He

~42~

Μόλις ανοίγει την πόρτα και μπαίνουμε μέσα, καταλαβαίνω πως είναι ένα τελείως σκοτεινό δωμάτιο που έχει χρόνια να δει το φως του ήλιου. Μετά από λίγα λεπτά όμως, τα μάτια μου προσαρμόζονται στον χαμηλό φωτισμό και μπορώ πλέον να διακρίνω τα έπιπλα, σε αντίθεση με τον Logan που σκοντάφτει συνέχεια και βρίζει. 

"Logan;" ψιθυρίζω για να μην ξυπνήσουμε όποιον άλλον μπορεί να βρίσκετε σε αυτό το τεράστιο σπίτι.
"Εδώ είμαι" λέει και πέφτει στο πάτωμα. Εγώ πιέζω τον εαυτό μου να μην γελάσει μέχρι να σηκωθεί. Μόλις σηκώνεται ανάβει ένα φωτιστικό γραφείου και επιτέλους μπορώ να διακρίνω τα γκρι του μάτια. Μόλις αποφασίσω να κοιτάξω τριγύρω παρατηρώ τον χώρο. Ένα δωμάτιο μεγαλύτερο από το σαλόνι του σπιτιού μου, ένα υπέρ διπλό κρεβάτι -στον ποιο απομακρυσμένο τοίχο- με πάρα πολλά μαύρα μαξιλάρια ακατάστατα πάνω στα μαύρα σεντόνια. Ένα τεράστιο ανακατεμένο εξίσου γραφείο, με έναν υπολογιστή Mac με μεγαλύτερη οθόνη από τις κανονικές που έχουν παιδιά στα σπίτια τους. Μεγάλα ψηλά παράθυρα με χοντρές κουρτίνες που εμποδίζουν το φως να εισέλθει στον χώρο. Ένας μικρός δερμάτινος καναπές κάτω από τα μεγάλα ράφια της βιβλιοθήκης και μια ντουλάπα που καλύπτει όλον τον τοίχο. 

"Αυτό είναι...το δωμάτιο μου" λέει και βάζει το δεξί του χέρι μέσα στα μαλλιά του αμήχανα. 
"Ναι. Το κατάλαβα" λέω αμήχανη και εγώ από την ακαταστασία. Μόλις το βλέπει τρέχει -προσπαθώντας να φανεί διακριτικός- μέσα στον χώρο και συγυρίζει μερικά πράγματα. Είναι τόσο γλυκός όταν είναι αμήχανος, αλλά και τόσο αστείος που δεν μπορώ να κρύψω το μικρό γελάκι μου. Μόλις το ακούει, καταλαβαίνει τι κάνει, και κάθεται σε ένα μπαούλο στα πόδια του κρεβατιού για να λύσει τα βρεγμένα και λερωμένα Vans του. Βγάζει και τις κάλτσες του, κρύβοντας τες μέσα στα παπούτσια του. Τα μάτια μου πέφτουν πάνω στην βιβλιοθήκη η οποία είναι η μισή με ανέγγιχτα λογοτεχνικά βιβλία και η άλλη μισή με βιντεοπαιχνίδια που φαίνεται να έχουν παιχτεί δεκάδες φορές. 
"Από ότι φαίνεται σου αρέσει πολύ το διάβασμα" λέω και γυρνάω το σώμα μου σε αυτόν. Εκείνος ξεκουμπώνει το παντελόνι του και το βγάζει.
"Τι κάνεις;!" ρωτάω απευθείας.
"Γδύνομαι" απαντάει με ένα ύφος 'δεν με βλέπεις'.
"Γιατί;" Τι νομίζει; Ότι θα γδυθώ και εγώ και τι μετά;
"Για να κοιμηθώ. Δεν συνηθίζω να κοιμάμαι με στενά τζιν και παπούτσια. Συγγνώμη" λέει και γελάει. Ύστερα βγάζει την μαύρη του μπλούζα και μου την δίνει. Εγώ του σηκώνω το φρύδι και γελά.
"Να την φορέσεις για να κοιμηθείς. Δεν νομίζω να θες να κοιμηθείς με τα εσώρουχα σου" εξηγεί. Και βέβαια όχι. Αλλά δεν θα κοιμηθώ με την μπλούζα του.
"Όχι ευχαριστώ" απαντάω εγώ και βγάζω τα παπούτσια μου.
"Δεν θα κάνω μαλακία. Το υπόσχομαι" λέει και με κοιτάει στα μάτια.
"Δεν θα κοιμηθώ με την μπλούζα σου" απαντάω.
"Θα σε καλύπτει το πάπλωμα. Δεν θα μπορέσεις να κοιμηθείς με τα ρούχα" εξηγεί και τον κοιτάω. Ναι τα ρούχα μου δεν είναι καθόλου βολικά. Στριφογυρίζω τα μάτια μου και παίρνω την μπλούζα του από το χέρι του. Εκείνος γυρνάει από την άλλη και εγώ γδύνομαι. Βάζω γρήγορα την μπλούζα του και μπαίνω κάτω από τα σκεπάσματα. 
"Είδες δεν είναι τόσο άσχημα" λέει και χαμογελάει.
"σίγουρα δεν έχεις καμία πιτζάμα που μπορεί να μου κάνει;" ρωτάω παράκλητά.
"Έχω της Helen" λέει απλά και μου γυρνάει την πλάτη για να ξαπλώσει. Εγώ πετάγομαι όρθια και τον σπρώχνω κάτω από το κρεβάτι.
"Και γιατί δεν μου την έδωσες από την αρχή;" ρωτάω μόλις πέσει κάτω.
"Για να μην ντυθείς" απαντάει πονηρά
"Φέρε την μου αλλιώς πάω σπίτι μου" απειλώ. Αν και δεν είναι ιδιαίτερη απειλή. Απέναντι μένω. Εκείνος στριφογυρίζει τα μάτια και σηκώνεται από το πάτωμα. Πάει στην ντουλάπα και βγάζει μια ροζ πιτζάμα. Εγώ την βάζω κάτω από το πάπλωμα, κουκουλώνομαι και την βάζω. 
"Είναι χοντρή θα σκάσεις" μου λέει μόλις πάω να βγάλω την μπλούζα του. Έχει δίκιο. Το παντελόνι μου αρκεί. Απλά για να κρύβει τα απαραίτητα.
"Οκ" λέω και ξεσκεπάζομαι. "Θα κοιμηθώ με την μπλούζα σου" ενημερώνω και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίζεται.

"Δεν θα γκρινιάξεις που θα κοιμηθούμε μαζί έτσι;" ρωτάει και στριφογυρίζω τα μάτια μου. Δεν είχα σκοπό να το κάνω. Θέλω να κοιμηθώ μαζί του. Να με ζεσταίνει το σώμα του, να με αγγίζει κατά λάθος ή και επίτηδες και να τον δω να κοιμάται. 
"Όχι. Το κρεβάτι είναι αρκετά μεγάλο και για τους δυο μας" λέω και πάω στην άκρη του. Εκείνος είναι στην άλλη άκρη και μεταξύ μας απέχουμε περίπου μισό μέτρο.
"Αυτή είναι η Σελήνη μου!" λέει χαμογελαστά και η καρδιά μου σφίγγεται. Ξέρω ότι δεν εννοεί ότι είμαι δικιά του ή ότι θα γίνω ποτέ, αλλά μου αρέσει η ιδέα. Εκείνος κάνει λίγο προς τα εμένα και εγώ μαζεύω τα χέρια μου κάνοντας τον να γελάσει.
"Δεν έχεις ξανακοιμηθεί με αγόρι. Έτσι;" ρωτάει.
"Όχι" απαντάω ειλικρινά και το χαμόγελο του μεγαλώνει. Χωρίς να το καταλάβω ακουμπάω με τα ακροδάχτυλα μου το λακκάκι στο δεξί του μάγουλο. Τα μάτια μου μόλις τα κοιτάξω με κοιτάνε με έκπληξη και πάω να τραβήξω το χέρι μου. Όμως πριν σταματήσω την επαφή μας μου πιάνει το χέρι και το πιέζει πάνω στο δέρμα του.
"Απορώ γιατί κανένας δεν σε έχει γαμήσει μέχρι τώρα" λέει και ξεροκαταπίνω.
"Κάνεις δεν προσπάθησε ιδιαίτερα" απαντάω απλά. Στο λύκειο όλοι όσοι με θεωρούσαν ελκυστική μου την έπεφταν βγαίναμε για κανέναν καφέ, όμως κανείς δεν με ακούμπησε. Όχι γιατί δεν ήθελαν. Απλά εγώ φοβόμουν...ακόμα φοβάμαι.
"Ψέματα;" ρωτάει και κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. "Τυφλός;" ρωτάει ξανά αλλά παίρνει την ίδια απάντηση. "Η κοπέλα του δίπλα;" λέει ξανά.
"Μερικές φορές" απαντάω και γελάει. 
"Εγώ θα σας έπαιρνα και τις δύο" απαντάει και ξεροκαταπίνω. "Οο έλα τώρα. Λοιπόν... ξέρεις. Μόνο τα χείλι σου καυλώνουν πολύ εύκολα. Πόσο μάλλον ολόκληρη" αναστενάζω με τα λόγια του και γελάει. Ύστερα παίρνει το χέρι μου και το ακουμπάει πάνω στα χείλι του. Το φιλάει απαλά και το κρατάει εκεί. Η ανάσα του είναι καυτή και χτυπάει τα δάχτυλα μου. Εκείνος δαγκώνει μαλακά τον δείχτη μου και κατευθείαν νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι μου. Μετά από αυτό αφήνει το χέρι μου στον λαιμό του και εγώ χαϊδεύω τα τατουάζ του.

"Μπορώ να σε πάρω εδώ και τώρα. Θες;" με ρωτάει. Η έκφραση του είναι τόσο σέξι που ένα μικρό σκοτεινό κομμάτι μου θα έλεγε ναι. Καθώς το σκέφτομαι η ανάσα μου επιταχύνει. 
"Βλέπω το κοκκίνισμα στα μάγουλα σου και νιώθω την ανάσα σου που έχει αλλάξει ρυθμό. Πες μου λοιπόν...χρησιμοποίησε αυτά τα γαμάτα χείλη" ψιθυρίζει και γελάω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Δεν θα παραδεχτώ τίποτα. Εκείνος αφήνει το χέρι μου, τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και με τραβάει κοντά του. 

Η φωνή στο κεφάλι μου μου λέει να τρέξω και να πάω σπίτι μου. Όμως ξέρω πως θέλω να κάτσω εκεί.