"ေက်ာ္မိုးေရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈး သြားရေအာင္"
စာက်က္ေနေသာ ေက်ာ္မိုးက ေအာင္ခိုင္၏ စကားကို ေခါင္းခါျပသည္။
"စာေမးပြဲနီးေနၿပီ မသြားဘူး"
"ျပန္လာရင္ ဒိန္ခ်ဥ္ ဝယ္တိုက္မယ္ေလ"
"မသြားပါဘူးကြာ ၊ စာေတြက်က္ရဦးမယ္"
"၃၈ လမ္းက ထမင္းေပါင္း ေကြၽးမယ္ေလကြာ"
"တကယ္လား"
"ေအး"
ထိုအခါမွ ေက်ာ္မိုးက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"ၿပီးတာပဲ အခု သြားမွာလား"
"ေအး"
***
ေက်ာ္မိုးတို႔ ဆူးေလ ေရာက္ေသာ အခါ ဆယ္နာရီပင္ ထိုးေနၿပီ ။
"ေဟ့ ေက်ာ္မိုး ၿဗိတိသွ်သံ႐ုံး ဘက္သြားရေအာင္ ၊ ထမင္းေပါင္း စားၾကမယ္"
"ေနပါဦး ပန္းၿခံနားေရာက္ေနတာကို ခဏ ျဖစ္ျဖစ္ ဝင္နားၾကမယ္ေလကြာ"
တနဂၤေႏြ ေန႔ ျဖစ္ေသာေၾကင့္ ဗႏၶဳလပန္းၿခံ ထဲတြင္ လူမနည္းလွ။
ေအာင္ခိုင္က ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး နဖူးမွေခြၽးကို လက္ကိုင္ပုဝါျဖင့္သုတ္သည္။
"ပူလိုက္တာကြာ ၊ ဖရဲသီး မစားခ်င္ဘူးလား"
"ဖရဲသီးလား "
ဖရဲသီး ဟူေသာ စကားအဆုံးတြင္ ေက်ာ္မိုး တစ္ေယာက္ မသိမသာ ၿပဳံးမိသြားသည္။
"ေက်ာ္မိုး ၊ ဖရဲသီး စားမလားလို႔ "
"ေအး စားမယ္ေလ ၊ ငါ သြားဝယ္လိုက္မယ္ "
ေျပာေျပာဆိုဆို ေက်ာ္မိုးက ျမက္ခင္းေပၚမွ ထကာ ပန္းၿခံ အျပင္ဘက္သို႔ထြက္သည္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ ဖရဲသီးသည္ကို လွမ္းျမင္ရေတာ့ အျမန္ပင္ေျပးသြားလိုက္သည္။
"ညီေလး ဖရဲသီး တစ္စိတ္ ဘယ္ေလာက္လဲ"
"ေလးရာ အကို "
"ႏွစ္စိတ္ယူမယ္ "
အိတ္ျဖင့္ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ ဖရဲသီးစိတ္မ်ားကို ဂ႐ုတစိုက္ကိုင္ရင္း ပန္းၿခံထဲသို႔ ျပန္ဝင္လာလိုက္သည္။
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Romance"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
