He

~15~

"Δεν νυστάζεις. Απλά προσπαθείς να με αποφύγεις." μου λέει και σηκώνει το σώμα του ώστε να με κοιτάει
"Δεν είναι ότι προσπαθώ να σε αποφύγω. Απλά έχω Πανεπιστήμιο αύριο, όπως και εσύ, και δεν θέλω να έχω μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου. Άσε που πρέπει να ξυπνήσω πολύ νωρίς για να διαβάσω" δικαιολογώ
"Και προσπαθείς να με αποφύγεις" προσθέτει
"Όχι" προσπαθώ τουλάχιστον να ακουστώ ευγενική. Δεν είναι το καλύτερο μου να είμαι κοντά του
"Καλά. Ποιος σου είπε ότι θα πάμε Πανεπιστήμιο αύριο;" ρωτάει
"Το γεγονός πως αύριο είναι Δευτέρα. Η μέρα που αρχίζουν για την εβδομάδα τα σχολεία" λέω με το ύφος 'αυτονόητο είναι'.
"Συμφωνώ. Όμως. Ένα, δεν έχεις ρούχα, δύο, είσαι μετά από ξενύχτι, τρία, βαριέμαι να σε πάω αύριο, τέσσερα, δεν πειράζει να κάνεις μια κοπάνα" λέει τα επιχειρήματα του
"Δεν θέλω να χάνω το σχολείο. Δε θα βρω εύκολα δουλειά"
"Έχεις δουλειά" μου υπενθυμίζει
"Σοβαρή δουλειά εννοώ. Αυτό είναι απλά για να βγάζω τα έξοδα. Δεν είναι αυτό που θέλω να κάνω"
"Καλά" λέει και γυρνάει στην θέση του. Δεν είχα παρατηρήσει πως τόση ώρα ήταν από πάνω μου.

Επέστρεψα το βλέμμα μου στον ουρανό και στερέωσα το κεφάλι μου στα χέρια μου. Το σώμα του από δίπλα μου άρχισε να κουνιέται μέχρι που σηκώθηκε. Ήθελα να ρωτήσω που πάει όμως δεν ήθελα να χαλάσω αυτήν την 'δεν σε μισώ' ατμόσφαιρα. Γυρνάω το σώμα μου στα πλάγια με την πλάτη μου σε αυτόν και το πρόσωπο μου στο αυτοκίνητο.

Τον ακούω να βάζει τα παπούτσια του και να απομακρίνεται. Δεν το κάνει! Ανοίγει την πόρτα του οδηγού και μπαίνει μέσα. Την κλείνει πριν προλάβω να σηκωθώ και σε δευτερόλεπτα με έχει αφήσει πίσω!

"Logan!" φωνάζω καθώς τρέχω πίσω από το αυτοκίνητο. "Logan!" φωνάζω ξανά για να καταλάβω πως δεν θα γυρίσει.

Γιατί ήρθα μαζί του;! Πάντα ήταν τόσο κακός μαζί μου, τρία λεπτά δεν φωνάζαμε και νόμιζα πως τα βρήκαμε μέχρι να με παρατήσει εδώ στις τέσσερις το ξημέρωμα σε μια λίμνη στην μέση του πουθενά!

"Είσαι απαίσιος" ψιθυρίζω καθώς γονατίζω στο χώμα και βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου για να καλύψω τα δάκρυα μου. Μένω έτσι δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα, να κλαίω βουβά που με παράτησε ένα αγόρι.

"Τι κάνεις;" με ρωτάει κάποιος με περιέργεια
"Logan;!" ρωτάω μέσα από το κλάμα μου καθώς σηκώνω το κεφάλι μου
"Φοβάσαι το σκοτάδι;" κάνει μια αποτυχημένη απόπειρα να με κάνει να γελάσω.
"Κόπανε!" σηκώνομαι και τον σπρώχνω μακριά μου. "Γουρούνι!" συνεχίζω και πάω να τον σπρώξω ξανά αλλά μου πιάνει τα χέρια. Με γυρίζει ώστε το στέρνο του να ακουμπάει στην πλάτη μου και....με αγκαλιάζει;
"Τι συνέβη;" μου ψιθυρίζει
"Εσύ!" ουρλιάζω προσπαθώντας να τραβηχτώ
"Εγώ; Εγώ τι;" ρωτάει ξανά. Ήρεμα και ανήξερα τόσο που θέλω να τον χτυπήσω
"Με παράτησες εδώ" λέω μέσα από τους λυγμούς μου και νιώθω το κεφάλι του να ακουμπάει στον ώμο μου
"Όχι δεν το έκανα. Εδώ είμαι" συνεχίζει να ψιθυρίζει από πίσω μου χωρίς να χαλαρώσει τα χέρια του
"Πριν από δύο λεπτά δεν ήσουν. Νόμιζα πως με άφησες εδώ, χωρίς να έχω τρόπο για να φύγω" χαλαρώνω το κλάμα μου και τον ακούω από πίσω μου να ξαφνιάζετε. Με αφήνει.
"Νόμιζες πως σε έφερα εδώ για να σε παρατήσω;" ρωτάει έκπληκτος
"Ναι" ψελλίσω καταλαβαίνοντας πως νόμιζα λάθος
"Γιατί να το κάνω αυτό;"
"Δεν ξέρω. Για τον λόγο που κάνεις το οτιδήποτε. Για να γελάσεις με τον φόβο τον άλλων" απαντάω και σκουπίζω μερικά δάκρυα
"Με δουλεύεις; Δεν μπορώ να παίξω με εσένα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σε φροντίσω. Τσιγάρα πήγα να πάρω" λέει και μου πετάει το κλειστό κουτί που μόλις έβγαλε από την πίσω τσέπη του τζιν του.
"Που βρήκες ανοιχτό ψιλικατζίδικο τέτοια ώρα" ρωτάω και του δίνω πίσω το κουτί
"Ένας τύπος το έχει εικοσιτετράωρο" εξηγεί.
"Πραγματικά το νόμιζες αυτό για εμένα;" ρωτάει ξανά και γνέφω. Μου γυρνάει την πλάτη και κάνει μερικά βήματα μπροστά, μακρυά από εμένα. Τον βλέπω να με κοιτάει πάνω από τον ώμο του μέχρι να γυρίσει και να μου σκουπίσει μερικά δάκρυα με τον αντίχειρα του
"Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μου αρέσει όταν κλαις. Δεν σου πάει. Ενώ στις άλλες είναι διασκεδαστικό" λέει απλά και απομακρύνεται. Εμμ...ευχαριστώ; Μάλλον;

Ξαπλώνει πάνω στο αυτοσχέδιο κρεβάτι και ακολουθώ τις κινήσεις του. Δευτερόλεπτα αργότερα ακούω το άνοιγμα των τσιγάρων και τον ήχο ενός αναπτήρα να ανάβει. Προσπαθώ να αγνοήσω τον χαρακτήρα μου, και να μην του κάνω κήρυγμα που καπνίζει.
Του γυρνάω την πλάτη για να μην μυρίζω τον καπνό και μερικά λεπτά αργότερα με έχει πάρει ο ύπνος.

-

Το πρωί νιώθω ξεκούραστη και φρέσκια. Νιώθω το σκληρό, γυμνασμένο σώμα του δίπλα στο δικό μου πριν καν ανοίξω τα μάτια μου. Ακόμα δεν φοράει μπλούζα, τα μάτια του είναι ανοιχτά και το στόμα του κλειστό καθώς κοιτάζει τον ουρανό. Τα μαλλιά του μπλεγμένα και οι παλάμες του αντικαθιστούν το μαξιλάρι που δεν έχει.

"Ξύπνησες! Επιτέλους!" λέει και σηκώνεται αμέσως. Ακολουθώ τις κινήσεις του και στέκομαι στα πόδια μου. Τραβάει άτσαλα το σεντόνι με την κουβέρτα και τα πετάει στο πορτ μπα γκαζ. Μπαίνει στην θέση του οδηγού και περιμένει να πάρω την θέση δίπλα του. Πριν δέσω την ζώνη μου, έχει ξεκινήσει.
"Είσαι καλά;" ρωτάω για την παράξενη πρωινή του συμπεριφορά
"Ναι" απαντάει νευριασμένα
"Τι έχεις;" επιμένω, δεν με έχει πείσει καθόλου.
"Καλά είμαι γαμώ! Μάθε να σου αρκεί μια απάντηση!" φωνάζει και κοιτάω έξω από το παράθυρο.

Λάθος μου. Δεν είναι η σημερινή του συμπεριφορά περίεργη. Η χθεσινή του ήταν. Δεν είναι καλός. Απλά το έπαιζε μπας και έχει την δυνατότητα να με ρίξει στο κρεβάτι. Δεν του το ζήτησα όμως κι τώρα πληγώθηκε ο εγωισμός του που κατάλαβε πως δεν έχουν όλες αδυναμία στην γοητεία του Logan Moon!

Σταματάει έξω από το σπίτι του Isaac και κορνάρει. Το τηλέφωνο του χτυπάει και το σηκώνει

"Μαλάκα πέτα τα κλειδιά της χοντρής μαζί με τα δικά μου" λέει μόλις το σηκώνει
"Πως τα κατάφερες έτσι;" ακούω από το ηχείο να γελάει ο Isaac
"Τελείωνε!" λέει απότομα και το κλείνει. Ο Isaac βγαίνει στο μπαλκόνι και πετάει δύο ζευγάρια κλειδιά. Ο κόπανος βγαίνει να τα πάρει και μας πάει σπίτι.

Ανοίγω την πόρτα και ξαπλώνω στο κρεβατάκι μου. Μα καλά; Τι στο καλό έπαθε;

Ώρες αργότερα η Helen ξυπνάει. Έχω μια πολύ σημαντική ερώτηση να τις κάνω! Είμαι αρκετά θυμωμένη μπορώ να πω, με άφησε στο σκοτάδι

"Καλημέρα" μου λέει μόλις με βλέπει. "Τι έγινε;" συνεχίζει μόλις με βλέπει θυμωμένη. Βγάζω από την τσέπη μου τα κλειδιά και τα κρατάω επιδεκτικά με τα δύο μου δάχτυλα.
"Αυτά βρέθηκαν στο σπίτι του Isaac. Τι γύρευαν εκεί;" Με ενοχλεί που δεν ήξερα ότι ένα αγόρι είχε την πρόσβαση στο σπίτι μου όποτε ήθελε.
"Α του τα άφησα σε περίπτωση που τα ξεχάσουμε. Όπως εσύ χθες. Όλοι έχουν όλων μας" με ενημερώνει
"Έχεις τα κλειδιά του σπιτιού όλων των άλλων;" ρωτάω παραξενεμένη
"Ναι. Όλων" μου λέει
"Γιατί;"
"Μήπως κάποιος χρειαστεί να μπει. Ένα κλειδί δε φίλο είναι πάντα καλό" 

Συγγνώμη αλλά ο Logan μπορεί να μπει εδώ όποτε θέλει χωρίς να ενημερώσει κανέναν;