My babysitter

-Chapter 20

"Μ-μαμά;" το χαρτί και το μολύβι πέφτουν απ'τα χέρια μου και νιώθω τα μάτια μου υγρά. Η γυναίκα απέναντί μου ήδη κλαίει και δεν ξέρω τι να κάνω, πως να αντιδράσω, τι να πω..

"Συγνώμη" λέει συνεχόμενα και ο Αχιλλέας μου χαϊδεύει την πλάτη.

"ΣΥΓΝΏΜΗ;Συγνώμη για πιο πράγμα; Που με άφησες να μεγαλώνω χωρίς μανα; Ξέρεις τι πέρασα; Ολοι με λυποντουσαν. Τα παιδιά στο σχολείο ρώταγαν γιατί δεν έρχεται η μαμά μου στα πάρτυ και έρχεται ο μπαμπάς μου και εγώ δεν ήξερα τι να απαντήσω. Γυρνούσα σπίτι και έκλαιγα. Δεν είχα κάποιον να ρωτήσω για τα αγόρια, για  να μιλήσω για το πρώτο μου φιλί. Δεν ήξερα τι να κάνω όταν μου ήρθε περίοδος. ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΤΡΆΒΗΞΕ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ; ΚΑΙ ΕΣΎ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ; ΜΕ ΠΑΡΑΤΗΣΕΣ ΚΑΙ ΑΠΛΆ ΕΦΥΓΕΣ. ΓΙΑΤΙ;ΓΙΑΤΊ ΉΣΟΥΝ ΜΙΑ ΔΕΙΛΉ, ΑΛΛΆ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ; ΈΚΑΤΣΕ ΚΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΉΤΑΝ ΜΌΝΟ ΈΝΑ ΠΑΙΔΙ !" φωνάζω και κλαιει ακόμα πιο πολύ.

" Αλήθεια τι έκανες τόσα χρόνια...μαμα;"ρωταω ειρωνικά." Τι σε έκανε να γυρίσεις; "αναρωτιέμαι.

" Αγάπη μου ε-"την διακόπτω.

" Κομμένα τα γλυκόλογα, μόνο ο μπαμπάς μπορεί να με λέει έτσι! " λέω ψυχρά και ένας ελιγμος της ξεφεύγει. Δεν ξέρω πως δεν έχω λυγίσει ακόμα, πονάω, αλλά δεν μπορώ να την συγχωρήσω, τουλάχιστον όχι ακόμα.

" Και μπες μέσα, θα γίνουμε ρεζίλι" λέω και κοιτάω τον Αχιλλέα που έχει μείνει αμίλητος και με αγκαλιάζει.

"Κάτσε" λέω και κάθεται στον καναπέ.

"Συγνώμη" λέει και ξανά λέει.

Πηγαίνω στην κουζίνα και καθομαι για λίγο πάνω από τον νεροχύτη. Νιώθω ένα άγγιγμα στην πλάτη μου και τιναζομαι λίγο,γυρναω και βλέπω τον Αχιλλέα πέφτω πάνω του και με σφίγγει στην αγκαλιά του.

"Όλα θα πάνε καλά μωρό μου" ψιθυρίζει και μου αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο.

"Πάμε" λέω και παιρνω ένα ποτήρι νερό και χαρτοπετσέτες.

"Πιες λίγο να ηρεμήσεις και μετα συνέχισε να δικαιολόγησε." λέω και της δίνω το νερό.
Το παίρνει και της αφήνω και τις χαρτοπετσέτες. Κοιτούσε τον Αχιλλέα παράξενα.

"Το αγόρι μου είναι, ο Αχιλλέας και τα ξέρει όλα" λέω και αφήνει το ποτήρι στο τραπέζι.

" Εντάξει ;Κουλαρες;" ρωτάω και γνέφει δειλά.

"Για πες μας τώρα μητέρα." λέω ειρωνικά.

"Ο-όταν έμεινα έγκυος σε εσένα ήμουν πολύ χαρούμενη και ενθουσιασμενη, όλους τους μήνες που σε είχα στην κοιλιά μου μπορώ να πω ότι ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα, ο Βασίλης με έκανε να νιώθω μοναδική... Όταν σε γέννησα όμως και σε πήρα στην αγκαλιά μου τρελάθηκα. Δεν ήξερα πως να σε κρατήσω, φοβόμουν, δεν ήμουν ικανή να κρατήσω και να μεγαλώσω ένα βρέφος. Άρχισα να αγχώνομαι, ένιωθα ανίκανη, ανήμπορη, μωρό για να μεγαλώσω ένα μωρό, έπρεπε να σε ταΐσω και συνεχώς έκλαιγες. Ήθελα να φύγω, να ζήσω την ζωή μου, ήμουν πολύ μικρή, την τελευταία φορά που σε φέραν για να σε θηλασω ζήτησα να σε κρατήσω λίγο παραπάνω, έκλαιγα ενώ σε είχα στην αγκαλιά μου σε μυριζα, σε αγκάλιαζα, προσπαθούσα να σε χορτάσω, σε τράβηξα μια φωτογραφία, ακόμα την έχω, μέχρι και την φορμητσα που φόραγες τότε κράτησα και σου έβαλα μια που σου είχαν φέρει δώρο, όταν πλέον ήρθαν και σε πηραν για να κοιμηθείς, απλά ντύθηκα και το έσκασα από το μαιευτήριο. "λέει και εγώ πλέον έχω σπαραξει.