He

~47~

Γυρίζω στο δωμάτιο μου ελπίζοντας ο Logan να μην εμφανιστεί μετά από την συζήτηση μας. Δεν θα αντέξω ούτε να τον κοιτάξω. Όμως, όντας αυτό το απαίσιο άτομο που είναι μπαίνει στο σπίτι μου -με τα κλειδιά που του έδωσε η Helen- και ανοίγει την πόρτα του δωματίου μου. Φαντασιώσεις με εμένα να αρπάζω ένα βαρύ αντικείμενο και του το φέρνω στο κεφάλι, κάνουν την εμφάνιση τους στο μυαλό μου. Όμως ούτε θέλω ούτε έχω την δύναμη να τσακωθώ μαζί του. 

"Δεν θα απολογηθώ" μου λέει ο Logan καθώς περνάω από μπροστά του για να πάω στο σαλόνι.
"Δεν περίμενα να το κάνεις" απαντάω μόλις ξαπλώσω στον καναπέ. 

Δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να τσακωθεί μαζί του. Δεν έχω όρεξη. Και ούτε έχω όρεξη να προσπαθήσω να τον κάνω να καταλάβει πόσο με πόνεσε για να ζητήσει μια ψεύτικη συγγνώμη. Τον ξέρω καλά πλέον. Βασικά δεν τον ξέρω ούτε λίγο. Χθες το βράδυ νόμιζα πως τον ήξερα. Και πως απλά χρησιμοποιούσε το μίσος για να κρατήσει τους ανθρώπους μακριά και να προστατευτεί. Σήμερα το πρωί όμως κατάλαβα ότι είναι απλά ένας φρικτός άνθρωπος. Δεν υπάρχει τίποτα καλό επάνω του, όποια στιγμή ήμουν αφελής και νόμιζα πως υπήρχε...το κατέστρεψε με τον χειρότερο τρόπο. 

"Έπρεπε να το μάθει και ας μην με συμπαθεί" λέω και κλείνω τα μάτια μου για να εμποδίσω τα δάκρυα να κυλίσουν. Μένω ήσυχη έως ότου ακούω τα βήματα του Logan να με πλησιάζουν. 
"Απλά φύγε Logan" λέω. Όταν ανοίγω τα μάτια μου στέκεται από πάνω μου. Κάθετε στο μπράτσο του καναπέ, και ταράσσομαι. 
"Έπρεπε να ξέρει" επαναλαμβάνει για να με εκνευρίσει. Όμως δεν θα κυλίσω στο μονοπάτι που αυτός δημιουργεί. Δεν θα τσακωθώ μαζί του. 
"Γιατί Logan; Γιατί έπρεπε να της το πεις εσύ με αυτόν τον τρόπο; Σε τι θα μπορούσε να ωφελήσει το ότι πληγώθηκε; Τι σε νοιάζει ούτος ή άλλος να μην το ξέρει; Θα μπορούσες να συνεχίσεις την ζωή σου χωρίς να της το πεις. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να της το κάνεις αυτό, ούτε σε εμένα" Λέω ήρεμα καθώς νιώθω τα δάκρυα μου να εμφανίζονται ξανά. Όμως αυτήν την φορά δεν μπορώ να τα συγκρατήσω. 
"Απλά ζηλεύει. Για αυτό πληγώθηκε" απαντάει με τον ήρεμο κρύο τόνο του. 
"Δεν ζηλεύει. Και δεν ξέρεις τίποτα για εκείνη. Πως μπορείς να πεις ότι ζηλεύει αφού από μόνη της σε διώχνει;" τον ρωτάω εμφανώς προσβεβλημένη για τα λόγια του προς την Νάσια.
"Και εσύ με έδιωχνες" λέει απλά με ένα μικρό χαμογελάκι. 
"Ήμουν ηλίθια και αφελής. Είσαι τόσο κακός. Ήξερες ότι δεν θα της άρεσε και παρόλα αυτά το έκανες. Όμως ξέρεις κάτι; Θα της μιλήσω και θα με συγχωρήσει. Θα τα βρούμε. Οπότε το κακοπροαίρετο σχέδιο σου να με χωρίσεις από την καλύτερη μου φίλη, για να σπάσεις πλάκα. Δεν θα πιάσει. Τώρα φύγε"
"Δεν ήταν αυτό...εγ-" πάει να πει αλλά τον διακόπτω. Αρκετό χρόνο χάλασα για πάρτι του. 
"Έξω! Ξέρω πως ήδη ετοιμάζεις την επόμενη κίνηση σου εναντίων μου. Αλλά μάθε κάτι Logan. Δεν θα πιάσει πια. Τώρα βγες έξω από το κωλοδωμάτιο" φωνάζω. Εκπλήσσομαι από τα σκληρά μου λόγια και από το γεγονός ότι δεν τον λυπάμαι.