Γειά σας! Ελπίζω να σας έλειψαααα!
Όπως και να χει! Ξεκινάμε ξανάαα
Με το που σηκωθώ η Helen μου βγάζει τα φρύδια -κάτι το οποίο πονάει περισσότερο από ότι πίστευα-, μου αλλάζει δεκαπέντε διαφορετικά σύνολα και αρνείται να με αφήσει να δω τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Κάτι το οποίο με κάνει να νιώθω ακόμα πιο περίεργα από ότι στην αρχή. Μόλις σταματήσει να μου αλλάζει ρούχα κάθε δύο δευτερόλεπτα με βάζει να κάτσω για να απλώσει την πούδρα στο πρόσωπο μου. Προφανώς της υπενθύμισα να μην το παρακάνει με το μακιγιάζ αλλά αφού δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να της έχω εμπιστοσύνη. Χτενίζει τα μαλλιά μου και τα κάνει σπαστά πριν τα ψεκάσει, όπως και όλους μας, με λακ.
Με αφήνει να σηκωθώ τελικά και με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω.
"Δεν μου αρέσει. Αλλά το βάψιμο και το μαλλί είναι τέλειο. Οπότε απλά θα πρέπει να αλλάξεις ρούχα. Λογικά θα βρω κάτι για εσένα, μωρό" λέει προφανώς περήφανη για τα μαλλιά και το μακιγιάζ. Το μόνο που θέλω είναι να μην μοιάζω ούτε με γκοθ ούτε με κλόουν σε παιδικό πάρτι.
Πάω να την ακολουθήσω μέχρι την ντουλάπα, για να κλέψω μια ματιά από τον καθρέπτη, όμως μου κάνει νόημα να κάτσω εκεί που κάθομαι.
"Δοκίμασε αυτό" μου λέει και μου δίνει ένα μαύρο φόρεμα.
"Το έχω βάλει αυτό και δεν σου άρεσε" της απαντάω.
"Ναι αλλά όταν το έβαλες δεν ήσουν βαμμένη." απαντάει και εκείνη λες και είναι αυτονόητο. Την κοιτάζω περίεργα και μιλάει ξανά. "Άντε καλέ. Βάλε το" συνεχίζει και στριφογυρίζω τα μάτια μου.Ο Noah γελάει λίγο και αμέσως μου δίνει ένα παρηγορητικό βλέμμα.
"Βγες έξω καλέ!" φωνάζει στον Noah και γελάει εκείνος ξανά.
"Δεν μου αρέσω με αυτό το φόρεμα. Είναι πολύ κοντό και στράπλες." παραπονιέμαι και αναστενάζει. Τραβάει ένα άλλο μαύρο φόρεμα από την κρεμάστρα και μου το δίνει. Αυτήν την φορά ποιο μακρύ και με τιράντες. Την κοιτάζω μερικά δευτερόλεπτα και μου ξανά τεντώνει το χέρι της σαν να μου λέει 'πάρτο ντε'.Το παίρνω από το χέρι της και το ακουμπάω πάνω στο κρεβάτι. Βγάζω το προηγούμενο φόρεμα και το αφήνω απαλά στο γραφείο προσπαθώντας να μην το τσαλακώσω. Εκείνη γελάει και μαζί της γελάω και εγώ καθώς κατεβάζω το φερμουάρ. Γλιστράω στο φόρεμα και με βοηθάει να το κουμπώσω. Παρατηρώ ότι το φόρεμα γυαλίζει ελαφρά κάνοντας σε να πιστεύεις ότι είναι φτιαγμένο από μετάξι. Το κάτω μέρος του φορέματος φτάνει λίγο ποιο κάτω από το τέλος του μηρού μου και χαίρομαι που μπορώ να κάτσω χωρίς να ανησυχώ μην σηκωθεί πολύ -όπως τα υπόλοιπα.
YOU ARE READING
He
Teen Fiction"Helen η ζωή μου πριν από αυτόν ήταν τόσο απλή! Τώρα... Τώρα όλα είναι άνω κάτω!" της λέω και πέφτω άχαρα στο κρεβάτι. Μόλις η πλάτη μου συγκρουστεί με το στρώμα την βλέπω να γελάει. "Lun" λέει και συνεχίζει να γελάει ελαφρά "Αν η ζωή σου ήταν ταινί...