He

~2~

Ο ήχος του τηλεφώνου μου με ξυπνάει.

"Μμμμ" λέω στο ακουστικό μόλις το σηκώσω
"Σελήνη!" μου φωνάζει ενθουσιασμένα η Νάσια.
"Μμμμ" απαντάω
"Αρχικά. Ρε βόδι μου είσαι σε ένα καινούργιο σπίτι και κοιμάσαι. Και δεύτερον έρχομαι να σε βοηθήσω στο συμμάζεμα και στο καθάρισμα. Περιμένω με μήνυμα την διεύθυνση" μου λέει και είναι έτοιμη να το κλείσει
"Περίμενε!" φωνάζω πριν απενεργοποιήσει την γραμμή
"Τι;" ρωτάει. Πράγμα που αποδεικνύει πως πήγε να κλείσει το τηλέφωνο
"Ρε θα κάνεις 3 ώρες δρόμο για να με βοηθήσεις;" την ρωτάω αν και κατά βάθος χαίρομαι που με νοιάζεται τόσο
"Όχι!" μου απαντάει μονολεκτικά "Θα έρθω, θα σε βοηθήσω να μαζέψεις όλο το Σάββατο και Κυριακή βράδυ θα σε βγάλω στα μπαράκια. Άσε που είχα ήδη μια δουλειά εκεί κάτω. Οπότε από όσο ξέρω δεν θα κάνω να έρθω πάνω από μισή ώρα. Άντε στείλε την διεύθυνση και τα λέμε σε λίγο!" μου λέει και το κλείνει. Πέφτω στο κρεβάτι κι χαμογελάω.

Με την Νάσια ήμαστε φίλες από το γυμνάσιο. Μέσα στο πλήθος κόσμου που με περιτριγύριζε την ξεχώρισα και την επέλεξα στο να κάνουμε παρέα ακόμα και όταν δεν ήθελα κόσμο.
Στο γυμνάσιο ήμουν πολύ κοινωνική. Στο λύκειο όμως η μαμά μου με πίεζε να διαβάσω και έτσι σταμάτησα να βγαίνω και να κάνω παρέα με άτομα τις ηλικίας μου. Έτσι η δημοσιότητα μου σιγά σιγά χάθηκε. Τότε όλοι με θεωρούσαν πια ξενέρωτη, όμως η Νάσια έμεινε περιμένοντας πότε θα βγούμε και θα μιλήσουμε με τις ώρες στα τηλέφωνα. Είναι κάτι παραπάνω από φίλη. Είναι οικογένεια. Είναι από αυτά τα άτομα που κι ας μην μιλάτε με τις ώρες στο τηλέφωνο. Και να μην βλέπεστε κάθε μέρα. Ακόμα και αν έχεις να μάθεις νέα του για μήνες. Ξέρεις πως θα είναι εκεί όταν το χρειαστείς, και θα είσαι και εσύ εκεί. Είναι ένα πολύ περίεργο δέσιμο που αν δεν το νοιώσεις όταν το ακούς, δεν το έχεις ζήσει. Και πραγματικά σε λείπαμε για αυτό.

Χωρίς να το καταλάβω μέσα στις σκέψεις μου σηκώθηκα και τακτοποιούσα μερικά πράγματα -αφού πρώτα έστειλα την διεύθυνση μου στην Νάσια.
Είκοσι λεπτά αργότερα το τηλέφωνο ήχησε ξανά.

"Έλα μωρή" της λέω μόλις βάζω το κινητό μου στο δεξί μου αφτί 
"Άνοιξε και λέγε όροφο!" μου λέει και πάω προς το θυροτηλέφωνο για να της ανοίξω "Τρίτος! Θα με δεις" της λέω και κλείνουμε. Κανά λεπτό αργότερα σπρώχνει την ανοιχτεί πόρτα -την άνοιξα για αν μην χτυπήσει το κουδούνι- και μπαίνει μέσα. Κοιτάζει τριγύρω
"Ωραίο είναι" μου λέει και χαμογελάω περήφανη για την επιλογή μου. "Θα πάρεις συγκάτοικο;" ρωτάει μόλις βλέπει το έξτρα δωμάτιο.
"Ναι. Δεν βγαίνει αλλιώς" απαντάω και με αγκαλιάζει. "Πάμε! Βοήθα. Για κάθε ένα πράγμα που θα βάζεις σε ντουλάπι θα το καθαρίζεις, και αυτό και το ντουλάπι" της λέω και γνέφει. Πάει στο δωμάτιο να βάλει το κομοδίνο, τα βιβλία στην βιβλιοθήκη και το γραφείο καθώς εγώ βάζω τα ποτήρια στην κουζίνα.
"Όπως είναι τα έπιπλα ή θες να αλλάξεις κάπου θέση;" με ρωτάει βγάζοντας το κεφάλι της από έξω
"Άστα εκεί που είναι" απαντάω και χάνετε στο δωμάτιο καθαρίζοντας το. Πέντε λεπτά αργότερα από αυτό ξανά βγαίνει "Τέλειωσα! Τα ρούχα δεν σου έβαλα μόνο γιατί δεν ξέρω πως τα θες. Αλλάζουμε θέσεις να τα βάλεις στην ντουλάπα;" ρωτάει και γνέφω
"Έχω βάλει μερικά πράγματα ήδη οπότε θα καταλάβεις ποιο μπαίνει που. Αν θες κάτι ρωτάς" λέω και παίρνω την βαλίτσα μου κι μπαίνω στο δωμάτιο.