My babysitter

-Chapter 47

"Οχι."λέει ο μπαμπάς μου.

"Μπορω να τον δω; Σε ικετεύω" λέω και κοιτάει τα κλαμενα μάτια μου.

"Μονο για λίγο" λέει και τον αγκαλιάζω.

Μπαίνω μέσα και μόλις τον βλέπω, έκλεισα το στόμα μου με το χέρι μου για να μην φωνάξω.

Του πιάνω προσεκτικά το χέρι, του το χαϊδεύω και το ίδιο κάνω και με το μέτωπο του.

" Αγάπη μου" λέω και δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα μου.
"Σε παρακαλώ, γίνε καλά, σε ικετεύω, χωρίς εσένα είμαι κενή, νιώθω χάλια, νιώθω σαν να μην έχω κανέναν, σε χρειάζομαι...σε χρειαζόμαστε. Σε αγαπάω, δεν εννοούσα ότι σε μισώ. Δεν μπορώ να σε μισήσω." λέω και του αφήνω ένα απαλό φιλί στο μέτωπο.

"Μελίνα πρέπει να φύγεις" λέει ο μπαμπας μου μόλις μπαίνει μέσα.
Βγαίνω και ξανά καθομαι στην καρέκλα.

Μια γυναίκα μπαίνει μέσα με ένα μικρό αγοράκι. Το παρατηρώ καλύτερα και μοιάζει με τον μικρό που είχαμε δει τις προάλλες με τον Αχιλλέα.

"Γειά σου, εσύ εκεί, με θυμάσαι; "ρωτάει χαρωπά το παιδάκι.

"Και βέβαια σε θυμάμαι, τι κανείς μικ-μεγαλε" λέω και προσπαθεί να με αγριοκοιταξει.

"Είμαι καλα, που είναι το αγόρι σου;" ρωτάει χαρωπά.

"Είναι μέσα εκεί, γιατί χτύπησε λίγο" λέω.

"Ποτέ θα βγει, θέλω να τον δωω"λεει και ανοιγω τα χέρια μου.

"Σύντομα. Έλα να σε κάνω μια αγκαλιά "του λέω ελπίζοντας να βγει όντως σύντομα και ανεβαίνει στην καρέκλα, τον αγκαλιάζω και κοιτάω την γυναίκα πίσω του που χαμογελούσε.

Σαστισα.

Δεν μπορεί.

Είναι ίδιοι. Θεέ μου.

" Γειά σου κορίτσι μου"λέει

" Γ-γειά σας"λέω και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται.

" Γνωρίζεις τον γιο μου εε;" ρωτάει και του χαλαει το μαλλί.

"Ει !" την μαλώνει και γελάω λίγο.

"Ναι τον γνωρίζω, είχαμε μιλήσει τις προάλλες, ήταν με την κόρη σας και εγώ με το αγόρι μου. "λέω και χαμογελάει.
" Που παρεμπιπτόντως, είστε ίδιοι" συμπληρώνω με την σκέψη μου.

" Χτύπησε πολύ;" ρωτάει και την κοιτάω στα μάτια.

Ειμαι σίγουρη ότι κάτι συμβαίνει.

" Αρκετά, είναι σε κώμα, έχει σπάσει το χερι του και έχει χτυπήσει το κεφάλι του. Αλήθεια εσείς από που τον ξέρετε; "ρωτάω και νιώθω τον Δημήτρη να παίζει με τα μαλλιά μου.