလာက္ရွားလား"
အဖြား၏ အသံၾကားမွ အေတြးကို ရပ္ရသည္။
"သူ႔ဆီက ဖရဲသီးေတာ့ မဝယ္ပါနဲ႔ေအ"
"အဖြားရယ္ ဘယ္သူ႔ဆီက ဝယ္ဝယ္ ဖရဲသီးက ဖရဲသီးပါပဲ "
"ဒါေပမယ့္လည္း ငါေတာ့ စိတ္ကကို မသတီပါဘူး ၊ လူပုံကိုက ႏြဲ႕တဲ့တဲ့နဲ႔ ေယာက္်ားေလးက ေယာက္်ားေလးလို မေနဘူး"
" သူ ႏြဲ႕ေနတာနဲ႔ သူ႔ဖရဲသီးနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ အဖြားရဲ႕"
"ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ မဝယ္နဲ႔ဆို မဝယ္နဲ႔စမ္း "
"အဖြားကလည္း အရင္ေန႔ေတြလည္း .."
ေက်ာ္မိုးက စကားကို ရပ္ၿပီး သက္ျပင္းခိုးခ်သည္။
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Lãng mạn"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
