He

~29~

"Τι εννοεί;!" ρωτάει εκνευρισμένα ο Lucas και γυρνάει να με κοιτάξει.
"Ψέματα Lucas!" απαντάω.
"Μπορεί να είσαι ακόμα παρθένα, αλλά ξέρεις από ποιον θες να ξε παρθενιαστής" λέει ο κόπανος.
"Μπορείς να σταματήσεις να ανακατεύεσαι στην ζωή μου;" ρωτάω.
"Ένιωθα ότι ανατρίχιαζες κάθε φορά που σε ακουμπούσα! Ότι σου άναβα φωτιά. Είμαι ήδη ανακατεμένος, απλά δεν θες να το παραδεχθείς" Έχει δίκιο! Θέλω να γευτώ ξανά αυτό το φιλί, να ανατριχιάσω σε κάθε του άγγιγμα, να νιώθω το σώμα μου να καίγεται!
"Λάθος!" απαντάω ψευδά.
"Ξέρεις ότι έχω δίκιο. Δεν κρύβεσαι" 
"Φύγε" λέει η Helen βγάζοντας με από την δύσκολη θέση.
"Δεν θες να γίνει όπως και με την Όλγα. Το δέχομαι. Αλλά ρε Helen, ρώτα την αν έγινε ήδη". Πότε έγινε τόσο κακός;!

Τα πόδια μου αρχίζουν να κινούνται γρήγορα προς την έξοδο και κάθομαι εκεί μερικά λεπτά προσπαθώντας να πάρω ανάσα. Δεν μπορώ άλλο. Είναι πολύ ποιο κακός από κάθε άλλη φορά. Μόλις βρίσκω την ανάσα μου -και τα λογικά μου- τρέχω ξανά έξω και πριν το καταλάβω έχω καλέσει ταξί. Συνεχίζω να τρέχω χωρίς να κοιτάω που πατάω. Το σώμα μου συγκρούεται με κάποιου άλλου.

"Με συγχωρείτε" λέω και σηκώνω το κεφάλι μου για να δω τον Logan.
"Συχωρεμένη" απαντάει και κοιτάζω αλλού.
"Κοίτα" λέει και έρχεται κοντά μου. "Συγγνώμη για αυτό. Απλά...δεν ξέρω... Λοιπόν κοίτα. Έκανα μαλακία που άρχισα αυτό το πράγμα με τον Lucas αλλά καταλαβαίνεις πως δεν μπορώ να σκέφτομαι λογικά;" με ρωτάει και τα μάτια μου πάνε στα γκρι δικά του.
"Όχι" απαντάω ειλικρινά.
"Σελήνη, δεν ξέρω γιατί φέρθηκα σαν ποιο μεγάλος κόπανος από ότι συνήθως" μου λέει και με κοιτάζει κατάματα.
"Μήπως γιατί είσαι" απαντάω πριν το σκεφτώ.
"Ναι. Έχεις δίκιο. Αλλά θα σου δώσω την ευκαιρία να με κάνεις καλύτερο" μου λέει και κοκαλώνω. 
"Τι εννοείς;". Δεν καταλαβαίνω που το πάει.
"Φίλοι;" λέει κοιτώντας με, με αυτά τα υπέροχα μάτια του. Τον κοιτάω εξεταστικά και γελάει.
"Φίλοι" απαντάω και χαμογελάω ασυναίσθητα. 
"Και σαν καλός φίλος που είμαι δεν θα σε αφήσω να πληρώσεις ταξί, που σημαίνει ότι θα σε πάω εγώ σπίτι σου" λέει και κατευθύνεται προς το αυτοκίνητο του.

Η ιδέα να μην πληρώσω ταξί δεν είναι άσχημη. Οπότε ακολουθώ.

"Μπες" μου λέει και μπαίνει εκείνος στην θέση του οδηγού. Ανοίγω την δικιά μου πόρτα και κάθομαι στο κρύο κάθισμα. "Πρώτα όμως πάμε να πάρουμε κάτι να φάμε" συνεχίζει.
"Τι;"
"McDonald's" απαντάει.
"Δεν τρώω fast food" απαντάω και εγώ.
"Οο έλα τώρα" λέει. Έχει αλλάξει πάρα πολύ συμπεριφορά σε σχέση με πριν λίγα λεπτά.
"Δεν μου αρέσει όταν οι άνθρωποι προσποιούνται" λέω.
"Δεν με έχεις γνωρίσει πραγματικά, πως υποτίθεται προσποιούμαι;" απαντάει.
"Logan ξέρω πως δεν είσαι έτσι εσύ! Σταμάτα αυτό το θέατρο λοιπόν". Μόλις ακούει τον ανεβασμένο μου τόνο ανακατεύει τα μαλλιά του εκνευρισμένα και με κοιτάει.
"Θες να είμαι καλός, αλλά όταν είμαι δεν σου αρέσει! Σελήνη διάλεξε!" φωνάζει και εκείνος.
"Ίσως γιατί δεν μου αρέσει οι άνθρωποι να προσπαθούν να με ξεγελάσουν" ανταποδίδω.
"Δεν με έχεις γνωρίσει πραγματικά! Επειδή ξέρεις ένα όνομα δεν σημαίνει ότι ξέρεις και τον άνθρωπο που το έχει" λέει. "Μάθαμε να κρίνουμε από ένα σάπιο όνομα και από ένα επώνυμο" συνεχίζει. "Θα με αφήσεις να σου δείξω ποιος αλήθεια είμαι ή θα κατέβεις από το αυτοκίνητο μου;". Τα μάτια του έχουν μαλακώσει και με κοιτάνε. Θέλει αλήθεια να τον γνωρίσω. 
"Καλά" απαντάω και ξεκινάει το αυτοκίνητο.

Σε μερικά λεπτά έχουμε φτάσει και μπαίνουμε μέσα για να φάμε. Έχω τρεις ώρες πριν πάω για δουλειά.
Μπαίνουμε, καθόμαστε και παραγγέλνουμε το φαγητό μας.

"Λοιπόν...θα μου πεις προς τι η αλλαγή;" ρωτάω μόλις φεύγει ο σερβιτόρος.
"Δεν καταλαβαίνω" απαντάει εκείνος.
"Γιατί είσαι καλός! Πριν κάτι ώρες μου κατέστρεψες την ζωή" εξηγώ και με κοιτάει.
"Καλά δεν στην κατέστρεψα" απαντάει εκείνος.
"Είπες ψέματα σε όλους ότι κάναμε έρωτα" ανταποδίδω και νιώθω πολύ ποιο γενναία από πριν. Εκείνος με κάνει.
"Δεν ήταν ακριβώς ψέμα, μάλλον μια μικρή υπερβολή" λέει ξανά.
"Δεν παίρνεις τίποτα στα σοβαρά ε;"
"Oh come on... είπαμε φίλοι". Το βλέπετε ότι προσπαθεί να την γλυτώσει ή όχι;
"Ακούω"
"Δεν ξέρω. Ο άλλος ο μαλάκας έκανε σαν να είσαι δικιά του, και δεν μου αρέσει να μου λένε τι δεν μπορώ να έχω" απαντάει, ελπίζω ειλικρινά.
"Δεν είμαι ιδιοκτησία κανενός" ενημερώνω.
"Μην το λες σε εμένα! Ο Lucas!"
"Δεν είπε ο Lucas ψέματα, Logan" υπενθυμίζω. Με κοιτάει προσπαθώντας να μαλακώσει την έκφραση μου αλλά δεν τα καταφέρνει έτσι ανακατεύει τα μαλλιά του.
"Πες μου κάτι" συνεχίζω μόλις φέρνουν τα πιάτα μας.
"Τι;"
"Γιατί βγάζεις την μπλούζα σου όταν θυμώνεις; Έχεις γεμίσει ντουλάπα στο σπίτι" ρωτάω γελώντας και γελάει μαζί μου.
"Είναι επειδή έχω νευρά, ζεσταίνομαι" λέει και γελάω περισσότερο.
"Γιατί δεν τις παίρνεις ποτέ πίσω;" συνεχίζω τις ερωτήσεις.
"Για να έχεις κάτι να με θυμάσαι" απαντάει αλαζονικά.
"Είσαι γελοίος" ανταποδίδω παιχνιδιάρικα.
"Για αυτό με αγαπάς" ανταποδίδει και εκείνος στον ίδιο -αλλά ειρωνικό- τόνο και μου ακουμπάει την μύτη με μια πατάτα με κέτσαπ. Η κέτσαπ μένει όμως στην άκρη της μύτης μου.
"Ρε Logan είσαι πολύ κόπανος" λέω σκουπίζοντας την μύτη μου.
"Ευχαριστώ"