နေကြာတွေက လှတယ် ၊ ဒါပေမယ့် အထွန်း အတွက်တော့ နေကြာပန်းတွေက ယား တယ် ။
အင်္ကျီလက်ရှည်နှင့် ပုဆိုးရှည်ရှည်ကို ဝတ်ကာ ခမောက် တစ်ချပ်ကို ဆောင်းထားသော အထွန်းသည် နေကြာခင်းထဲတွင် ပေါ်လိုက် ပျောက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။
နေကြာဆီ ထုတ်ရန်အတွက် နေကြာခင်းမှ နေကြာတို့ကို ခူးကြရသည် ။ ထို အတွက် အထွန်းတို့ ရသော ငွေက သုံးထောင် ။
တစ်နေ့လုံး နေကြာခင်းထဲ အလုပ်လုပ်နေရသောကြောင့် အထွန်း တစ်ကိုယ်လုံး ယားယံလာရသည်။
"အထွန်း ရရဲ့လား"
လှကြည်က နေကြာပန်းများကို လက်ကပွေ့ကိုင်ရင်း လှမ်းအော်သည် ။
"အေး ရတယ်"
ရတယ်လို့ပဲ ပြန်ပြောရတာပေါ့ ၊ မရ လို့မှ မဖြစ်တာ ။
"အိမ်မှာပဲ သနပ်ခါးလိမ်းနေပါလားကွာ"
"အေးလေ ၊ ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ"
လှောင်သလိုကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သော စကားသံတို့ ကြောင့် အထွန်း မျက်နှာလေး ညှိုးသွားရသည်။
ထိုစကားကို ကြားလိုက်ရသော လှကြည်က အထွန်း ဆီသို့လျှောက်လာရင်း တစ်ဖက်မှ လူများကို ရန်တွေ့တော့သည်။
"ဟဲ့ နင်တ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်ပါလား"
"ရန်မဖြစ်ပါနဲ့ လှကြည်ရယ် ၊ စိုက်ခင်း ပိုင်ရှင် သိရင် နှင်ထုတ်ခံရလိမ့်မယ်"
ထိုအခါမှ လှကြည်က မျက်စောင်းတထိုးထိုးဖြင့် နောက်ဆုတ်သည်။
"လာ သွားမယ် အထွန်း ၊ အဲ့ကောင်တွေကို ဂရုစိုက်မနေနဲ့ "
အထွန်းလည်း တတ်နိုင်သမျှတော့ ဂရုမစိုက်ဘဲနေပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် သူတို့က အထွန်းကို အမြဲ ဒီလိုပဲ ။ အထွန်း ကို ဆိုရင် လှောင်လိုက် ၊ ရယ်လိုက်နဲ့ ။
အထွန်းက ပိုက်ဆံ သုံးထောင်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းက နေကြာခင်းကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်သည် ။
စိုက်ခင်းထဲတွင် ကျန်ရှိနေသော အဝါရောင်နေကြာတို့က အနည်းငယ်ပင် ညှိုးနွမ်းကာ ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ ။
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Dragoste"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
