ကျော်မိုးသည် ဖရဲသီး စိတ်ကို ပန်းကန်ထဲထည့်ရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ ပန်းကန်ထဲတွင်တော့ ဖရဲသီးစိတ်ရဲရဲလေးများက မွှေးနေသည်။
ထွန်းရင် ဆိုသော ကောင်လေး နှင့် သိသည်မှာ မကြာသေးသော်လည်း သူ့အပေါ် စေတနာထားသည်ကိုတော့ ခံစားမိပါသည်။
သူ့အပေါ် ဟု တွေးမိပြီးမှ ကျော်မိုးက ခေါင်းခါသည် ။ အထွန်းက လူတိုင်း အပေါ် စေတနာထားတာပါ ၊ တစ်ယောက်တည်း အပေါ်မှ မဟုတ်တာ။
ဆယ့်ခြောက်နှစ်သာ ရှိသေးသော အထွန်းက ကျော်မိုး၏ အမြင်တွင်တော့ ဖြူစင်သည် ၊ ချစ်စရာကောင်းသည်။
သို့သော် ကျော်မိုး၏အိမ်ကတော့ အထွန်းကို သဘောမကျ ။ ယောက်ျားလေး ဖြစ်ပါရဲ့ နွဲ့လျနေသည် ဟု ဆိုကာ အမြင်မကြည်။
အထွန်းက ကျားကျားယားယားမဟုတ်သော်လည်း အလုပ်ကိုတော့ ကြိုးစားပမ်းစားလုပ်နိုင်သည်။
မိုးလင်းမှ နေတဝင်ထိ ဈေးရောင်းကာ အမေဖြစ်သူကို ကူသည်။
မခိုးမဝှက်တတ် ၊ မသောက်မစားတတ် ၊ လောင်းကစားလည်း မလုပ်တတ် သည့်အပြင် ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်းလည်း မရှိတတ်။
အထွန်းကို လူတော်တော်များများသဘောမကျကြသော်လည်း ကျော်မိုးကတော့ သဘောကျပါသည်။
အထွန်းရိုးသားသည်ကို သဘောကျသည် ၊ ဖြူစင်သည်ကို သဘောကျသည် ။ စိတ်ကောင်းရှိသည်ကို သဘောကျသည်။
"ဖရဲသီးသည် အဲလောက်ရှားလား"
အဖွား၏ အသံကြားမှ အတွေးကို ရပ်ရသည်။
"သူ့ဆီက ဖရဲသီးတော့ မဝယ်ပါနဲ့အေ"
"အဖွားရယ် ဘယ်သူ့ဆီက ဝယ်ဝယ် ဖရဲသီးက ဖရဲသီးပါပဲ "
"ဒါပေမယ့်လည်း ငါတော့ စိတ်ကကို မသတီပါဘူး ၊ လူပုံကိုက နွဲ့တဲ့တဲ့နဲ့ ယောက်ျားလေးက ယောက်ျားလေးလို မနေဘူး"
" သူ နွဲ့နေတာနဲ့ သူ့ဖရဲသီးနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ အဖွားရဲ့"
"ဆိုင်ဆိုင် မဆိုင်ဆိုင် မဝယ်နဲ့ဆို မဝယ်နဲ့စမ်း "
"အဖွားကလည်း အရင်နေ့တွေလည်း .."
ကျော်မိုးက စကားကို ရပ်ပြီး သက်ပြင်းခိုးချသည်။
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Romansa"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
