He

~30~

"Είσαι πολύ κόπανος δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ" συνεχίζω το παιχνίδι. Εκείνος γελάει με τα ολόλευκα δόντια του, και ύστερα γέρνει πάνω στο τραπέζι, σκύβοντας για να μειώσει την απόσταση μας. Κοιταζόμαστε κατάματα για μερικά δευτερόλεπτα μέχρι που μιλάει.
"Ξέρεις ότι αυτό είναι ψέμα" απαντάει, με ένα μισό χαμόγελο.
"Αα ναι;;;" συνεχίζω με τον ίδιο τόνο, και ακουμπάω το σώμα μου στην πλάτη της καρέκλας, καθώς σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. "Και εσύ που το ξέρεις;" τελειώνω την πρόταση μου και εκείνος ακολουθεί τις κινήσεις μου.
"Λοιπόν, love, πρέπει να μάθεις κάτι για μένα...είμαι μέντιουμ" λέει. Στην δεύτερη λέξη που είπε κόλλησα με την προφορά του, όχι με την ειρωνεία στην φωνή του.
"Από που πήρες την Αγγλική προφορά;" ρώτησα χωρίς να δώσω βάση στα υπόλοιπα που είπε.
"Είμαι Έλληνας, but γεννήθηκα στην Αγγλία, σε ένα στενό του Λονδίνου. Για αυτό και δεν έχω ένα όνομα όπως όλο το Πανεπιστήμιο, Γιώργος, Παναγιώτης, Γιάννης, και για αυτό και το Αγγλικό επώνυμο" εξηγεί. "Εσύ γιατί Σελήνη Mikhelson;" ρωτάει προφέροντας το επώνυμο μου, με την ξεχωριστή προφορά του.
"Ο προπάππους μου ήταν Αμερικάνος, αλλά η μητέρα μου επέμενε στο 'Σελήνη'" απαντάω. "Έχεις παρατηρήσει πως όλοι στην παρέα έχουν Αγγλικά ονόματα και επώνυμα;" ρωτάω μόλις μου έρχεται αυτή η διασύνδεση. Μόλις το ακούει, γελάει λίγο.
"Η Helen το άλλαξε στα δεκαοχτώ της. Την έλεγαν Ελένη Βασιλάκη. Όμως το έκανε Helen King. H Emma η μητέρα της είναι Αμερικανίδα" εξηγεί απλά.
"Ο Lucas;" ρωτάω. Ξέχασα πως για κάποιον λόγο δεν τον ανέφερε!
"Ήταν απλώς ο μαλάκας γκόμενος της Helen μόλις κλείσανε τα δεκαοχτώ και το έκανε αυτό σαν απόδειξη της αιώνιας αγάπης του. Χώρισαν μετά από δύο εβδομάδες" εξηγεί ξανά με ειρωνικό τρόπο, και στην φωνή του διακρίνετε μια απέχθεια.
"Πως τον έλεγαν;" συνεχίζω τις ερωτήσεις.
"Λούκα Πρασάκη" 
"Οκ. Ναι καλύτερο το τωρινό του όνομα" αστειεύομαι.
"Πάμε" μου λέει και σηκώνεται αφήνοντας τα χρωστούμενα λεφτά στο τραπέζι.
"Μισό δεν πλήρωσα εγώ!" λέω και βγάζω το πορτοφόλι μου.
"Πλήρωσα και για εσένα" απαντάει και τον ευχαριστώ με ένα νεύμα.
"Που πάμε;" ρωτάω ξανά και βλέπω την ώρα. Έχω ακόμα δύο ώρες πριν πάω στην δουλειά.
"Θέλω να σου δείξω κάτι" μου λέει καθώς μπαίνει στο αυτοκίνητο.
"Δείξε μου" λέω και εγώ.
"Είναι...ένα μέρος" απαντάει και βάζω ζώνη. Ο Logan θέλει να μου δείξει μέρος. Θα πρέπει να ανησυχώ; 

Στην υπόλοιπη διαδρομή δεν μιλάμε. Απλά παρακολουθώ την διαδρομή για να καταλάβω πως με ανεβάζει σε ένα βουνό που δεν έχω ξανά ανέβει ποτέ. Δεν έχει πολλά σπίτια. Κι ας είναι μέσα στο κέντρο.