He

~40~

Σε όλη την διαδρομή μέχρι έξω όλοι μας κοιτάνε περίεργα και σίγουρα σκέφτονται πόσο πουλημένη είμαι. 

Μόλις βγούμε έξω και φτάσουμε στο τραπέζι, στο οποίο μερικά λεπτά πριν τσακωνόμασταν, αφήνει τον καρπό μου και καθόμαστε απέναντι ο ένας από τον άλλον. Πραγματικά ένιωθα τον καρπό μου να καίγεται στο σημείο που μου τον κρατούσε. Όμως μόλις τον άφησε αυτή η αίσθηση χάθηκε μαζί με το άγγιγμα του. Μόλις με αφήσει τρίβω τον καρπό μου με μια αίσθηση στεναχώριας που δεν νιώθω το άγγιγμα του στο δέρμα μου, πια. Μόλις κάτσει και εκείνος βρισκόμαστε τόσο κοντά που τα γόνατα μας ακουμπούν. 

"Τι θες να μου πεις, Logan; Τι άλλο έχουμε να συζητήσουμε;" λέω όσο πιο σκληρά μπορώ. Μόλις τελειώσω την πρόταση μου παίρνει μια ανάσα κλείνοντας σφικτά τα γκρι του μάτια και ανακατεύει τα καστανά μπουκλάκια του. Ύστερα αφήνει το χέρι του στο τραπέζι και ανοίγει σιγά σιγά τα μάτια του, κατευθύνοντας τα στα δικά μου. 
"Λοιπόν... Με συγχωρείς" μου ψελλίζει και βλέπω στα μάτια του ότι προσπαθεί να μην κοιτάξει αλλού. Σε αντίθεση με εμένα, που κοιτάω το χαζαμπλάστ στο πόδι μου. Δεν του απαντάω. "Με άκουσες;" ρωτάει και γέρνει λίγο το σώμα του προς το μέρος μου. 
"Ναι" απαντάω μονολεκτικά. Δεν θέλω να δώσω παραπάνω δικαιώματα. Είναι πραγματικά πολύ χαζός αν πιστεύει πως με μια ψεύτικη συγγνώμη θα ξεχάσω όσα έχει κάνει, όσα έχει πει και όσα με έχει κάνει να νιώσω, σε καθημερινή βάση. 
"Είσαι τόσο πεισματάρα, γαμώ!" λέει και πίνει άλλη μια γουλιά από ένα μπουκάλι που υπήρχε στο τραπέζι. 
"Εγώ είμαι η πεισματάρα; Σοβαρά; Ο Θεέ μου! Με δουλεύεις έτσι δεν είναι; Τι περίμενες να κάνω Logan; Είσαι τόσο κακός, και σκληρός..." λέω και στο τέλος χαμηλώνω την φωνή μου, μαζί με τα μάτια μου. Δεν θα με δει να κλαίω. Όχι ξανά. 

"Δεν το θέλω όμως" λέει σιγανά και μάλλον προσπάθησε να μην το ακούσω. 
"Το θες! Το προκαλείς! Κανείς δεν φέρεται τόσο άσχημα χωρίς να θέλει" συνεχίζω να κοιτάω κάτω καθώς του μιλάω. Μπορώ να νιώσω τα μάτια μου να πλημμυρίζουν. Και προσπαθώ απελπισμένα να τα αδειάσω. 
"Τότε γιατί είσαι εδώ; Γιατί δεν φεύγεις;" 
"Δεν ξέρω... Αλλά έχεις δίκιο. Αυτό θα κάνω. Μετά από σήμερα δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ! Θα αφήσω όσα κοινά μαθήματα έχουμε και θα τα επιλέξω στο επόμενο εξάμηνο. Και περιμένω να κάνεις και εσύ το ίδιο." Του λέω και πάω να σηκωθώ για να φύγω. Όμως η φωνή του με σταματάει.
"Μην το κάνεις αυτό, σε παρακαλώ!" λέει και σηκώνεται και αυτός όρθιος.
"Γιατί; Τι πειράζει; Δεν θα συναναστρέφεσαι με μια αξιολύπητη όπως εγώ. Έτσι δεν είναι;" ρωτάω με ένα μικρό ύφος ειρωνείας. Τα μάτια μου έχουν στεγνώσει, ο θυμός το προκάλεσε αυτό. 
"Όχι δεν είναι έτσι! Δεν το εννοούσα! Απλά το είπα!" απαντάει κάνοντας με να μείνω λίγο να τον κοιτάζω. 
"Όπως και να 'χει. Το είπες" απαντάω και εγώ στριφογυρίζοντας τα μάτια μου και τεντώνω το χέρι μου για να μου δώσει το μπουκάλι με το ποτό. 
"Δεν πίνεις" μου υπενθυμίζει. 
"Δεν ζητάς συγγνώμες" του υπενθυμίζω και εγώ. Βασικά αυτό μου είχε πει κάποτε. Ότι δεν ζητάει συγγνώμη από κανέναν.