He

~39~

"Πως δεν είναι αλήθεια; Τους ξέρεις πολύ λιγότερο από ότι εγώ" απαντάει
"Όπως και να 'χει. Γιατί πίνεις και φέρεσαι έτσι;" ρωτάω μαλακά αγνοώντας όσο μπορώ αυτό το σχόλιο του.
"Τι σε νοιάζει; Πήγαινε να δεις νυφικά και να μαγειρέψεις με την φίλη σου!" λέει και τα μάτια του καρφώνουν τα δικά μου, είναι όλα τόσο έντονα που κοιτάζω αλλού. Μακάρι να ήξερα τι κρύβει αυτή η ένταση, αυτή η συμπεριφορά. 
"Δεν θέλω να ψάξω νυφικά! Θέλω να σε καταλάβω Logan!" απαντάω και προσπαθώ να τον ακουμπήσω, όμως με αποφεύγει.
"Να με καταλάβεις;" καγχάζει. Θέλω τόσο να ρωτήσω γιατί συμπεριφέρεται έτσι ενώ κατά βάθος είναι καλός, όμως δεν θέλω να τσακωθούμε. "Αν θες να με βοηθήσεις, να με καταλάβεις ή όποια άλλη παπαριά έχεις στο κεφάλι σου, ξεκουμπίσου από το σπίτι μου!"
"Γιατί απλά δεν μου εξηγείς γιατί αντέδρασες έτσι;" ψιθυρίζω και κοιτάζω το αίμα που τρέχει στο πόδι μου.

Αναστενάζει, κάθεται κάτω και πίνει μια μεγάλη γουλιά από ένα άλλο μπουκάλι. "Οι γονείς μου αποφάσισαν να χωρίσουν για να ξαναπαντρευτούν με το κανονικό υπέροχο ταίρι που βρήκε ο καθένας. Οι γάμοι είναι σε περίπου έναν μήνα. Και εγώ το έμαθα τώρα. Έπρεπε να μου έχουν πει ότι έστω δεν κοιμούνται πια μαζί!" 

Δεν είχα πιστέψει ότι θα μου έλεγε οπότε δεν έχω τίποτα να απαντήσω. "Αν είναι ποιο ευτυχισμένοι χωρισμένοι...;" λέω υπερβολικά πάρα πολύ σιγανά. 

"Δεν τους ξέρεις! Δεν θα είναι καλύτερα χώρια! Την τελευταία φορά που τσακωθήκανε η μάνα μου έπεσε στα πατώματα να κλαίει και να τον αναζητάει. Ένα μήνα μετά, βρίσκει νέο γκόμενο και αποφασίζουν να χωρίσουν για να ξαναπαντρευτούν!; Κι εγώ; Τι θα περιμένω καινούργια αδερφάκια;!" μου απαντάει και πίνει μια μεγάλη γουλιά.

Δεν απαντάω. Δεν μπορώ να απαντήσω. 

"Πρέπει να δεις πόσο χαρούμενη ήταν η μαμά μου όταν ήταν μαζί. Σίγουρα δεν θέλει να χωρίσει. Το κάνει απλά γιατί ο μπαμπάς μου το θέλει, και παντρεύεται για να μην δείξει μόνη". Πίνει ακόμα μία γουλιά και σχεδόν αδειάζει το μπουκάλι.

Με όλα αυτά που έμαθα, τον καταλαβαίνω. Ο πατέρας του εγκατέλειψε εκείνον και την μάνα του για να ξαναπαντρευτεί, η μητέρα του από ντροπή και στεναχώρια παντρεύεται και εκείνη, και ο Logan δεν είναι πουθενά στα σχέδια τους. Για αυτό αντιδράει έτσι. 

"Πόσα χρόνια τσακώνονται οι γονείς σου;" ρωτάω χωρίς να θέλω να σκάψω πληγές. 
"πέντε τουλάχιστον. Αλλά δεν τους έχεις δει να τα ξαναβρίσκουν."
"Λυπάμαι για όλα αυτ-" πάω να πω όμως με διακόπτει.
"Δεν χρειάζομαι τον οίκτο σου. Κανενός τον οίκτο!" λέει δυνατά.
"Δεν είναι οίκτος! Απλά προσπαθώ ν-" με διακόπτει πάλι
"Να κάνεις τι;" φωνάζει λίγο.
"Να σε κάνω να νοιώσεις καλύτερα. Να νοιώσεις πως είμαι εδώ για εσένα" απαντάω και γελάει λίγο. Σίγουρα δεν θα μου αρέσει η απάντηση αλλά εγώ φταίω που νοιάζομαι. 
"Είσαι αξιολύπητη! Δεν καταλαβαίνεις πως δεν με νοιάζει αν θα είσαι εδώ; Αν θα με καταλάβεις; Αν με νοιάζεσαι; Δεν θέλω να είσαι εδώ για εμένα! Το ότι φασώθηκα μαζί σου δεν σημαίνει ότι σε νοιάζομαι ή ότι θέλω να με νοιάζεσαι εσύ. Κι όμως αφήνεις την φίλη σου, για να έρθεις να με 'βοηθήσεις'. Αυτό Σελήνη, είναι ο ορισμός του αξιολύπητου" λέει ειρωνικά και σκληρά. 

Η φωνή του στάζει δηλητήριο. Όπως πάντα...

"Δεν το εννοείς αυτό!" λέω αγνοώντας τα μάτια μου που θέλουν να κλάψουν. Κι όταν γελάγαμε; Όταν είμασταν στο αυτοκίνητο και άνοιγες την οροφή με τέρμα το ραδιόφωνο και εγώ τραγουδούσα και εσύ γελούσες; 

"Κι όμως το εννοώ. Πήγαινε να κοιμηθείς. Είναι αργά" λέει και σηκώνει το μπουκάλι για να πει άλλη μια γουλιά. Τον σπρώχνω και πέφτει κάτω και γίνεται θρύψαλα. 
"Τι διάολο;" φωνάζει και προχωράω μέσα στο σπίτι αγνοώντας τον. Τρέχει και με σταματάει. 
"Που στον διάολο πας;" 
"Φεύγω. Όπως με πρόσταξες βασιλιά". Η φωνή μου βγήκε ήρεμη κι όμως ειρωνική. 

Κάνει στην άκρη και μπαίνω μέσα. Όλοι τρέχουν προς το μέρος μου και ο Logan μένει έξω. Κλείνουμε την πόρτα και όλοι στρέφουν το βλέμμα τους στο πόδι μου που αιμορραγεί. Για κάποιον περίεργο λόγο ακόμα δεν έχει σταματήσει. 

"Είσαι καλά;" με ρωτάει η Helen και γνέφω.
"Ναι απλά πέταξε ένα μπουκάλι κάτω" απαντάω καθώς η Emma φέρνει μια πετσέτα για να βγάλει το γυαλί.  Μόλις το βγάλει αρχίζει να τρέχει ποιο πολύ αίμα και τότε μου το σκεπάζει με την πετσέτα. Μετά από αυτό ακούμε την πόρτα να ανοίγει. Γυρνάμε όλοι απότομα για να δούμε τον Logan να μας κοιτάζει από το κατώφλι. 
"Σελήνη μπορώ να σου μιλήσω ένα λεπτό σε παρακαλώ;" ρωτάει. Ξέρω πως πρέπει να αρνηθώ αλλά το στόμα μου δεν μπορεί να σχηματίσει την άρνηση. 
"Τι έπαθες είσαι καλά;" ρωτάει ταραγμένος το επόμενο δευτερόλεπτο μόλις δει το αίμα στην χαρτοπετσέτα. Τρέχει γρήγορα κοντά μου.
"Τώρα την νοιάζεσαι;" ακούω την Emma.
"Απλά φύγε Logan" λέει και η Helen.
"Τίποτα δεν είναι. Απλά ένα μικρό γυαλί" εξηγώ. Δεν τον καταλαβαίνω. Έχουν δίκιο τα παιδιά. Πριν με έλεγε αξιολύπητη και τώρα απλά με νοιάζεται; 

Πιάνει το πόδι μου και βγάζει μαλακά την χαρτοπετσέτα. Ακόμα και με αυτό του το άγγιγμα, ένας ηλεκτρισμός διαπερνάει κάθε σημείο του σώματος μου. Μόλις το εξετάσει με τα μάτια του το αφήνει και περπατάει μακριά μου. 

"Που είναι τα χαζαμπλάστ;" ρωτάει και του δείχνει η Helen με το δάκτυλο της ένα ντουλάπι. 

Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ο Logan είναι πίσω με το χαζαμπλάστ. Πιάνει το πόδι μου και το τυλίγει μαλακά. Τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι έχουμε μπερδευτεί από τις πράξεις του.

"Μπορώ να σου πω τώρα, ένα λεπτό;" ρωτάει ξανά.
"Ναι" απαντάω απλά και σηκώνομαι. Είναι λάθος. Ξέρω πως είναι λάθος. Όλοι σε αυτό το δωμάτιο ξέρουν πως είναι λάθος. Αλλά έχω σταματήσει να κάνω το σωστό από τότε που τον γνώρισα. Μόλις σηκωθώ τυλίγει την παλάμη του γύρω από τον καρπό μου και με οδηγεί έξω...