နေ့လည်ဘက်တွင် ရာသီဥတုက ပူလွန်းလှသည်။ လေတိုက်သော်လည်း တိုက်သောခဏတွင်သာ အေးလေသည်။
အပင်တို့မှ ရွက်ဝါတို့သည် လေကြောင့်ကြွေသည်။ ထိုလေကြောင့်ပင် သစ်ရွက်ခြောက်တို့သည် မြေပြင်ပေါ်တွင် တလိမ့်လိမ့် လှိမ့်ကာ အပေါ်သို့လွင့်တက်ပြန်သည် ။ လေပွေတစ်ချက်တိုက်လိုက်လျှင် သစ်ရွက်တို့မှာ မြူးတူးကာ ခုန်ပေါက်လျက်။
လကွယ်နေ့ဖြစ်သောကြောင့် အထွန်းသည် အိမ်၌ပင် ရှိနေသည်။
နေပူနေသော်လည်း အထွန်းမှာ အနားမယူနိုင် ။ အနားယူ၍လည်း မဖြစ် ၊ အနားယူမိလျှင် တစ်ယောက်သော သူကို သတိရမိပြန်ဦးမည်။
"အထွန်းရေ တော်တော့လေ "
"ရပါတယ်အမေရဲ့ အထွန်းလည်း ဒီနေ့ အားနေတာပဲ"
"ကဲပါ လာလာ ဒီကလေး ဒီလိုနဲ့ နေမကောင်းဖြစ်မယ်"
အမေက အထွန်းလက်ကို ဆွဲကာ အိမ်ပေါ်သို့ခေါ်လာသည်။ မလိုက်ချင်လိုက်ချင်ဖြင် လိုက်လာရသော အထွန်း မျက်နှာက ဆူပုတ်ပုတ်။
အထွန်းက အဲလို နေမကောင်းမှ မဖြစ်တတ်တာ ။ အမေက စိတ်ပူလွန်းနေတာပါ ။ ပြီးတော့ အထွန်း အလုပ်လုပ်နေမှ ဖြစ်မှာ ။ မဟုတ်ရင် တောင်တွေး မြောက်တွေး တွေးမိမှာ ။ အဲလို တွေးမိရင်လည်း နောက်ဆုံး ဘူတာက ကိုမိုးဆီကိုပဲ ရောက်မှာ။
"အေးအေးလူလူ နားနေစမ်းပါဦးအထွန်းရယ် ၊ နေကပူရတဲ့ကြားထဲ"
"အထွန်းမလုပ်ရင် အမေလုပ်နေမှာမလား"
"ငါက ဖြည်းဖြည်းလုပ်တာဟဲ့ ၊ နင့်လိုမျိုး တစ်ခုပြီးတစ်ခု မနားဘဲ လုပ်နေတာမဟုတ်ဘူး ၊ ကဲပါ အထွန်းရယ် သွားနားနေစမ်းပါ ၊ သွား ဟို အပင်တွေအောက်မှာအေးတယ် သွားထိုင်နေ "
အမေက အထွန်းကို အတင်းလွှတ်သည်။ အထွန်းက မသွားချင်။
နေက အမြဲပူနေတာပဲကို ၊ ပြီးတော့ ဒီအလုပ်တွေကို အထွန်းမလုပ်ရင် အမေပဲ လုပ်နေတာ ။ အထွန်း ဈေးရောင်းထွက်တဲ့ နေ့တွေမှာဆို အမေက တစ်နေ့လုံး လုပ်နေတာ အထွန်းသိတာပေါ့ ။
အထွန်းက အမေဖြစ်သူကို ကြည့်သည်။
"အမေ အထွန်းမသိတုန်း ဘာမှမလုပ်နဲ့နော်"
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Romance"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
