He

~7~

Το μάθημα τελείωσε και συναντήθηκα με την Helen για να με πάει στην εταιρία. Μπήκα στο αυτοκίνητο της χωρίς να μιλήσω. Μόλις είδα τον δρόμο να μην οδηγεί στην εταιρία ρώτησα πανικοβλημένη.

"Που πάμε Helen;" 
"Σπίτι" απάντησε απλά χωρίς να πάρει τα μάτια της από τον δρόμο
"Μα...δουλεύω" υπενθύμισα
"Σε μισή ώρα. Πάμε να φας και σε πάω" λέει και προσπαθώ να χαλαρώσω το σώμα μου.

Δεν θέλω να γυρίσω γιατί υπάρχει πιθανότητα να αργήσω στην δουλειά, όμως δεν θέλω να την ενοχλήσω, ούτε να την καταπιέσω. Δεν είναι υποχρεωμένη να με πηγανοφέρνει.

Ένα λεπτό αργότερα ήμασταν στο σπίτι. Ο κόπανος περίμενε από έξω

"Τι κάνεις εδώ;" ρώτησε η Helen ανοίγοντας την πόρτα που οδηγεί στην σκάλα
"Σας περίμενα να φάμε" απαντάει απλά. Εγώ έβαλα το ξυπνητήρι μου να χτυπήσει σε 15 λεπτά για να πάω να ετοιμαστώ -μόλις μπήκαμε στο διαμέρισμα . Μπήκαμε στο σπίτι και ζεστάναμε τα μακαρόνια που έφτιαξε εχθές το βράδυ η Helen. Έφαγα γρήγορα και ντύθηκα. Έβαλα ένα λευκό φόρεμα με τα λευκά χαμηλά τακούνια μου. Θα πρέπει να είμαι εκεί σε 10 λεπτά οπότε αποφασίζω να ενημερώσω την Helen που βλέπει τηλεόραση. Ο Logan παρακολουθεί μαζί της.

"Εμ Helen μπορείς να με πετάξεις στην δουλειά; Θα αργήσω" λέω απαλά αλλά δεν παίρνει το βλέμμα της από την εκπομπή
"Ας σε πετάξει ο Logan. Έφευγε έτσι κι αλλιώς" απαντάει
"Μα θέλω να με πας εσύ!" επιμένω ευγενικά
"Δεν δαγκώνω" παίρνει τον λόγο ο Logan
"Ηelen!" επιμένω
"Σε παρακαλώ ρε Lunaκι μου πήγαινε για σήμερα και την επόμενη φορά θα σε πάω εγώ!" με παρακαλάει και γνέφω.
"Θα έρθεις ή να φύγω;" λέει ο κόπανος μόλις βγαίνει από την πόρτα
"Έρχομαι" απαντάω και παίρνω το κινητό μου, τα κλειδιά μου και την τσάντα μου. Βγαίνουμε από το σπίτι και μπαίνω διστακτικά στο αμάξι του
"Που πάω;" ρωτάει μόλις ξεμπαρκάρει. Με μια απότομη κίνηση μπαίνει στον δρόμο και πραγματικά απορώ πως του έδωσαν το δίπλωμα.
"Πικάσου δώδεκα" ψελλίζω σιγανά
"εεε;" ρωτάει "Ποιο δυνατά!" φωνάζει 
"Πικάσου δώδεκα" λέω ποιο δυνατά. Δεν παίρνω απάντηση μέχρι να στρίψει στην σωστή οδό. Απότομα πατάει το φρένο κάνοντας το σώμα μου να πέσει μπροστά. "Ευχαριστώ" λέω και βγαίνω από το αμάξι. Μόλις κλείνω την πόρτα εξαφανίζετε. Αναστενάζω προσπαθώντας να μην κρίνω την αγενή συμπεριφορά του και μπαίνω μέσα.

-

Η μέρα ήταν όπως συνήθως. Με εμένα να έχω πέσει με τα μούτρα στην δουλειά και το ξυπνητήρι μου να χτυπάει -για το σχόλασμα- και να φεύγω χαιρετώντας όλους τους υπόλοιπους υπαλλήλους. Πρέπει να πάρω τον Lucas.
Δεν έχω το τηλέφωνο του. Τέλεια! Τώρα θα περιμένει να τον πάρω και αύριο θα νομίζει πως δεν ήθελα. Πληκτρολογώ τον αριθμό της Helen.