ေနၾကာေတြက လွတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ အထြန္း အတြက္ေတာ့ ေနၾကာပန္းေတြက ယား တယ္ ။
အက်ႌလက္ရွည္ႏွင့္ ပုဆိုးရွည္ရွည္ကို ဝတ္ကာ ခေမာက္ တစ္ခ်ပ္ကို ေဆာင္းထားေသာ အထြန္းသည္ ေနၾကာခင္းထဲတြင္ ေပၚလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။
ေနၾကာဆီ ထုတ္ရန္အတြက္ ေနၾကာခင္းမွ ေနၾကာတို႔ကို ခူးၾကရသည္ ။ ထို အတြက္ အထြန္းတို႔ ရေသာ ေငြက သုံးေထာင္ ။
တစ္ေန႔လုံး ေနၾကာခင္းထဲ အလုပ္လုပ္ေနရေသာေၾကာင့္ အထြန္း တစ္ကိုယ္လုံး ယားယံလာရသည္။
"အထြန္း ရရဲ႕လား"
လွၾကည္က ေနၾကာပန္းမ်ားကို လက္ကေပြ႕ကိုင္ရင္း လွမ္းေအာ္သည္ ။
"ေအး ရတယ္"
ရတယ္လို႔ပဲ ျပန္ေျပာရတာေပါ့ ၊ မရ လို႔မွ မျဖစ္တာ ။
"အိမ္မွာပဲ သနပ္ခါးလိမ္းေနပါလားကြာ"
"ေအးေလ ၊ ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ"
ေလွာင္သလိုၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ေသာ စကားသံတို႔ ေၾကာင့္ အထြန္း မ်က္ႏွာေလး ညႇိဳးသြားရသည္။
ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရေသာ လွၾကည္က အထြန္း ဆီသို႔ေလွ်ာက္လာရင္း တစ္ဖက္မွ လူမ်ားကို ရန္ေတြ႕ေတာ့သည္။
"ဟဲ့ နင္တ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ပါလား"
"ရန္မျဖစ္ပါနဲ႔ လွၾကည္ရယ္ ၊ စိုက္ခင္း ပိုင္ရွင္ သိရင္ ႏွင္ထုတ္ခံရလိမ့္မယ္"
ထိုအခါမွ လွၾကည္က မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးျဖင့္ ေနာက္ဆုတ္သည္။
"လာ သြားမယ္ အထြန္း ၊ အဲ့ေကာင္ေတြကို ဂ႐ုစိုက္မေနနဲ႔ "
အထြန္းလည္း တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲေနပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က အထြန္းကို အၿမဲ ဒီလိုပဲ ။ အထြန္း ကို ဆိုရင္ ေလွာင္လိုက္ ၊ ရယ္လိုက္နဲ႔ ။
အထြန္းက ပိုက္ဆံ သုံးေထာင္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္းက ေနၾကာခင္းကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္သည္ ။
စိုက္ခင္းထဲတြင္ က်န္ရွိေနေသာ အဝါေရာင္ေနၾကာတို႔က အနည္းငယ္ပင္ ညႇိဳးႏြမ္းကာ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ။
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Romance"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
