နီးကပ္လာေသာေျခသံက ညင္သာတိုးလ်ေသာ္လည္း အထြန္း ရင္ကေတာ့ ေဆာက္တည္ရာမရပင္ ခုန္ေနေလသည္။ ကိုမိုး ျဖစ္ေစခ်င္လိုက္တာ ဒါေပမယ့္လည္း ဟင့္အင္း မ်က္လုံးဖြင့္မၾကည့္ခ်င္ဘူး။
"အထြန္း"
ေခၚသံၾကားေသာ အခါမွ မ်က္လုံးကို ျဖည္းျဖည္းဖြင့္သည္။ ေပ်ာ္႐ႊင္မည္ဟု ထင္ထားေသာ္လည္း ကိုမိုးကို ျမင္ရေသာ အခါတြင္ ဝမ္းနည္းစိတ္က လႈိက္၍တက္လာေလသည္။
"အထြန္း မေတြ႕တာၾကာၿပီ "
တကယ္မေတြ႕ရတာ ၾကာပါၿပီ ။ အထြန္းသည္ ကိုမိုးကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာစိုက္ၾကည့္ေနသည္မွာ မ်က္ေတာင္ပင္ မခတ္မိ။
"အထြန္း"
ေခၚသံဆုံးသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ မတ္တပ္ထကာ ေျပးဖက္လာေသာ အထြန္း။
ေက်ာ္မိုးက အထြန္းကို အလိုက္သင့္ဖမ္းထားေသာ္လည္း အရွိန္ျဖင့္ ဖက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ လူက ေနာက္သို႔ပင္ အနည္းငယ္ ယိုင္သြားေလသည္။
ဒီကေလးက ဒီေလာက္ေတာင္ သတိရေနတာလား ။
"အထြန္းေရ "
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ပင္ ဖက္ထားေသာ အထြန္းသည္ ထူးသံပင္မျပဳႏိုင္ဘဲ ၿငိမ္သက္ေနေလသည္ ။ ေက်ာ္မိုးက အထြန္း ေနာက္ေက်ာကို အသာအယာပုတ္ရင္း ၿပဳံးသည္။
"ဒီေလာက္ေတာင္ သတိရေနတာလား အထြန္းရဲ႕"
စကားအဆုံးတြင္ သတိထားမိသည္မွာ သူ၏ အက်ႌသည္ အနည္းငယ္ စိုစြတ္ေနသည္ဟု။
"အထြန္း ငိုေနတာလား"
ေမးမိမွပင္ ပို၍သာငိုလာေတာ့သည္ ။ တသိမ့္သိမ့္ ရႈိက္ကာ ငိုေနေသာ အထြန္းကို ျပန္ဖက္ထားရင္းမွပင္ ပ်ာပ်ာသလဲ ေမးမိျပန္သည္။
"အထြန္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဟင့္အင္း"
ရႈိက္သံတစ္ဝက္ျဖင့္ေျဖလာေသာ အထြန္းသည္ ဖက္ထားေသာ လက္တို႔ကိုမူ မဖယ္ေသး။ ပို၍သာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ေလသည္။
"အထြန္း ဘာလို႔ငိုတာလဲ ၊ ဘာျဖစ္လာလို႔လဲ"
"......."
"အထြန္း တစ္ခုခုျဖစ္လို႔လား"
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ငိုေနၿပီးေသာ အခါတြင္ အထြန္းသည္ ဖက္ထားေသာ လက္တို႔ကို ဖယ္ကာ ကိုယ္မွ ခြာသည္။
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Lãng mạn"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
