He

~23~

"Πήρες εσύ κλειδιά;" ρωτάει και γνέφω. Παίρνω το μικρό μου τσαντάκι από το τραπέζι του σαλονιού και κατευθύνομαι προς την εξώπορτα. 
"Να γυρίσουμε πριν τις 12" λέω και την βλέπω να γελάει το επόμενο δευτερόλεπτο.
"Δες την ώρα" μου λέει μέσα από τα γέλια της και βγάζω το κινητό μου, πατάω το μικρό κουμπί στην δεξιά πλευρά, και η οθόνη φωτίζεται δείχνοντας μου με λευκά, μεγάλα, κατακόρυφα γράμματα την ώρα.
"Δεν μπορούμε να πάμε!" λέω μόλις καταλαβαίνω ότι αύριο έχω να πάω στην δουλειά.
"Γιατί;". Γελάει πάλι.
"Αύριο έχω δουλειά" υπενθυμίζω και ανοίγω ξανά την πόρτα του σπιτιού. Ένα χέρι με πιάνει και με γυρνάει ξανά στην αρχική μου θέση.
"Δεν σε έβαψα για να σε δει ο καναπές! Έλα!" μου λέει και με τραβάει στην σκάλα. 
"Η ώρα είναι έντεκα παρά! Δεν θα προλάβουμε να πάμε και να γυρίσουμε πριν τις δώδεκα!" παραπονιέμαι.
"Δεν πειράζει μωρό!" 
"Πειράζει! Θεέ μου! Δεν μπορώ! Πρέπει να ξυπνήσω πρωί αύριο. Έχω σχολή και μετά δουλειά!" εξηγώ. Την κοιτάζω έντονα στα μάτια. Πραγματικά δεν μπορώ να πάω μαζί της. Τα μάτια της στριφογυρίζουν και ύστερα με κοιτάνε. "Αν θες πήγαινε... Εγώ δεν μπορώ" λέω σχεδόν ψιθυριστά.
"Θα δούμε καυτά κομμάτια" λέει σε μια προσπάθεια να με πείσει να αλλάξω γνώμη.
"Δεν μπορώ" επαναλαμβάνω και ξεφυσάει.
"Γιατί δεν μπορείς;" ακούω μια αντρική, γνωστή φωνή να λέει από πίσω μου.
"Lucas!" αναφωνεί ελπιδοφόρα η Helen.
"Δεν θέλει η Luna να έρθει γιατί αύριο έχουμε σχολή" εξηγεί η Helen αντί για εμένα.
"Συγγνώμη αλλά...γιατί ντύθηκες τότε;" με ρωτάει παραξενεμένος καθώς με παρατηρεί.
"Δεν είχα δει την ώρα" εξηγώ ντροπιασμένα και γελάει ελαφρά.
"Οο έλα τώρα όμορφη! Δεν μπορείς να μην έρθεις! Εγώ πια θα συνοδέψω;" με ρωτάει με αυτά τα γαλανά μάτια του, να καρφώνουν τα δικά μου.
"Σίγουρα θα βρεις μια άλλη κοπέλα" απαντάω προσπαθώντας να βγάλω από το μυαλό μου το γεγονός πως θέλει να με συνοδέψει.
"Μόνο με καμιά γλάστρα θα μπορέσω να πάω τέτοια ώρα. Και πίστεψε με...είσαι πολύ πιο όμορφη από όλες τις γλάστρες" απαντάει και με κοιτάει στα μάτια -ξανά. Με κοιτάει τόσο έντονα που αναγκάζομαι να κοιτάξω αλλού. "Έλα" λέει ξανά. 

Θεέ μου! Δεν μπορώ να πω όχι στον Lucas!!!

"Εντάξει!". Υποκύπτω τελικά και ακούω την Helen να τσιρίζει από δίπλα μας.
"Το ήξερα ότι θα έκανες το σωστό!" μου λέει χαρούμενη καθώς την προσπερνάω για να κατέβω την σκάλα.
"Ευχαριστώ" μου λέει και ο Lucas με ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο, καθώς περνάω από δίπλα του.

Κατεβαίνω την σκάλα χωρίς να πω τίποτα για το γεγονός πως με τούμπαρε τόσο εύκολα. Ανοίγω την πόρτα που μου φανερώνει το καινούργιο αυτοκίνητο του Isaac. Έχει κατεβάσει το παράθυρο και έτσι μπορώ να δω το λευκό πουκάμισο του. Τα πρώτα δύο κουμπιά είναι ξεκούμπωτα και μαντεύω πως από κάτω φοράει τζιν.