My babysitter

-Chapter 63

" Ε-εγω.. "λέει και τότε μου έρχεται μια αναλαμπή.

" Εσύ! Εσύ ήσουν! Ω Θεέ μου, Αχιλλέα!"αναφωνω σηκώνεται όρθιος και καλύπτει τα μάτια του.

"Δεν είχα άλλη επιλογή! Ήταν δίκοπο μαχαίρι, ή θα έκανε κακό στην κοπέλα ή θα τους σκότωνε και τους δύο!" εξηγεί.
" Θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι πιο δραστικό αλλά αν ζούσε θα κινδυνεύα εγώ μετά. Προσπάθησα να τον μεταπείσω αλλά ήταν ανένδοτος, τον είχε τύφλωσε ο θυμός. " λέει και σκουπίζει τα δάκρυα του.

" Γιατί τόσο πολύ; "ρωτάω

" Γιατί η μητερα των παιδιών ήταν η πρώην του και επέλεξε τον πρώτο της έρωτα αντί για τον Ιβάν, ήθελε να την εκδικηθεί και γιναν κάπως ετσι τα πράγματα. Είμαι ένας δειλός. Τώρα με μισεις."λέει και βαράει τον τοίχο. Σηκώνομαι όρθια και τον αγκαλιάζω.

"Μην είσαι χαζός, έκανες ότι μπορούσες, προσπάθησες. "λέω και τον φιλαω στον λαιμό.

" Είμαι ένας δειλός "λέει και τον σφίγγω επάνω μου. Τον πιανω από τα μάγουλα και φέρνω το πρόσωπο του μπροστά στο δικό μου.

"Μην το ξανά πεις αυτό!" λέω και ενώνω τα κουτελα μας.

" Δηλαδή δεν με μισεις; "ρωτάει

" Σε έχω συγχωρέσει τόσες φορές, λες να μπορώ να σε μισήσω; "

"Στο υπόσχομαι αγάπη μου ότι δεν θα υπάρξει άλλη φορά. Στο υπόσχομαι" λέει και με φιλάει.

"Θα στείλω μήνυμα στον Γουίλιαμ να μου στείλει τα ρούχα μου." λέω και παιρνω το κινητό μου.
" Αχ μωρό μου μόνο να ήξερες πόσο τέλειο σπίτι ήταν έβλεπα όλο το Λ-"

"Λονδίνο πες το αφού μου το είπες και τις προάλλες καταλαθος. "λέει και ρολλαρω τα μάτια μου.

" Τα λέω εγώ ότι πρέπει να το βουλωσω αλλά δεν το τηρώ, έλεος." μουρμουριζω και γελάει.

"Εμ, θα-θα μπορούσες να πεις στον Γουίλιαμ όταν ξανά έρθει Ελλάδα πως θέλω να του μιλήσω; "ρωτάει και ξαφνιαζομαι.

" Έλα μου ;"

" Ναι Μελ, θέλω να ζητήσω συγγνώμη. Ξέρω πως δεν θα αλλάξει κάτι αλλά τουλάχιστον θέλω να του εξηγήσω" λέει

"Εντάξει, θα του το πω "λέω και αφού πληκτρολογισω το μηνυμα το στέλνω και αφήνω το κινητό.

Ξαπλώνουμε και ο ύπνος δεν μπορει να πάρει κανέναν μας.

" Θελω τούρτα μπουενο " ανακοινώνω και γελάει.

" Ντύσου να πάμε να πάρουμε "λέει και κοιτάω την ώρα.

"Πας καλά παιδάκι μου; Είναι τέσσερις και δέκα" λέω.