တံတားပေါ်တွင် ခြေလွှဲချထိုင်ရင်း နေဝင်ဆည်းဆာကိုထိုင်ကြည့်နေသော အထွန်းတို့သည် ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်။
အထွန်းက ကျော်မိုး၏ အင်္ကျီစကို ဆွဲရင်း မေးသည်။
"ကိုမိုး ရန်ကုန်ကို ပြန်မသွားရတော့ဘူးမလားဟင်"
"မသွားရတော့ပါဘူး ၊ နောက်ဆုံးနှစ်စာမေးပွဲ ပြီးသွားပြီပဲ"
"ဒါဆို အထွန်း သတိရနေစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့"
ကျော်မိုးက အထွန်းကို ခေါင်းငဲ့ကြည့်ရင်း ပြုံးသည်။
"မလိုတော့ဘူး အကိုက ဒီမှာပဲနေတော့မှာ"
"အလုပ်လုပ်ရင်ရော"
"ဒီမှာပဲ လုပ်မှာပေါ့ ၊ ဒီကနေ ဘယ်မှမသွားတော့ဘူး"
"ဘာလို့လဲ"
"ဒီလိုပါပဲ ဒီကကောင်လေးတစ်ယောက်ကို မခွဲနိုင်လို့"
အထွန်းက ခိုးရယ်သည်။
"ဟိတ် ခိုးမရယ်နဲ့လေ ၊ ဒါမှမဟုတ် အကိုနဲ့ ရန်ကုန်လိုက်ခဲ့ "
"မလိုက်ပါဘူး "
အလျင်အမြန်ပင် ဖြေလာသော အထွန်းကို ကြည့်ကာ ကိုမိုးက ရယ်သည်။
"ဘာလို့လဲ အထွန်းရဲ့"
"အထွန်းက အမေနဲ့ မခွဲနိုင်ဘူး"
အမေ့ အကြောင်း တွေးမိမှ အမေ့စကားကို ပြန်သတိရမိလာသည်။
အထွန်းလေ ကိုမိုးကို သဘောကျပေမယ့် အမေစိတ်ဆင်းရဲအောင်တော့မလုပ်ပါဘူး။
**********
ကျော်မိုးတစ်ယောက် အိမ်မပြန်ချင်သေးသောကြောင့် ဝါးတံတားပေါ်ထိုင်ရင်း အချိန်ဖြုန်းနေသည်။
မိသားစုက အထွန်းကို သဘောမကျကြောင်းကိုတော့ သိပါသည်။ သို့သော်လည်း သူကတော့ အထွန်းကို သဘောကျသည်။
အထွန်းကို ချိုးချိုးနှိမ်နှိမ် ပြောကြဆိုကြတော့ စကားများရပြန်သည်။
အထွန်းကို နစ်နစ်နာနာပြောလေလေ ကျော်မိုးက မခံနိုင်လေလေပင်။
"အဖွားတို့ ဘာလို့ အဲလောက်ထိ ပြောနေရတာလဲ"
"ဟဲ့ မပြောလို့ရမလား ၊ ငါတို့ နင့်ကို ပညာတွေသင်ထားတာ ဒီလို သတင်းထွက်ဖို့မဟုတ်ဘူး ၊ အခု ဘယ်လောက်ရှက်ဖို့ကောင်းလဲ "
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Romance"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
